เราเหนื่อยและท้อกับชีวิตตัวเองตอนนี้มาก ปัญหารอบด้านทำให้เราอยากจะหนีไปอยู่ไกลๆ โดนคนในครอบครัวเปรียบเทียบกดดัน ลำเอียง โดนคนที่ทำงานเอาเปรียบ โดนเพื่อนบูลลี่ โดนแม่บงการชีวิต ทั้งๆที่เราอายุแค่16 เราอายุเท่านี้ ทำไมเราต้องรับทุกอย่างตอนนี้ แม่บอกให้กู้กยศเอาไปเรียนเองแม่จะไม่ให้แล้ว เราก็กู้แต่สุดท้ายแม่ก็เอาไปหมด ทั้งเงินเดือนที่ทำงานทั้งเงินกยศ แล้วยังจะด่าเราว่าใช้เงินสุรุ่ยสุร่าย  แม่มักจะด่านู้นนี้เพราะเหตุว่าเราลืม เรามักขี้ลืมบ่อยๆ จนบางทีลืมสิ่งที่เราทำเป็นประจำ เรามักโดนเพื่อนร่วมงานที่เมาด่า ต่อว่า ใช้งาน แล้วมันยังจะว่าเราว่า น่ารำคาญ   
วันหยุดของเรามักจะโดนคนที่ทำงานเรียกให้ไปช่วยอยู่เสมอ บางทีเวลามีคนใช้เรา แล้วเรามักจะถามย้ำช้ำๆจนเขาโมโห เราก็ไม่ได้อยากถามหรอกแต่บางทีมันลืม มันไม่มั่นใจเลยถาม เราอาจจะเบลอเพราะทั้งเดือนเราหยุดแค่3วัน มันเลยเหนื่อยท้อ
เรามักจะโดนเพื่อนบูลลี่ว่า อีพม่า อีเอ๋อ เพราะว่าเรามักจะพูดผิด เรียงคำไม่ถูก พูดไม่รู้เรื่อง โดนจากเพื่อนยังไม่เท่าจากคนในครอบครัว ที่ต่อว่าเราเพราะทำอะไรไม่ถูกในใจ โมโหที่พี่เราแต่มาลงที่เรา  จนเราท้อ
เราเหนื่อยกับชีวิตตอนนี้มาก จนอยากจะหายไปสักพัก เราอยากให้คนรอบข้างเข้าใจเราเพราะเราจะไม่ไหวแล้ว เราพยายามคิดในแง่ดี หาข้ออ้างทั้งหมดเพื่อนที่จะให้ตัวเองไม่คิดมากหรือเหนื่อย แต่โดนทุกวัน มันก็ไม่ไหว