คือตอนนี้เรากับแฟนคบกันได้ 3-4 ปีแล้ว ต่างคนก็ต่างเรียนมหาลัยคนละจังหวัดกัน ไม่ค่อยจะมีเวลาได้อยู่ด้วยกันเหมือนคู่อื่นๆสักเท่าไหร เดือน สองเดือนได้เจอกันบ้าง 3-4 วัน จะมีก็แค่คุยโทรสัพเวลาดึกนี่แหระค่ะ
ต้องย้อนกลับไปปีแรกๆที่คบกันค่ะ(อยู่คนล่ะที่ตั้งแต่ต้นเลยแต่ภูมิลำเนาเป็นที่เดียวกัน) คือตอนนั้นเรากับแฟนก็คบกันแบบโตๆกันแล้ว คุยกันรู้เรื่อง ให้อิสระพอสมควร ขอแค่ไปไหนมาไหนขอให้บอกกันก่อน แล้วมันมีวันนึงค่ะ ที่เราไปเที่ยว(กินเหล้า)กับเพื่อนที่ผับแถวมหาลัย แล้วมันมีเหตุจำเป็น(ไม่รู้บังเอิญหรือว่าอะไร)ที่เพื่อนของเพื่อนต้องมาส่งเราที่ห้อง ละมันเกือบจะเกิดเหตุการณ์ไม่ดีเกิดขึ้น แต่เราก็รอดมาได้ สรุปก็คือไม่มีอะไรเกิดขึ้นในวันนั้น แต่เราก็รู้สึกเสียใจกับเรื่องนี้อยู่มากพอสมควร เลยโทรหาเพื่อนสนิทให้มาหาแล้วพยายามเล่าระบายให้ฟัง ก็ดีขึ้นแค่นิดนึง
ประเด็นมันอยู่ที่ว่า พอวันถัดมาเราคุยโทรสัพกับแฟน แล้วดันร้องไห้ขึ้นมาเพราะยังรู้สึกขวัญเสียกับเรื่องวันก่อนอยู่ แฟนเราก็ถามว่าเป็นอะไรทำไมอยู่ๆร้องไห้หนักขนาดนี้ จนเราต้องเล่าให้เขาฟังทั้งหมด(ย้ำอีกที่ว่าวันนั้นเรารอดค่ะ ไม่ได้มีการซั่มกันแน่นอน) พอฟังจบแฟนเราก็โกรธมาก พูดเหมือนว่าเราเป็นฝ่ายผิดคนเดียวทั้งหมดเลย ด่าเราว่าเราโง่บ้างเป็นฝ่ายเปิดโอกาสให้คนอื่นบ้าง ซึ้งเราเองก็โคตรจะเจ็บปวดกับเรื่องแย่ๆแบบนั้นมากพอสมควรอ่ะ เขาพยายามบอกเลิกแล้วจะทิ้งเราให้ได้ เขาบอกว่ารับไม่ได้กับเรื่องนี้ เพราะเขาไม่เชื่อว่าเราจะรอดมาจริงๆ เราเองก็คิดว่าเขาจะเป็นห่วงเราบ้างในเวลาแบบนี้กลับกลายเป็นตรงกันข้าม แต่เราก็อ้อนวอน แล้วก็สัญญาว่าจะไม่เที่ยวอีกต่อไป เพื่อเป็นการยื้อเขาไว้ จนเขายอมคบกับเราต่อ
อีกประเด็นคือ พอถึงเวลาเข้าจริง เราทำตามสัญญาไม่ได้ นั่นก็คือเราอยากเที่ยวกับเพื่อนๆเหมือนคนอื่นเขาบ้าง แล้วเรากับแฟนก็ทะเลาะกันจนบอกเลิกแบบนี้ทุกครั้ง เป็นแบบนี้อยู่ประมาณ 2 ปี เราก็ง้อเขาให้กลับมาตลอด แต่เราก็ไม่ได้เที่ยวบ่อยนะ จะมีก็ช่วงเทศการ หรืองานมหาลัยอ่ะ รวมๆปีนึงก็ 3-5 ครั้งค่ะ เพราะไม่อยากทะเลาะด้วยเลยไม่ค่อยออก แล้วทุกครั้งที่ทะเลาะกันแฟนเราจะพูดว่าเราแรด จะเป็นฝ่ายเข้าหา ผช อย่างนั้นอย่างนี้ เลยไม่อยากให้เราออกไปไหน ซึ่งตั้งแต่เกิดมาก็ไม่เคยมีใครด่าเราหรือว่าเราแบบนี้นะ เลยทำให้รู้ว่าเขาไม่ได้ไว้ใจเราเลยสักนิดเดียวค่ะ และเขายังมองเราเป็นคน ๆคนนึงเลย เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่เรามีอีเว้นว่าจะออกไปเที่ยวกับเพื่อนหรือพูดเรื่องใดๆก็ตามที่มันจะคลายๆกับเรื่องวันแย่ๆวันนั้นที่ทำให้เขานึกขึ้นมาได้ก็จะทะเลาะกันเป็นเรื่องใหญ่เรื่องโต ทำให้เขาฝังใจกับเรื่องแบบนี้ไปเลยอ่ะค่ะ จนเมื่อไม่นานมานี้ได้เปิดใจคุยกันแล้วสัญญาว่าจะไม่ขุดเรื่องวันแย่ๆในอดีตวันนั้นขึ้นมาพูดอีก เพราะทั้งเราทั้งเขาก็เจ็บปวดกับเรื่องนั้นพอสมควร พักหลังๆนี้เลยดีขึ้นหน่อย เหมือนจะออกอีเว้นได้บ้าง แต่ก็ทะเลาะกันอยู่ดีแต่ไม่ใหญ่เท่าเมื่อก่อน ลืมบอกว่าไม่ใช่แค่เรื่องเที่ยวที่ทะเลาะกัน เรื่องเพื่อน ผช ที่เรียนด้วยกันกับเรา พี่ที่ทำงาน คนข้างบ้าน หรือ ผช คนอื่นๆที่เริ่มจะสนิทกับเราก็เอามาทะเลาะด้วย ละทุกครั้งที่ทะเลาะกันเราโคตรจะอึดอัดแล้วก็เหนื่อยโคตรท้อและบั่นทอนมากๆกับกรอบที่เขาวาดให้ เคยคิดหลายครั้งเหมือนกันว่าจะปล่อยเขาไปละ จะไม่ง้อไม่ยื้อแล้วเหนื่อย แต่ก็คิดขึ้นมาได้อีกว่าถ้าเลิกกันไปจะเจอใครที่ดีแบบเขามั้ยนะ จะอยู่คนเดียวได้มั้ยนะ จะมีใครที่เคมีตรงกับเราเท่าเขาหรอ เขาเป็นคนดีมากๆเลยนะ ดีทุกอย่างติดแค่เรื่องหวงแรงนี่แหระที่เป็นปัญหา
สรุปเลยก็คือ
1. เรื่องแย่ๆในวันนั้นมันฝังใจแฟนเราจนเขาหวงมาก ห้ามมากจนถึงทุกวันนี้
2. เราไปสัญญากับเขาว่าจะไม่เที่ยวอีก แต่กลับทำตามสัญญาไม่ได้
3. เลยไม่ไว้ใจกันทะเลาะและบั่นทอนจิตใจกันทุกครั้งจนท้อและอาจจะคบกันต่อไม่ไหวในสักวัน
ที่ขอปรึกษาคือ
- เราไม่อยากจะให้ถึงวันที่ทนกันไม่ไหวแล้วเลิกกันในที่สุด
- แต่เราก็อยากจะออกไปสังคมเหมือนคนที่เรียนมหาลัยคนอื่นๆเขาบ้าง ไหนจะเรียนทั้งจะทำงานไปด้วย ก็อยากบรรเทิงใจบ้างเป็นครั้งคราว
- ถ้าอยากจะให้ทั้ง 2 อย่างมันควบคู่กันไปเราจะดูโลภไปมั้ยอ่ะ 😭😭😭
ควรจะทำยังไงต่อไปดี เราต้องปรับตรงไหน ต้องจูนนิสัยกับแฟนยังไง ถึงจะผ่านพ้นห่วงแห่งความทรมารนี้ไปได้อย่างราบรื่น
(ปล.เราเป็นคนไม่ได้สวย ไม่ได้รวย ไม่ได้เรียนเก่ง หรือสมบูรณแบบเหมือน ผญ คนอื่นๆเลย ออกแนวอวบระยะสุดท้ายเลยด้วยซ้ำ อยู่ในเรท ปานกลางถึงปรับปรุงเลยก็ว่าได้) เราเล่าแบบไม่ค่อยละเอียดเท่าไหรถ้าสงสัยยังไงก็ถามได้นะคะถ้าไม่ลึกจนเกินไปเราจะตอบลายละเอียดให้ค่ะ เผื่อใครมีโมเม้นคล้ายๆกันแล้วใจดีแนะนำเรา จะขอบคุณมากเลยค่ะ 😭😭🙏🏻🙏🏻