วันนี้ผมมาเเชร์ ประสบการณ์ ส่วนตัว ในการเลี้ยงลูกเเละเอาความในใจเผื่อเป็นประสบการ์ณ
ให้ คุณ พ่อ คุณ เเม่อีกหลายๆท่านครับ


ซึ่งเรื่องมีอยู่ว่า ณ ตอนค่ำๆๆ
ผมได้เลี้ยงลูกๆกับภรรยาของผม ตัวผมเอง ซึ่งปกติ ก็ระมัดระวังในการเลี้ยงพอสมควรเเต่อาจจะ เป็นความเผลอ หรือ มักง่าย ในช่วงเวลานั้น
โดยไม่ได้ทันนึกอะไร  ขณะนั้นผมทาน นมสด เฉาก๊วย (ก้อนเหลี่ยมๆ) เเล้วลูกชาย(1ปี กับ 7 เดือน) มาขอ สกิด ขอกิน ผมเลยตักเฉาก๊วยป้อนชิ้นนึง
ในก้อนนั้น ผมลืมนึกไปว่ากินได้มั้ย อารมณ์ ไม่รอบคอบพอ ลูกของผมได้กินเข้าไป. ซึ่ง เคี้ยวอยู่สักพักเลยกลืนเข้าไป. ปรากฏว่า ติด คอ ครับ!
สีหน้าเหมือนกับผู้ใหญ่เวลากินข้าวหิวๆ รีบๆยัด เหมือนหายใจไม่ออก เเต่เด็กคายไม่ได้ สำลักไม่เป็น. ได้แต่เอามือจับคอ เเล้วกระทืบเท้า แบบหายใจไม่ออก
ซึ่ง ผม ว่าเป็นอะไร

ผมเคยศึกษาเรื่องพวกนี้ว่า กอดรัดจากด้านหลังประสานมือกดตรงลิ้นปี่ กะทุ้ง เรื่อยๆ
เเต่นั้นเเค่ การศึกษา  เหมือนอ่านหนังสือที่ไม่เคยเข้าสอบ
เเต่ตอนนั้นในหัวผม คิดเเค่ทำไงดี ลูก กรู จะเป็นยังไง ควรทำอย่างไร
พยายามจะมีสติๆนึกๆ ทั้งด่าตัวเเง โกรธ ตัวเอง
เเต่สติผม ในตอนนั้นยอมรับว่า เเค่ต้อง ช่วยลูกให้ได้
ผมเลยใช้วิธีนั้น กอดรัด ยกตัวขึ้นหน่อยหนึ่ง ซึ่ง กระทุ้ง ไปหลายครั้ง ไม่ออก ผมเเทบจะบ้าตาย
อารมณ์ เเละ สติไม่อยู่กับตัวเอง บวกกับภรรยา ซึ่งบอกว่า ลูกเป็นไร ทำไมให้กินเข้าไป ผมกับภรรยาร้องไห้ไป
ช่วงเวลานั้น ลูกผม ได้ หน้า เขียว แบบหายใจไม่ได้ ตัวร่างกาย เเละหน้า เริ่มเเข็ง ปากกับฟันชิดกัน ง้างไม่ออก
ผมในเวลานั้น ได้เเต่ทำ ท่าเดิม ร้องไห้ เห็นลูกดิ้นจนจะหมดเเรง กับเสียงของภรรยาที่พูด เป็นความรู้สึกที่ เเย่มากๆ
ทำไม เราถึง ไม่มีสติ เป็นผู้นำอย่างไร ลูก เป็นอะไรไป ทำไมช่วยไม่ได้วะ
ในอ้อมกอดเรา ที่กอดลูกอยู่ นั้น ขณะที่ลูก กำลังหมดเเรง กำลังจะหมดสติ หรือ มากกว่านั้น
ผมได้เเค่พูดว่า ป๊าขอโทษ นะลูก เเละภรรยาผม มันเป็นความรู้สึก สิ้นหวัง หมดหวัง ในเวลาเดียวกัน
สีหน้าของลูกผมจำได้ ขึ้นใจ.  


เเละ ในช่วง เวลา ต่อมา (ผมคิดว่า ไม่ถึง 10วินาที )
ลูกผมนิ่งเเละเเข็งตัว  ผมพยายามมีสติ รวบรวมสติอีกครั้ง กด กระทุ้งครั้งสุดท้าย
ได้ยินเหมือนดันขึ้นมา ในความรู้สึกของผม เลยพยายามง้างเอานิ้วของผมทำเป็นท่าตะขอ. งัด ออกมา
(ซึ่งจริงๆแล้วห้ามทำด้วยซ้ำไป ย้ำนะครับว่าห้ามทำ เพราะยิ่งทำให้ติดคอลุกไปอีก
ซึ่งหลุด ออกมา ในช่วงนั้น ลูกผมได้หายใจเเละร้องอีกครั้ง  เเละสีหน้าจากเขียว ซีด  ค่อยๆจางไป เหมือนเลือดวิ่งกลับมาอีกครั้ง
มันเป็นช่วงเวลาไม่ถึง 2นาทีด้วยซ้ำไป
อยู่ในคาบระหว่าง ความเป็น ความตาย   ถ้าเกิดแลกได้ ผมยอมตายเเทนลูกของผม
ซึ่งลูกในเวลาต่อเริ่ม ร้องไห้ ดัง เเละ เหมือน ขาดอากาศสักระยะนึง จึงเพลียๆ เเล้วง่วงหลับไป
เเต่ขณะพาไป รพ ได้ พยายามเชคตลอดทางว่า ยังเเค่หลับใช่มั้ย ใจไม่ดี จนกว่าถึงมือหมอ
พอ ถึง รพ ได้วัดความดัน หัวใจ ออกซิเจน  ซึ่งผมเป็นห่วงเรื่อง ค่า ออกซิเจน
สรุป ผลออกมา ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง มีเเค่คอหอยที่ผมงัดนิ้วเข้าไป มีแผลเล็กน้อย กลับบ้านได้
เเละได้เรียนรู้ วิธี เบื้องต้นในการช่วยเหลือจาก คุณหมอ
ผมได้ขอบคุณทุกอย่าง เรื่องราวในวันนี้
เเละเหตุการณ์ ผมจะพยายามข้ามไปให้ได้. ซึ่งผมโกรธเเละไม่อยากให้อภัยตัวเองเลย


ปล ครับ
เรื่องราวเหตุการณ์ ผมนำเเชร์  มาเป็นประสบการณ์  เป็นความรู้ไม่มากก้น้อยน่าจะเป็นประโยชน์ได้อีกหลายท่าน
ซึ่งจริงๆเเล้วยังมีการปฐมพยาบาลเบื้องต้นอีก ถ้าเกิด น้อง หมดสติไป ว่าควรทำอย่างทำไร
ซึ่งยอมรับว่า ผมไม่สติพอ หรือ เข้าใจถุกวิธี ในการช่วยเบื้องต้นเเน่นอน
จึงอยากให้ คุณพ่อ เเม่ ลองๆมาเเชร์ความรู้หรือทาง รพ ควรมีจัดอบรบเรื่องนี้เยอะๆๆ
เวลาเหตุการณ์แบบนี้เกิด มันย้อนกลับไปไม่ได้
ผมเองจะเรียนรู้ เเละ ปรับการเลี้ยงดูเอาใจใส่ให้มากขึ้นอีก ทุกวินาที ของลูก คือเรา เท่านั้น ที่จะช่วยเค้าได้
ผมไม่ได้มาประจานความไม่เอาไหนของผม เเต่เพียงอยากให้เป็นบทเรียนเอาไว้

เป็นครั้งเเรกเเละสุดท้าย ที่ผมจะไม่ประมาทอีกครับ
น้ำตาที่ไหลออกมา ไม่สามารถทดแทนความสูญเสียอะไรได้สักเท่าไร