สวัสดีเพื่อนๆ ค่ะ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของเรา อยากฝากไว้สำหรับผู้ที่เลี้ยงสุนัข ให้ระแวดระวังจะได้ไม่เกิดเหตุการณ์แบบเรา

เรื่องมีอยู่ว่า ช่วงปีใหม่เรากลับไปบ้านที่ ตจว. (ที่บ้านเลี้ยงหมา 3 ตัว ปอม 1 ชิสุห์ 2) เพราะกลัวว่ารถจะติดก็เลยรีบกลับกรุงเทพก่อนตั้งแต่วันเสาร์

อยู่ได้คืนเดียวตอนเช้า พ่อก็โทรมาบอกว่า ไม่สบายมาก ไม่ไหวแล้ว ซึ่งไม่มีใครอยู่บ้านกับพ่อเลยนอกจากน้องหมากับนก เรากับแม่ก็เลยรีบกลับ

เพื่อที่จะพาพ่อไปหาหมอ กลับบ้านก็จอดรถปกติ หน้าบ้านจะเป็นที่จอดรถได้สองคัน เตรียมตัวเสร็จเราก็ขึ้นรถ พ่อก็ขึ้นรถเรียบร้อย เหลือแม่กำลังปิดบ้าน

ก่อนจะถอยออก เห็นแม่มองหาน้องหมา ชิสุอีกตัวอยู่บ้าน อีกตัวนอนใต้รถพ่อ ส่วนปอม ไม่เห็น (ปกติเค้าจะออกไปวิ่งเล่นในหมู่่บ้าน แล้วก็กลับบ้านทุกเช้าเป็นปกติ)

เราก็บอกแม่ ดูใต้รถด้วยจ้ะ แม่ก็ก้มดู บอกไม่มี ถอยได้เลย พอถอยได้แป๊ปเดียว ได้ยินเสียงดัง "ป๊อก" ดังมาก ขนาดเราอยู่ในรถปิดกระจกหมดยังได้ยินชัด

ตอนนั้น ใจตกไปอยู่ที่ส้น (teen) เลย เลยตาตุ่มลงไปอีก ถามแม่อะไรๆ แม่วิ่งมาดูตะโกนเสียงดัง เฉาก๊วย (น้องปอม เลี้ยงมา 12 ปี) ตอนนั้นขาสั้น มือสั่น

เรียกได้ว่าสิ้นสติเลย ลงมาจากรถ เห็นน้องนอน เลือดออก แม่เอามือกุมตรงหน้าไว้แน่นไม่ให้เราเห็น เหยียบตรงบริเวณปาก/ดั้ง นิดเดียว แต่เป็นจุดสำคัญ

เรานี้แทบจะตายตามเลย ลงไปนอนดิ้นที่พื้น  พ่อที่ไม่สบายมาก ต้องมายึดเราบอกพอแล้วลูก เราวิ่งเข้าไปกอด รู้สึกเหมือนน้องกระตุก

เลยบอกแม่ว่ายังไม่ตาย แต่แม่บอก ตายแล้วลูก เฉาก๊วยไปแล้ว

น้องไปแบบคาที่เลย ไม่ได้ยินเสียงแม้แต่เอ๋งเดียว ไม่มีเลย ตอนนั้นสติหลุดเลย ร้องไห้ เสียใจ กอดอยู่แบบนั้น ได้แต่พูดว่าแม่ขอโทษ แม่ไม่ได้ตั้งใจ

ยกโทษให้ด้วย เราเสียใจมาก ที่สุดในชีวิตจริงๆ ตอนนี้นอนไม่ได้เลย พอหลับตา ได้ยินเสียงดังป๊อก อยู่ในหัวตลอด ร้องไห้เป็นร้อยหน สงสารแม่ด้วย เราไม่พูดสักคำเลยว่าทำไมถึงไม่เห็น เรารู้ว่าทุกคนเสียใจ และไม่อยากให้ใครรู้สึกผิด (แต่เราร็สึกผิดตลอดเวลา)

แม่บอกเป็นความผิดของแม่ที่ไม่เห็น แต่เราไม่เคยคิดว่าผิด แม่ดูดีแล้ว  ตอนแรกเราคิดว่าแม่คงไม่เห็นจริงๆ เพราะน้องตัวสีดำ อาจนอนอยู้ใกล้ล้อรถ เลยมองไม่เห็น

แต่พอดูตรงจุดเกิดเหตุแล้ว มันเป็นช่วงระหว่างกลางรถ เลยคิดว่าน้องน่าจะเดินมาตอนเราถอยพอดี แล้วล้มลงแล้วลุกไม่ขึ้น

เพราะน้องแก่มากแล้วและมีปัญหาขาไม่มีแรง พอนอนหรือล้ม จะใช้เวลาลุกสักพัก ระหว่างนั้นเราคงถอยพอดี

ทุกคนปลอบว่าเฉาก๊วยไปดีแล้ว หมดเวรหมดกรรมแล้ว หมดอายุไขแล้ว ถึงคาดแล้ว เพราะเรากลับมากรุงเทพแล้ว ยังมีเรื่องต้องกลับไปบ้านอีกรอบ ไปทำให้น้องตายจนได้

แต่เราไม่รู้สึกดีขึ้นเลย เสียใจที่สุด หลังจากเกิดเรื่อง ก็ไปฝังน้อง แล้วก็ไปถวายสังฆทาน พอหลวงตาบอก ตั้งนะโม ก็ปล่อยโฮเลย

ทั้งน้ำตา น้ำมูก ไหลรวมกันหมด เพื่อนที่ไปด้วยคงจะอายบอก พอแล้วๆ (พอออกจากวัดมันบอก พระเค้าคงคิดว่าผัวเมิงตาย 555+)

กรวดน้ำไปให้บอก อโหสิกรรมให้แม่ด้วย ให้เฉาก๊วยไปเกิดในภพภูมิที่ดี ให้เกิดมาเป็นลูกของแม่จริงๆ เราหวังแบบนั้นจริงๆ

ตอนนี้กำลังเตรียมตัวทำกิฟท์ หวังว่าเฉาก๊วย จะหมดเวรหมดกรรมแล้วมาเกิดเป็นลูกเราจริงๆ ตอนนี้จิตใจแย่มากถึงมากที่สุด ร้องไห้เป็นพักๆ

แม่บอกว่า ร้องแบบนี้ เฉาก๊วยจะไปเกิด ก็ไม่ไปสักที จะไปๆ ก็เรียกกลับมา T___T

เมื่อคืนก็สวดมนต์ อุทิศให้ ไม่รู้ว่าเป็นสุนัขจะได้รับมั้ย แต่เราก็จะทำ อย่างเดียวที่ไม่เสียใจคือ 12 ปีที่อยู่ด้วยกันมา เราดูแลให้ความรักน้องอย่างดี

ทุกคนที่บ้านช๊อกมากก พ่อเราไข้กระเจิงเลย (จริงๆ) ก่อนหน้านี้ตัวร้อนเป็นไฟเลย พอหลังเกิดเรื่องเราพาไปหาหมอ หมอบอกไม่มีไข้ (????)

ที่บ้านพยายามปลอบใจบอก เฉาก๊วย รักลูกมากรักทุกคนที่บ้านมาก มารับเคราะห์แทน รับทุกอย่างไปหมด หมดเวรหมดกรรมแล้ว T____T

     ขอบคุณเพื่อนๆ ที่เข้ามาอ่านนะคะ   อยากเตือนเพื่อนๆที่เลี้ยงสัตว์ น้องหมา น้องแมว หรืออะไรก็ตาม ให้ระแวดระวัง ให้เห็นตัวเลยว่าน้องอยู่กับเรา

ไม่อยากให้ใครเจอเรื่องแบบนี้เลยค่ะ มันทั้งรู้สึก เศร้า เสียใจ หดหู่ รู้สึกผิด รู้สึกบาป เราคิดไม่ออกเลย ว่าตัวเองจะดีขึ้นได้เมื่อไร

   - ใครรู้วิธีทำบุญให้น้องหมาได้รับ (เรารู้ว่าขนาดคนยังไม่รู้เลยว่าได้รับมั้ย นับประสาอะไรกับหมา) แต่เราก็อยากจะทำทุกอย่าง

   - ใครพอจะรู้วิธีจัดการกับความเศร้าเวลาสัตว์เลี้ยงแสนรักไม่อยู่แล้ว ช่วยแนะนำเราหน่อยนะคะ (ยังเหลือไข่ตุ๋น อายุ 12 ปีแล้วเหมือนกัน คงไม่นาน)

ปล..ผลจากที่ลงไปนอนดิ้น ทำให้โทรศัพท์พัง หน้าจอแตกไปเลย ถือว่าเป็นวันที่ซวยมากกกกกกกกกกกกจริงๆ