สวัสดีค่ะ วันนี้อัดอั้นตันใจอยากจะระบายหรือต้องการหาทางออกให้ตัวเอง
เราอึดอัดมาก คิดว่าตัวเองเกลียดผู้ชาย ไม่ได้อยากจะเหมารวมทุกคนนะคะ มันอดคิดไม่ได้ จนรู้สึกไม่ไหว ส่วนใหญ่มักจะเกิดกับคนที่อายุเยอะกว่าเรา (ตอนนี้เรา 24 ปีแล้ว)
เรารู้สึกแบบนี้มาตั้งแต่มัธยมได้ ที่ต้องเดินไป-กลับโรงเรียน เราเกลียดสายตาของพวกผู้ชายในซอยมาก เราเดินตาขวางหน้าบึ้งกลับบ้านทุกวันเลยค่ะ ยิ่งพวกที่แซว ยิ่งทำให้เรารู้สึกเหมือนถูกคุกคาม แต่เราได้แต่รีบเดินกลับ เครียดจนต้องร้องไห้ที่บ้านเพราะทำอะไรไม่ได้ เรากลัวว่าสักวันนึงเราทนไม่ไหว จะตอบโต้เขา ตะโกนด่าจนต้องมีเรื่อง(ทั้งที่ในใจอยากจะเอากระเป๋าฟาดปากเลยด้วยซ้ำ) เดินกลับบ้านเราคิดทุกวันเลยว่าถ้าถูกฉุดหรือมีอะไรขึ้นมา เราจะฆ่าพวกนั้นยังไงดี หรือไม่เราจะยอมตายยังไงดีให้ถอดวิญญาณก่อนจะถูกไอ้พวกนี้มันทำร้าย ขนาดนั่งแท็กซี่ตอนกลางวันยังระแวง วางแผนไว้แล้วว่าถ้าเขาคิดไม่ดี เราจะเอาสายกระเป๋ารัดคอเขา ไม่เราก็มันต้องตายกันไปข้างนึง
ไม่ใช่แค่คนในซอย ไม่ว่าที่ไหนก็ตาม ยืนรอรถข้างทางแล้วบีบแตร เบิ้นรถ เบิ้นท่อไอเสียด้วย ทำเราเสียสุขภาพจิต อยากหยิบก้อนหินเขวี้ยงใส่กระจกรถเขา อยากจะโกนด่า "ไปDieซะ ไอ่เวง!!!"
แม้แต่คนที่โตกว่า อย่างเพื่อน พี่หรือเจ้านายของเรา เราก็กลัวและระวังตัว รักษาระยะห่างมาก(เคยมีแฟนเป็นผู้ชายค่ะ แต่ให้ได้มากสุดแค่จับมือ ที่คบๆมา คบกันได้ไม่เกิน 9 เดือน) เวลาบอสขับรถมารับไปประชุมด้วยทางไกลแค่ไหนก็จะไม่ยอมหลับ กับเพื่อนผู้ชายถ้าไม่ใช่เหตุจำเป็นจะไม่ยอมให้โดนตัวเลยค่ะ รู้สึกขยะแขยง แม้แต่คำพูดเราเรายังระวังไม่ให้เขาคิดไปไกล หาว่าเราอ่อยหรือทอดสะพาน จนตอนนี้เรามองว่าผู้ชายเป็นเพศที่น่ากลัวและหลงตัวเองไปแล้วจริงๆ (เชื่อว่าคนดีๆก็มีเยอะ แต่จิตใจเรามันไม่ไหวแล้วค่ะ)
สิ่งที่เคยเกิดขึ้นกับเราหนักๆ และคิดว่าเป็นสาเหตุทุกวันนี้ก็ คงตอนที่เราสี่ขวบเคยถูกลุงแท้ๆหลอกว่าจะพาไปเที่ยวแล้วล่วงละเมิดเราบนรถ ไม่ถึงขั้นมีอะไรเข้าไปนะ ถูกออรัลแบบไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่เราจำได้ พอโตเราก็รู้ เวลาที่ลุงมาเยี่ยมที่บ้านเราอยู่แต่ในห้องไม่ออกไปเลยค่ะ(ทุกวันนี้ยังเป็น) กับตอนที่เราเรียนชั้นอนุบาล เคยถูกตารถรับส่งจับของสงวน พอมัธยมก็มีพวกโรคจิตมาว่าวให้ดู กลุ่มเพื่อนตอนมัธยมเคยแกล้งเราจับก้นเราจนเราไม่คุยกับพวกกลุ่มนั้นสองเดือน
เรากลัวไปหมดแล้ว รู้สึกการใช้ชีวิตของเรามันลำบาก เราคิดว่าถ้าเราถูกข่มขืนจริงๆเราคงจะฆ่าตัวตาย
เราควรทำยังไงดีคะ? ถ้าพบจิตแพทย์จะมียาให้ทานหรือวิธีบำบัดไหม หรือเราปรกติดี แค่ย้ายออกไปจากที่นี่
ขอบคุณค่ะ
เราเป็นโรคเกลียดผู้ชายใช่มั๊ย?
เราอึดอัดมาก คิดว่าตัวเองเกลียดผู้ชาย ไม่ได้อยากจะเหมารวมทุกคนนะคะ มันอดคิดไม่ได้ จนรู้สึกไม่ไหว ส่วนใหญ่มักจะเกิดกับคนที่อายุเยอะกว่าเรา (ตอนนี้เรา 24 ปีแล้ว)
เรารู้สึกแบบนี้มาตั้งแต่มัธยมได้ ที่ต้องเดินไป-กลับโรงเรียน เราเกลียดสายตาของพวกผู้ชายในซอยมาก เราเดินตาขวางหน้าบึ้งกลับบ้านทุกวันเลยค่ะ ยิ่งพวกที่แซว ยิ่งทำให้เรารู้สึกเหมือนถูกคุกคาม แต่เราได้แต่รีบเดินกลับ เครียดจนต้องร้องไห้ที่บ้านเพราะทำอะไรไม่ได้ เรากลัวว่าสักวันนึงเราทนไม่ไหว จะตอบโต้เขา ตะโกนด่าจนต้องมีเรื่อง(ทั้งที่ในใจอยากจะเอากระเป๋าฟาดปากเลยด้วยซ้ำ) เดินกลับบ้านเราคิดทุกวันเลยว่าถ้าถูกฉุดหรือมีอะไรขึ้นมา เราจะฆ่าพวกนั้นยังไงดี หรือไม่เราจะยอมตายยังไงดีให้ถอดวิญญาณก่อนจะถูกไอ้พวกนี้มันทำร้าย ขนาดนั่งแท็กซี่ตอนกลางวันยังระแวง วางแผนไว้แล้วว่าถ้าเขาคิดไม่ดี เราจะเอาสายกระเป๋ารัดคอเขา ไม่เราก็มันต้องตายกันไปข้างนึง
ไม่ใช่แค่คนในซอย ไม่ว่าที่ไหนก็ตาม ยืนรอรถข้างทางแล้วบีบแตร เบิ้นรถ เบิ้นท่อไอเสียด้วย ทำเราเสียสุขภาพจิต อยากหยิบก้อนหินเขวี้ยงใส่กระจกรถเขา อยากจะโกนด่า "ไปDieซะ ไอ่เวง!!!"
แม้แต่คนที่โตกว่า อย่างเพื่อน พี่หรือเจ้านายของเรา เราก็กลัวและระวังตัว รักษาระยะห่างมาก(เคยมีแฟนเป็นผู้ชายค่ะ แต่ให้ได้มากสุดแค่จับมือ ที่คบๆมา คบกันได้ไม่เกิน 9 เดือน) เวลาบอสขับรถมารับไปประชุมด้วยทางไกลแค่ไหนก็จะไม่ยอมหลับ กับเพื่อนผู้ชายถ้าไม่ใช่เหตุจำเป็นจะไม่ยอมให้โดนตัวเลยค่ะ รู้สึกขยะแขยง แม้แต่คำพูดเราเรายังระวังไม่ให้เขาคิดไปไกล หาว่าเราอ่อยหรือทอดสะพาน จนตอนนี้เรามองว่าผู้ชายเป็นเพศที่น่ากลัวและหลงตัวเองไปแล้วจริงๆ (เชื่อว่าคนดีๆก็มีเยอะ แต่จิตใจเรามันไม่ไหวแล้วค่ะ)
สิ่งที่เคยเกิดขึ้นกับเราหนักๆ และคิดว่าเป็นสาเหตุทุกวันนี้ก็ คงตอนที่เราสี่ขวบเคยถูกลุงแท้ๆหลอกว่าจะพาไปเที่ยวแล้วล่วงละเมิดเราบนรถ ไม่ถึงขั้นมีอะไรเข้าไปนะ ถูกออรัลแบบไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่เราจำได้ พอโตเราก็รู้ เวลาที่ลุงมาเยี่ยมที่บ้านเราอยู่แต่ในห้องไม่ออกไปเลยค่ะ(ทุกวันนี้ยังเป็น) กับตอนที่เราเรียนชั้นอนุบาล เคยถูกตารถรับส่งจับของสงวน พอมัธยมก็มีพวกโรคจิตมาว่าวให้ดู กลุ่มเพื่อนตอนมัธยมเคยแกล้งเราจับก้นเราจนเราไม่คุยกับพวกกลุ่มนั้นสองเดือน
เรากลัวไปหมดแล้ว รู้สึกการใช้ชีวิตของเรามันลำบาก เราคิดว่าถ้าเราถูกข่มขืนจริงๆเราคงจะฆ่าตัวตาย
เราควรทำยังไงดีคะ? ถ้าพบจิตแพทย์จะมียาให้ทานหรือวิธีบำบัดไหม หรือเราปรกติดี แค่ย้ายออกไปจากที่นี่
ขอบคุณค่ะ