เชื่อว่าหลายคนกำลังตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ต้องทนทำงานที่ไม่ชอบ ไม่มีความสุข ตื่นเช้ามาพร้อมกับตั้งคำถามกับตัวเองว่า วันนี้ฉันต้องไปทำงานที่นี่อีกแล้วเหรอ พอตกเย็นกลับบ้านมาก็ร้องไห้ฟูมฟายกินข้าวไม่ลง ร้องไห้จนหลับไป แล้วเช้าก็ตื่นไปทำงานในที่ที่แสนทุกข์ทนนั่นใหม่

ตอนนี้ จขกท กำลังเป็นแบบนี้ และต้องการวิธีการจากคนที่มีประสบการณ์ว่าจะสามารถสงบจิตใจตัวเองได้อย่างไร บางคนอาจจะคิดว่ามันทุกข์ขนาดนั้นเลยเหรอ อยากจะบอกว่ามันมากกว่านั้นอีกค่ะ

เมื่อวาน จขกท ขับรถกลับจากที่ทำงาน พอพาตัวเองเข้าไปนั่งในรถได้น้ำตาก็ไหล จากนั้นก็ร้องเหมือนคนบ้าเสียสติ ร้องเสียงดังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ความคิดว่าพรุ่งนี้ฉันจะเดินไปลาออกผุดเข้ามาในสมองตลอดเวลา แล้วก็นึกถึงหน้าพ่อแม่ นึกถึงหลานตาดำ ๆ ที่เราจะต้องส่งเสียเลี้ยงดู ก็ยิ่งร้องไห้หนักเป็นเท่าทวีคูณ เพราะคำตอบในใจหลังจากนั้นคือลาออกไม่ได้ ออกแล้วจะเอาเงินที่ไหนส่งที่บ้าน พอคำตอบออกมาเป็นแบบนั้นนั่นก็หมายความว่า พรุ่งนี้ต้องตื่นไปทำงานที่นั่นอีก แล้วหลังจากนั้นก็ร้องไห้เหมือนคนบ้าจนขับรถถึงหอ สั่งก๋วยเตี๋ยวมานั่งกินแต่กินไม่ลงเลย พอกลับขึ้นบนห้องก็มีความคิดว่าหรือเราจะตาย ๆ ไปดี จะได้ไม่ต้องทนทำงานอะไรแบบนี้ แล้วก็นึกถึงหน้าพ่อแม่ นึกถึงหลานตาดำ ๆ อีก แล้วก็บอกกับตัวเองอีกว่าตายไม่ได้ ตายไปใครจะเลี้ยงพ่อแม่

นี่คือคำถามคำตอบที่วนเวียนอยู่ในสมองเราตลอดเวลาตั้งแต่เราย้ายมาทำงานที่ใหม่ ถามว่าลองสมัครงานใหม่ไหมบอกเลยว่าสมัครเยอะมากแต่ก็เงียบ และความเครียดอีกอย่างคือยังไม่ผ่านโปรจะให้ลาไปสัมภาษณ์งานบ่อย ๆ จะทำได้ยังไง ความคิดเหล่านี้มันบั่นทอนจิตใจเราทุกวันจนแทบจะบ้า

ใครเคยตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ช่วยแนะนำทีค่ะว่าควรทำใจยอมรับและจัดการยังไง มืดแปดด้านจริง ๆ T^T