คือเราคิดว่าเราไม่โอเคกับวิชาเขียนแบบของที่โรงเรียนมากเลยค่ะ ยิ่งเรียนยิ่งรู้สึกเสียสุขภาพจิต รู้สึกว่าตัวเองเป็นตัวอะไรซักอย่างที่ไร้ประโยชน์จนไม่สมควรมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ เราเครียดมาก... เราไม่เคยเครียดกับวิชาไหนเท่าวิชานี่เลย เวลาเรียนเหมือนเรายิ่งเข้าใกล้อาการของคนวิกลจริตเข้าไปเรื่อยๆ เรามีปัญหากับตัวเองทุกครั้งที่ทำงานวิชานี้ คือส่วนตัวเราเป็นคนที่สายตาไม่ค่อยดีด้วย บางทีเวลาขีดเส้นแบบมันก็จะเอียงๆ พอเอียงแล้วมันก็จะรู้สึกหงุดหงิด เวลาฟังครูก็ฟังไม่ทัน รู้สึกสมองช้าจนจำได้แค่ทีละเส้น พอตัวเองทำอะไรไม่ได้แบบนี้ก็จะเริ่มเกิดความขุ่นข้องหมองใจจนรู้สึกเกลียดตัวเอง แช่งตัวเองที่ไม่ได้เรื่องซ้ำว่าให้ตายๆไปให้พ้นโลกซะ...
แล้วอาการเรามันหนักขึ้นเรื่อยๆค่ะ งานเก่าทำไม่ได้ งานเก่าก็ค่อยๆทับถมหนักขึ้น หนักขึ้น หนักขึ้นเรื่อยๆจนเราไม่อยากเรียนอีกแล้ว... แต่เราว่าปัญหาไม่ได้อยู่ที่เราทำไม่ได้หรอกค่ะ บางครั้งงานที่เราทำได้เราก็คิดว่ามันไม่ได้สำหรับเราเหมือนกัน... อย่างงานเก่าเก็บงานนึงเราทำใกล้เสร็จแล้ว แต่พอมาดูภาพรวมมันไม่โอเคสำหรับเราเราก็เอายางลบลบด้วยความรู้สึกโฮปเลสจนกระดาษขาดแล้วก็นั่งซึมหมดอาลัยตายอยากทั้งวัน งานที่แก้นิดนึงก็จะมีส่งเราดันลบทั้งหมดเพราะรู้สึกว่ามันไม่สมควรเอาไปส่ง สุดท้ายก็กระดาษขาดแต่แอบตั้งใจเพราะคิดว่าไอ้งานแบบนี้เอาไปให้รถเหยียบยังไม่คู่ควรเลย และก็พอทำงานชิ้นนี้ใหม่ เราเขียนกรอบกระดาษจนกินเวลาไปทั้งคาบก็ยังไม่พอ จนครูประจำวิชาต้องเดินมาสอนแล้วสอนอีก เราเลยพยายามตีกรอบเร็วๆเพื่อที่จะเริ่มงานตามที่ครูสอนได้ แต่ว่ามันไม่ใช่อ่ะ.. มองด้วยตาเปล่าก็รู้ว่ามันเบี้ยว แล้วก็เบี้ยวตั้ง2มิลจริงๆด้วย แต่ว่าเราตีให้ตรงเท่ากันเด๊ะๆไม่ได้ค่ะ... ก่อนหน้านี้ที่ครูจะสอนเราก็ลบๆขีดๆเป็นสิบๆรอบ แต่มันไม่ตรงเท่ากันซักที ลบแล้วลบอีก พอครูมาสอนถึงจะแกล้งตีเหมือนว่าเสร็จแล้วแต่ก็ลบทำใหม่ตั้งแต่ตีกรอบอีกรอบ ทำซ้ำไปซ้ำมาแต่ไม่ตรงเลยซักครั้ง เราทนขีดเส้นต่อไปทั้งๆที่เส้นนี้มันเบี้ยวไม่ได้ เพราะเราตีเส้นไหนๆก็เบี้ยวไปหมด และภายในหัวเรามักตะมีเสียงแปลกๆเสมอ มันบอกให้เราลบและขีดใหม่ให้ดีกว่านี้ ลบใหม่และจีดให้ดียิ่งขึ้น เราหนีเสียงที่ก้องอยู่ในหัวไม่ได้เลย ถ้าเราทำเส้นนี้และเส้นอื่นๆให้ดีไม่ได้เราจะไม่มีสมาธิทำเส้นต่อไปเลย เราทรมานกับเสียนี้มาก เราได้ยินซ้ำไปซ้ำมา วานไปวนมาทุกๆครั้งที่คิดจะเมินเฉยกับไอ้เส้นที่เบี้ยวเพียงไม่กี่มิลนั่น จนสุดท้ายเราทนไม่ได้และต้องทำมันใหม่ตลอด แต่เราทำไม่ได้ เราเกลียดตัวเอง เราเกลียดเสียงในหัว เราเกลียดวิชานี้ เราเกลียดทุกๆอย่างในเวลานั้นเลยค่ะ ทั้งๆที่ครูบอกว่าเราทำโอเคแล้ว แต่เราคิดว่ามันไม่โอเค ครูเห็นเราลบทำใหม่เรื่อยๆก็เลยเดินมาดุ และสีหน้าของครูตอนนั้นเหมือนกับคุณพ่อเรามากเลยยิ่งทำให้รู้แย่ขึ้นไปใหญ่ แต่ว่าเราทำไม่ได้จริงๆ... เสียงนั้นมันไม่หยุด และมันก็ไม่ให้เราหยุดด้วยจนกว่าเราจะทำออกมาได้เพอร์เฟค เรากลัวทุกๆอย่างเลยค่ะ...
สุดท้ายจนหมดคาบเราก็ยังทำอะไรไม่ได้เลย ไม่ได้แม้กระทั้งกรอบชิ้นงานด้วยซ้ำ ปกติถึงจะมีอาการแบบนี้บ้างแต่ครั้งนี้มันหนักมากเลยค่ะ เหมือนเราได้ยินเสียงในหัวชัดเจนมากกว่าครั้งอื่นๆจนเราเมินเฉยกับมันไม่ได้ ถ้าเราต้องเรียนวิชานี้อีกเราต้องเสียสติแน่ๆเลยค่ะ เราคิดว่าเราคงไม่ได้พูดเล่นแต่ต้องเผลอทำอะไรแปลกๆลงไปจริงๆแน่ แต่ไหนแต่ไรเราก็มีอาการแปลกๆแบบนี้หลายครั้งแล้ว มันเป็นอาการที่รู้สึกโดนบีบคั้นจนอึดอัดมากขึ้นเรื่อยๆ หายใจไม่ออกห มันความคิดไม่ดีเต็มไปหมด จนบางครั้งก็ถึงขั้นลงมือทำร้ายทรัพย์สินหรือร่างกายตัวเอง แต่เราไม่เคยไปทำอะไรของคนอื่นนะคะ มันมีความรู้สึกไม่ดีกับตัวเองตลอดจนคิดว่ามันไม่สมควรทำคนอื่นน่ะค่ะ คิดเสมอว่าตัวเองต่างหากที่สมควรโดน สุดท้ายพอทนไม่ไหวจนระเบิดออกมาแล้วคนที่เสียงหายก็ตัวเราเองนี่ล่ะค่ะ...
เราควรทำอย่างไงต่อไปดีคะ เราเกลียดนิสัยนี้ของตัวเองมาก เราไม่อยากรู้สึกแย่กับตัวเองอีกต่อไปแล้ว เราไม่ชอบเวลาที่เหมือนกับว่าตัวเองถูกบีบจนอึดอัดแล้วก็หายใจไม่ออกจนทำอะไรแปลกๆแบบนี้ มันทรมานมากเลยค่ะ
รู้สึกมีอาการแปลกๆเวลาทำอะไรบางอย่าง ควรทำอย่างไงดีคะ
แล้วอาการเรามันหนักขึ้นเรื่อยๆค่ะ งานเก่าทำไม่ได้ งานเก่าก็ค่อยๆทับถมหนักขึ้น หนักขึ้น หนักขึ้นเรื่อยๆจนเราไม่อยากเรียนอีกแล้ว... แต่เราว่าปัญหาไม่ได้อยู่ที่เราทำไม่ได้หรอกค่ะ บางครั้งงานที่เราทำได้เราก็คิดว่ามันไม่ได้สำหรับเราเหมือนกัน... อย่างงานเก่าเก็บงานนึงเราทำใกล้เสร็จแล้ว แต่พอมาดูภาพรวมมันไม่โอเคสำหรับเราเราก็เอายางลบลบด้วยความรู้สึกโฮปเลสจนกระดาษขาดแล้วก็นั่งซึมหมดอาลัยตายอยากทั้งวัน งานที่แก้นิดนึงก็จะมีส่งเราดันลบทั้งหมดเพราะรู้สึกว่ามันไม่สมควรเอาไปส่ง สุดท้ายก็กระดาษขาดแต่แอบตั้งใจเพราะคิดว่าไอ้งานแบบนี้เอาไปให้รถเหยียบยังไม่คู่ควรเลย และก็พอทำงานชิ้นนี้ใหม่ เราเขียนกรอบกระดาษจนกินเวลาไปทั้งคาบก็ยังไม่พอ จนครูประจำวิชาต้องเดินมาสอนแล้วสอนอีก เราเลยพยายามตีกรอบเร็วๆเพื่อที่จะเริ่มงานตามที่ครูสอนได้ แต่ว่ามันไม่ใช่อ่ะ.. มองด้วยตาเปล่าก็รู้ว่ามันเบี้ยว แล้วก็เบี้ยวตั้ง2มิลจริงๆด้วย แต่ว่าเราตีให้ตรงเท่ากันเด๊ะๆไม่ได้ค่ะ... ก่อนหน้านี้ที่ครูจะสอนเราก็ลบๆขีดๆเป็นสิบๆรอบ แต่มันไม่ตรงเท่ากันซักที ลบแล้วลบอีก พอครูมาสอนถึงจะแกล้งตีเหมือนว่าเสร็จแล้วแต่ก็ลบทำใหม่ตั้งแต่ตีกรอบอีกรอบ ทำซ้ำไปซ้ำมาแต่ไม่ตรงเลยซักครั้ง เราทนขีดเส้นต่อไปทั้งๆที่เส้นนี้มันเบี้ยวไม่ได้ เพราะเราตีเส้นไหนๆก็เบี้ยวไปหมด และภายในหัวเรามักตะมีเสียงแปลกๆเสมอ มันบอกให้เราลบและขีดใหม่ให้ดีกว่านี้ ลบใหม่และจีดให้ดียิ่งขึ้น เราหนีเสียงที่ก้องอยู่ในหัวไม่ได้เลย ถ้าเราทำเส้นนี้และเส้นอื่นๆให้ดีไม่ได้เราจะไม่มีสมาธิทำเส้นต่อไปเลย เราทรมานกับเสียนี้มาก เราได้ยินซ้ำไปซ้ำมา วานไปวนมาทุกๆครั้งที่คิดจะเมินเฉยกับไอ้เส้นที่เบี้ยวเพียงไม่กี่มิลนั่น จนสุดท้ายเราทนไม่ได้และต้องทำมันใหม่ตลอด แต่เราทำไม่ได้ เราเกลียดตัวเอง เราเกลียดเสียงในหัว เราเกลียดวิชานี้ เราเกลียดทุกๆอย่างในเวลานั้นเลยค่ะ ทั้งๆที่ครูบอกว่าเราทำโอเคแล้ว แต่เราคิดว่ามันไม่โอเค ครูเห็นเราลบทำใหม่เรื่อยๆก็เลยเดินมาดุ และสีหน้าของครูตอนนั้นเหมือนกับคุณพ่อเรามากเลยยิ่งทำให้รู้แย่ขึ้นไปใหญ่ แต่ว่าเราทำไม่ได้จริงๆ... เสียงนั้นมันไม่หยุด และมันก็ไม่ให้เราหยุดด้วยจนกว่าเราจะทำออกมาได้เพอร์เฟค เรากลัวทุกๆอย่างเลยค่ะ...
สุดท้ายจนหมดคาบเราก็ยังทำอะไรไม่ได้เลย ไม่ได้แม้กระทั้งกรอบชิ้นงานด้วยซ้ำ ปกติถึงจะมีอาการแบบนี้บ้างแต่ครั้งนี้มันหนักมากเลยค่ะ เหมือนเราได้ยินเสียงในหัวชัดเจนมากกว่าครั้งอื่นๆจนเราเมินเฉยกับมันไม่ได้ ถ้าเราต้องเรียนวิชานี้อีกเราต้องเสียสติแน่ๆเลยค่ะ เราคิดว่าเราคงไม่ได้พูดเล่นแต่ต้องเผลอทำอะไรแปลกๆลงไปจริงๆแน่ แต่ไหนแต่ไรเราก็มีอาการแปลกๆแบบนี้หลายครั้งแล้ว มันเป็นอาการที่รู้สึกโดนบีบคั้นจนอึดอัดมากขึ้นเรื่อยๆ หายใจไม่ออกห มันความคิดไม่ดีเต็มไปหมด จนบางครั้งก็ถึงขั้นลงมือทำร้ายทรัพย์สินหรือร่างกายตัวเอง แต่เราไม่เคยไปทำอะไรของคนอื่นนะคะ มันมีความรู้สึกไม่ดีกับตัวเองตลอดจนคิดว่ามันไม่สมควรทำคนอื่นน่ะค่ะ คิดเสมอว่าตัวเองต่างหากที่สมควรโดน สุดท้ายพอทนไม่ไหวจนระเบิดออกมาแล้วคนที่เสียงหายก็ตัวเราเองนี่ล่ะค่ะ...
เราควรทำอย่างไงต่อไปดีคะ เราเกลียดนิสัยนี้ของตัวเองมาก เราไม่อยากรู้สึกแย่กับตัวเองอีกต่อไปแล้ว เราไม่ชอบเวลาที่เหมือนกับว่าตัวเองถูกบีบจนอึดอัดแล้วก็หายใจไม่ออกจนทำอะไรแปลกๆแบบนี้ มันทรมานมากเลยค่ะ