เรื่องมันเริ่มมาตั้งแต่ปิดเทอมช่วงนั้นเป็นช่วงที่เราทะเลาะกับเพื่อน โดนทุกคนหักหลัง และทุกๆคนก็เริ่มหายไปทีละคน ซึ่งตอนนั้นมันเป็นช่วงที่เราอยู่คนเดียว มันทำให้เราเจ็บมากแต่พอผ่านไปนานๆการอยู่และคิดด้วยตัวคนเดียวของเรามันทำให้ตัวเราเองเริ่มรู้สึกอ้างว้าง ไม่ต้องการใครอีกแล้ว เฉยๆกับทุกสิ่ง ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แต่ภายในใจลึกๆมันกับเจ็บมาก เหมือนมันเรียกร้องตลอดเวลา ราวกับต้องการใครมาเติมเต็มจุดๆนั้น และมันก็ตรงข้ามกับจิตใจที่กลัวคนที่เข้ามาในชีวิต พอเริ่มเปิดเทอมเราก็มีเพื่อนกลุ่มใหม่ เพื่อนกลุ่มนั้นดีกับเราเหมือนกันแต่มันทำให้เราต้องสร้างตัวตนที่ไม่ใช่ตัวเองขึ้นมา ตัวตนที่สนุกสนาน พูดจาไม่คิดเพื่อให้ทุกคนสนุกและตลก โดนด่าและยิ้มได้ หัวเราะได้ ตัวตนนั้นเราอยากลบมันออกไปมากๆเพราะมันทำให้เราอึดอัดใจ และในตอนนี้เรามีความสุขมากที่ได้มาระบายในกระทู้นี้ ขอบคุณนะที่อ่าน
รู้สึกโดดเดี่ยวแต่กลัวคนอื่น (ระบาย)