..เชื่อว่า ใครๆหลายคนบนโลกนี้ก็เป็นเหมือนฉัน
ตั้งแต่เล็กจนโต ฉันไปรร.ทุกวัน
ฉันเป็นเด็กที่ร่าเริง สนุกสนาน อารมณ์ขัน
แต่มาจนวันนี้ ชีวิตและจิตใจของฉันกลับเปลี่ยนไป
ฉันกลายเป็นคนที่สุขุม เงียบบบ ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจากับใคร
ไม่ค่อยชอบอยู่กับใคร หรือเรียกได้ว่า
" กลายเป็นคนโลกส่วนตัวสูงไปแล้ว "
ฉันไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าทำไมฉันถึงต้องรู้สึกโดดเดี่ยวและอ้างว้างแบบนี้
ไปทุกวัน ไม่เข้าใจจริงๆ
ฉันรู้สึกว่า จุดๆที่ฉันยืนอยู่ตรงนี้ มันเหมือนไม่มีตัวตนในสายตาใครเลย
" มีเอเลี่ยนตัวหนึ่ง พยายามจะทำตัวเหมือนคน แต่ในที่สุด
เอเลี่ยนตัวนั้น ก็ทำให้ความคิดของตัวเองเป็นจริงไม่ได้
จนเพื่อนๆหรือคนรอบข้างของเอเลี่ยนตัวนั้น
เขาได้กลายเป็นคนกันไปหมดแล้ว "
นั้นคือ ตัวฉันเอง ฉันพยายามจะทำตัวให้เหมือนคนอื่น
พยายามจะเข้ากลับคนอื่นให้ได้ แต่สุดท้าย
ฉันก็ทำไม่ได้ ฉันมันเหมือนคนไร้เหงา ไร้ตัวตนจนถึงทุกวันนี้
ความเจ็บปวดที่ฉันเคยเจอมานับไม่ถ้วน มันทำให้ความรุ้สึกของฉันเปลี่ยนไปแล้ว
ไปไหนฉันก็ไปคนเดียวตลอด ทำไมมันถึงรู้สึกโดดเดี่ยวและอ้างว้างเหลือเกิน
วันหยุดถ้าฉันมีเวลา ฉันจะไปทะเลที่บางแสนคนเดียว ตอนกลางคืน
ฉันชอบไปยืนฟังเสียงลมทะเล แล้วปลดปล่อยความเจ็บปวดไปกับคลื่น
ฉันชอบยืนมองทะเลนานๆ คนเดียว แล้วคิดอะไรเรื่อยเปื่อย
ฉันเป็นคนที่ชอบตั้งคำถามให้ตัวเองบ่อยๆ
แต่บางครั้งคำถามที่ตั้งให้ตัวเองนั้น ฉันก็หาคำตอบไม่ได้
โดยเฉพาะคำถามๆหนึ่งที่ฉันถามตัวเองเป็นประจำ
" ทำไมเราต้องมาเป็นแบบนี้ จะมีสักกี่คนบนโลกนี้ที่รู้สึกเหมือนกับเราบ้าง "
มันโดดเดี่ยว มันอ้างว้าง มันว่างเปล่าไปหมด
ฉันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ฉันอึดอัดเหลือเกิน
ฉันควรจะทำอย่างไรต่อไปดี ?