เราเป็นลูกคนเดียวค่ะ เราตั้งใจจะแบกรับทุกอย่างในครอบครัวค่ะ ถึงแม้จะต้องเดินไปในทางที่ไม่มีความสุข ในวันที่เราสอบเข้ามหาวิทยาลัย เราคิดว่าเราได้เลือกที่จะทำทุกอย่างเพื่อครอบครัวที่บ้านค่ะ

เราเชื่อมาตลอดว่าขอแค่พยายามก็จะสำเร็จค่ะ แต่ในวันนี้ เราพยายามเกินลิมิตของตัวเองไปแล้ว ซึ่งมันหนักกว่าการสอบเข้ามาก เราทั้งไม่ได้นอน ทั้งกินข้าวไม่ลง ทั้งทิ้งสิ่งที่ตัวเองชอบที่จะทำ  แม้แต่ในฝันเราก็ยังฝันว่าเราสอบ ฝันว่าเราสอบตกค่ะ

สอบปลายภาคที่เพิ่งผ่านมา  เราฝืนตัวเองมาก  ทั้งกายและใจ  แต่เราก็ทำต่อมาจนสอบเสร็จตัวสุดท้าย

เรารู้ตัวดีค่ะ ว่าผลมันจะออกมาไม่ดี เพราะเราทำไม่ค่อยได้  สอบบางตัวก็ลนจนนั่งมือสั่น กลายเป็นทำไม่ทันอีก

ตลอดเวลา3อาทิตย์ที่เราสอบ เรารู้สึกเหมือนตัวเองถูกทำลายลงเรื่อยๆเลยค่ะ เพราะหลังสอบทุกๆวิชามันทำได้ไม่ดี  มันเป็นความรู้สึกล้มเหลวอยู่ทุกๆครั้งที่สอบเสร็จ  และความหวังที่เราเคยมีให้กับตัวเองมันริบหรี่จนแทบจะหลอกตัวเองเลยค่ะ

จนวันนี้ก็ผ่านมาเกือบอาทิตย์แล้ว เราก็ยังคงจมอยู่กับความคิดที่ว่าตัวเองล้มเหลวค่ะ เราพยายามที่จะทำอย่างอื่น แต่สุดท้ายตะกอนก็ถูกคนให้ขุ่นตลอด

สำหรับเราเรื่องเรียนคือเรื่องใหญ่ค่ะ เพราะเราจำเป็นจะต้องมีหน้าที่การงานที่มั่นคงพอเพื่อคนที่บ้าน  แต่ในวันนี้ เราท้อมากค่ะ ยิ่งพอคิดถึงสอบซ่อมที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่กี่สัปดาห์ เราก็แทบไม่มีแรงยืนแล้วค่ะ ตัวที่เราตกไปเทอมที่แล้ว เราฟังเสียงอาจารย์อยู่ตลอด อ่านหนังสือก็จบก่อน แต่เราก็ยังมาทำพลาดในห้อง  เราเจ็บปวดจริงๆค่ะ  ตอนนี้ไม่รู้จะจัดการตัวเองที่เหมือนจมน้ำตลอดเวลายังไง

อ่านมาถึงตรงนี้ ขอบคุณมากนะคะ เราอยากได้คำแนะนำค่ะ อย่างน้อยก็เป็นแง่คิดที่จะทำให้เราลุกขึ้นยืนได้ในเร็ววันค่ะ  เราอยากจะหยุดฝันถึงเรื่องสอบ อยากจะหยุดร้องไห้ อยากจะยิ้มบ้างค่ะ อย่างน้อยอยากพักกายพักใจสักนิดก่อนจะไปเรียนซัมเมอร์ที่จะถึงอีกไม่กี่วันค่ะ  
ขอบคุณทุกความเห็นนะคะ