เรารู้สึกท้อแท้กับชีวิตตัวเองในแต่ละอย่างที่เราพบเจอมาก เรารู้สึกว่าเรามีโอกาสได้ทำตลอดแต่ไม่เคยได้ไปต่อ ตอนม.ต้นเราขอทางบ้านเรียนพิเศษดนตรีทางบ้านก็ให้เรียนแต่สุดท้ายก็ต้องหยุดไปเพราะทางบ้านไม่อยากให้เรียนต่อ พอม.ปลาย เราเรียนพิเศษเปียโนแต่ก็ต้องหยุดไปอีกเพราะที่เรียนเก่าเราปิดไปแล้ว+บ้านไม่มีเปียโน  ไปแลกเปลี่ยนต่างประเทศแต่ก็ต้องมากลับกลางคันเพราะโฮสทำไม่ดีใส่และโครงการเข้าข้าง เรารู้สึกท้อแท้และสิ้นหวังกับชีวิตตัวเองมากๆทั้งๆที่เราอายุแค่17 เรารู้สึกว่าเวลาเราพยายามตั้งใจทำอะไรต่างๆมันกลับไม่ประสบความสำเร็จจนเราสิ้นหวังกับชีวิตแบบบอกไม่ถูก เราเล่าให้คนรอบตัวฟังเค้าก็บอกมาปัญหาแค่นี้ อายุเท่านี้เองจะเครียดอะไร เราไม่ปฏิเสธอายุเท่านี้ในสายตาคนอื่นแต่ว่า อายุ17มันก็ทั้งชีวิตของเราแล้ว