สวัสดีค่ะ อายุ18 ขอเริ่มเรื่องเลยนะคะ
ปีนี้เราเป็นเด็ก61 ซึ่งต้องสอบเข้ามหาลัยโดยระบบTCAS ขออนุญาตแทนตัวเองว่า หนู และแทนA=มหาลัยที่โดนบังคับให้เข้า กับ B=มหาลัยที่อยากเข้า
เรื่องมีอยู่ว่าเราได้ยื่นโควตาของBไว้แต่ไม่ติด พ่อแม่เลยให้ลองยื่นA ปรากฏว่าติดA แต่ก่อนจะยื่นAได้ตกลงกันไว้แล้วว่าจะไม่เอาเพราะไม่อยากเรียนและได้คำนวณคะแนนในรอบที่3ของB ว่าหนูมีโอกาสติดเพราะคะแนนของหนูเกินขั้นต่ำของคณะที่B และดูย้อนหลังอีก5ปี ซึ่งคะแนนก็เกิน พ่อแม่เลยบอกว่าถ้าติดAก็ไม่ต้องเอา แต่ปรากฏว่าหนูติดA เราบอกพ่อแม่ไว้แล้วว่าจะสละ แต่พอใกล้วันกดสละสิท พ่อแม่ถามว่าหนูมั่นใจในตัวเองแค่ไหนว่าจะติดรอบ3ของB หนูก็บอกว่าอย่างน้อยโอกาสก็70+% เขาถามกลับว่าถ้ามีคนได้เยอะกว่าเราละจะทำยังไง ถ้าไม่ติดละ คิดว่ารอบ4จะติดไหม เพราะขนาดรอบ2รับแต่ในภาคยังไม่ติด แล้วรอบ3ที่รับทั้วประเทศจะติดหรอ หนูก็บอกว่า หนูน่าจะมีโอกาสเพราะคะแนนไม่แย่ แต่ถ้าหลุดไปจริงๆ คะแนนPAT3ของหนูก็คือว่าคะแนนไม่แย่และเกิน100+ พอยิ่งใกล้วันพ่อแม่ก็ถามย้ำๆว่ามั่นใจมั้ย 1วันก่อนกดสละสิท พ่อแม่ขอให้ลองเรียนAก่อนได้มั้ยเผื่อหนูชอบ หนูบอกว่าหนูอยากเรียนBจริงๆ แต่เขาก็บอกว่าขนาดเพื่อนหนูที่เก่งๆยังไม่ได้ที่เรียนเลย ลูกมั่นใจว่าตัวเองจะได้หรอ คือตอนนั้นโดนกดดันจริงๆค่ะเพราะพ่อแม่เล่าให้ญาติฟัง ญาติก็สนับสนุนพ่อแม่ ไม่มีใครอยู่ข้างเราเลย จะขอให้ใครช่วยก็ไม่ได้ เพราะที่บ้านเป็นครอบครัวใหญ่ แถมเวลาไปหาแม่เพื่อนแม่ก็จะบอกว่าที่นั้นใกล้บ้านออกสบายนะ แต่หลังจากที่เราเข้าไปสัมผัสบรรยากาศที่Aเรารู้สึกมันไม่ใช่เราเลย พอสุดท้ายโดนกดดันมากๆ ทำให้เราต้องกดยืนยันสิทAไป หลังจากกดยืนยันไปเราพยายามปลอบใจตัวเอง จนเริ่มร้องไห้บ่อย ไม่ค่อยกินข้าว อารมณ์แปรปวน และยิ่งวันประกาศผลรอบที่3 ปรากฏว่าเพื่อนที่ได้คะแนนน้อยกว่าตัวเองติดBแถมเป็นคณะที่เราอยากเรียนอีก ทำให้เสียใจมากจนต้องแอบร้องไห้ ชอบอยู่คนเดียว หงุดหงิด ไม่ค่อยร่าเริง ไม่อยากออกจากบ้านไปเจอคนอื่นๆและไม่ค่อยพูด(ปกติคือพูดเยอะ ร่าเริง อารมดี) ยิ่งเราเห็นมหาลัยต่างๆที่ประกาศผลยิ่งเสียใจและร้องไห้มากขึ้น ทำให้เหมือนกลายเป็นอีกคนค่ะ จากปกติไม่ใช่คนร้องไห้(นับครั้งได้) เป็นร้องไห้บ่อย จู่ๆก็ร้องไห้ จนแม่บอกจะให้แม่ทำยังไง(เริ่มทะเลาะกัน) หนูก็ตอบกลับไป มันทำอะไรได้ คณะนั้นรับถึงแค่รอบ3 หนูบอกพ่อกัยแม่แล้วว่าหนูมั่นใจว่าจะติดรอบ3 แต่ไม่เชื่อหนูเลย ตลอด3ปีที่ตั้งใจเรียนอ่านหนังสือมามันทำให้พ่อแม่เชื่อใจเลยไม่ได้หรอ ทำไมพ่อแม่คนอื่นถึงเชื่อใจลูกเขา(เราร้องไห้) หลังจากนั้นเราก็เดินขึ้นห้องไม่คุยกับแม่อีก แม่ก็เดินตามมาแล้วก็ปลอบ แต่ในความรู้สึกเรามันไม่ช่วยอะไรเลย ไม่ว่าใครจะปลอบยังไง มันไม่ดีขึ้นมันกลับทำให้เราคิดว่าไม่มีใครเข้าใจเราเลย แล้วคืนหนึ่งเราเล่นเฟสไปเรื่อยๆเจอเพื่อนๆโพสว่าติดแล้วขอบคุณ บลาๆ ฯ มันทำให้เรารู้สึกแย่เพราะพ่อแม่บางคนคอยโพสให้กำลังใจลูกตลอด เรารู้สึกอิจฉาที่พ่อแม่เพื่อนเข้าใจ มีความคิดหนึ่งว่าเราควรหนีออกจากบ้านดีมั้ยแล้วไปฆ่าตัวตายเงียบๆหรือจะเดินลงไปหยิบมีดแล้วเสียบตัวเองดี แต่เราไม่ได้ทำ และปลอบใจตัวเองว่าเราอาจจะชอบ ยิ่งพอมาเจอรุ่นพี่ให้ทำอย่างหนึ่ง(ไม่ขอลงรายละเอียดเพราะบางคนอาจจะรู้สึกว่าขอแค่นี่เอง ขำๆและอีกหลายเรื่อง้ป็นส่วนประกอบอย่างสังคมรอบๆตัว) ทำให้เรารู้สึกแย่มาก เลยพยายามทำกิจกรรมจะได้ไม่คิดเรื่องที่เนียนมากเลยออกไปเรียนเสริมไปออกกำลังกาย เล่นเกม นอน แต่กลายเป็นว่าเราอยากทำเพราะเราอยากอยู่คนเดียว ไม่อยากออกสังคม ไม่ค่อยออกไปไหนกับพ่อแม่ เวลาถามก็จะตอบสั้นๆ หรือบางครั้งก็เมินท่าน แต่เราจะมาร้องไห้คนเดียวก่อนนอนเกือบทุกวัน และจากคนที่ตื่นง่ายเป็นหลับลึก แม้แต่เสียงนาฬิกาปลุกก็ไม่ได้ยิน ข้าวเช้าเริ่มไม่ทาน เริ่มชอบอยู่คนเดียวมากขึ้นทั้งๆที่ปกติชอบเล่นกับสุนัขที่บ้าน หลีกเลี่ยงการเจอพ่อแม่หรือคุยอะไรก็ตามที่เกียวกับการเรียนเราได้ยินทีไรรู้สึกอยากร้องไห้ตลอด หรือจู่ๆก็ร้องไห้แค่เพียงนึกถึงเกี่ยวกับมหาลัยหรือที่เรียน คะแนน ตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่ค่ะ เราชอบออกไปเรียนและกลับมาบ้านตอนเย็นแล้วขึ้นห้องอยู่คนเดียว ไม่ร้องไห้ก็นั่งเฉยๆ ไม่ก็นอนหรือเล่นเน็ต
อยากจะถามว่าหนูควรไปพบจิตแพทย์มั้ยคะหรือว่าทำอย่างไรดี ไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้แต่มันห้ามไม่ได้เลยค่ะ
เป็นโรคซึมเศร้าหรือแค่เสียใจและผิดหวังเฉยๆ
ปีนี้เราเป็นเด็ก61 ซึ่งต้องสอบเข้ามหาลัยโดยระบบTCAS ขออนุญาตแทนตัวเองว่า หนู และแทนA=มหาลัยที่โดนบังคับให้เข้า กับ B=มหาลัยที่อยากเข้า
เรื่องมีอยู่ว่าเราได้ยื่นโควตาของBไว้แต่ไม่ติด พ่อแม่เลยให้ลองยื่นA ปรากฏว่าติดA แต่ก่อนจะยื่นAได้ตกลงกันไว้แล้วว่าจะไม่เอาเพราะไม่อยากเรียนและได้คำนวณคะแนนในรอบที่3ของB ว่าหนูมีโอกาสติดเพราะคะแนนของหนูเกินขั้นต่ำของคณะที่B และดูย้อนหลังอีก5ปี ซึ่งคะแนนก็เกิน พ่อแม่เลยบอกว่าถ้าติดAก็ไม่ต้องเอา แต่ปรากฏว่าหนูติดA เราบอกพ่อแม่ไว้แล้วว่าจะสละ แต่พอใกล้วันกดสละสิท พ่อแม่ถามว่าหนูมั่นใจในตัวเองแค่ไหนว่าจะติดรอบ3ของB หนูก็บอกว่าอย่างน้อยโอกาสก็70+% เขาถามกลับว่าถ้ามีคนได้เยอะกว่าเราละจะทำยังไง ถ้าไม่ติดละ คิดว่ารอบ4จะติดไหม เพราะขนาดรอบ2รับแต่ในภาคยังไม่ติด แล้วรอบ3ที่รับทั้วประเทศจะติดหรอ หนูก็บอกว่า หนูน่าจะมีโอกาสเพราะคะแนนไม่แย่ แต่ถ้าหลุดไปจริงๆ คะแนนPAT3ของหนูก็คือว่าคะแนนไม่แย่และเกิน100+ พอยิ่งใกล้วันพ่อแม่ก็ถามย้ำๆว่ามั่นใจมั้ย 1วันก่อนกดสละสิท พ่อแม่ขอให้ลองเรียนAก่อนได้มั้ยเผื่อหนูชอบ หนูบอกว่าหนูอยากเรียนBจริงๆ แต่เขาก็บอกว่าขนาดเพื่อนหนูที่เก่งๆยังไม่ได้ที่เรียนเลย ลูกมั่นใจว่าตัวเองจะได้หรอ คือตอนนั้นโดนกดดันจริงๆค่ะเพราะพ่อแม่เล่าให้ญาติฟัง ญาติก็สนับสนุนพ่อแม่ ไม่มีใครอยู่ข้างเราเลย จะขอให้ใครช่วยก็ไม่ได้ เพราะที่บ้านเป็นครอบครัวใหญ่ แถมเวลาไปหาแม่เพื่อนแม่ก็จะบอกว่าที่นั้นใกล้บ้านออกสบายนะ แต่หลังจากที่เราเข้าไปสัมผัสบรรยากาศที่Aเรารู้สึกมันไม่ใช่เราเลย พอสุดท้ายโดนกดดันมากๆ ทำให้เราต้องกดยืนยันสิทAไป หลังจากกดยืนยันไปเราพยายามปลอบใจตัวเอง จนเริ่มร้องไห้บ่อย ไม่ค่อยกินข้าว อารมณ์แปรปวน และยิ่งวันประกาศผลรอบที่3 ปรากฏว่าเพื่อนที่ได้คะแนนน้อยกว่าตัวเองติดBแถมเป็นคณะที่เราอยากเรียนอีก ทำให้เสียใจมากจนต้องแอบร้องไห้ ชอบอยู่คนเดียว หงุดหงิด ไม่ค่อยร่าเริง ไม่อยากออกจากบ้านไปเจอคนอื่นๆและไม่ค่อยพูด(ปกติคือพูดเยอะ ร่าเริง อารมดี) ยิ่งเราเห็นมหาลัยต่างๆที่ประกาศผลยิ่งเสียใจและร้องไห้มากขึ้น ทำให้เหมือนกลายเป็นอีกคนค่ะ จากปกติไม่ใช่คนร้องไห้(นับครั้งได้) เป็นร้องไห้บ่อย จู่ๆก็ร้องไห้ จนแม่บอกจะให้แม่ทำยังไง(เริ่มทะเลาะกัน) หนูก็ตอบกลับไป มันทำอะไรได้ คณะนั้นรับถึงแค่รอบ3 หนูบอกพ่อกัยแม่แล้วว่าหนูมั่นใจว่าจะติดรอบ3 แต่ไม่เชื่อหนูเลย ตลอด3ปีที่ตั้งใจเรียนอ่านหนังสือมามันทำให้พ่อแม่เชื่อใจเลยไม่ได้หรอ ทำไมพ่อแม่คนอื่นถึงเชื่อใจลูกเขา(เราร้องไห้) หลังจากนั้นเราก็เดินขึ้นห้องไม่คุยกับแม่อีก แม่ก็เดินตามมาแล้วก็ปลอบ แต่ในความรู้สึกเรามันไม่ช่วยอะไรเลย ไม่ว่าใครจะปลอบยังไง มันไม่ดีขึ้นมันกลับทำให้เราคิดว่าไม่มีใครเข้าใจเราเลย แล้วคืนหนึ่งเราเล่นเฟสไปเรื่อยๆเจอเพื่อนๆโพสว่าติดแล้วขอบคุณ บลาๆ ฯ มันทำให้เรารู้สึกแย่เพราะพ่อแม่บางคนคอยโพสให้กำลังใจลูกตลอด เรารู้สึกอิจฉาที่พ่อแม่เพื่อนเข้าใจ มีความคิดหนึ่งว่าเราควรหนีออกจากบ้านดีมั้ยแล้วไปฆ่าตัวตายเงียบๆหรือจะเดินลงไปหยิบมีดแล้วเสียบตัวเองดี แต่เราไม่ได้ทำ และปลอบใจตัวเองว่าเราอาจจะชอบ ยิ่งพอมาเจอรุ่นพี่ให้ทำอย่างหนึ่ง(ไม่ขอลงรายละเอียดเพราะบางคนอาจจะรู้สึกว่าขอแค่นี่เอง ขำๆและอีกหลายเรื่อง้ป็นส่วนประกอบอย่างสังคมรอบๆตัว) ทำให้เรารู้สึกแย่มาก เลยพยายามทำกิจกรรมจะได้ไม่คิดเรื่องที่เนียนมากเลยออกไปเรียนเสริมไปออกกำลังกาย เล่นเกม นอน แต่กลายเป็นว่าเราอยากทำเพราะเราอยากอยู่คนเดียว ไม่อยากออกสังคม ไม่ค่อยออกไปไหนกับพ่อแม่ เวลาถามก็จะตอบสั้นๆ หรือบางครั้งก็เมินท่าน แต่เราจะมาร้องไห้คนเดียวก่อนนอนเกือบทุกวัน และจากคนที่ตื่นง่ายเป็นหลับลึก แม้แต่เสียงนาฬิกาปลุกก็ไม่ได้ยิน ข้าวเช้าเริ่มไม่ทาน เริ่มชอบอยู่คนเดียวมากขึ้นทั้งๆที่ปกติชอบเล่นกับสุนัขที่บ้าน หลีกเลี่ยงการเจอพ่อแม่หรือคุยอะไรก็ตามที่เกียวกับการเรียนเราได้ยินทีไรรู้สึกอยากร้องไห้ตลอด หรือจู่ๆก็ร้องไห้แค่เพียงนึกถึงเกี่ยวกับมหาลัยหรือที่เรียน คะแนน ตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่ค่ะ เราชอบออกไปเรียนและกลับมาบ้านตอนเย็นแล้วขึ้นห้องอยู่คนเดียว ไม่ร้องไห้ก็นั่งเฉยๆ ไม่ก็นอนหรือเล่นเน็ต
อยากจะถามว่าหนูควรไปพบจิตแพทย์มั้ยคะหรือว่าทำอย่างไรดี ไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้แต่มันห้ามไม่ได้เลยค่ะ