นี้คือเรื่องเล่าของผมเอง มันอาจจะงงหรือไม่เข้าใจเท่าไหร่เพราะผมเขียนเรียงความไม่เก่ง เเต่จะพยายามทำให้ดีที่สุด เพื่อที่ทุกคนจะอ่านได้ง่ายๆ เอาละเริ่มเลยนะครับ
ตัวผมนั้นอายุ 20 ปี ตอนนี้ รู้สึกผิดพลาดจนอยากรีเซ็ตตัวเอง หรือ บางทีก็คิดอยากฆ่าตัวตาย เเต่ติดตรงที่มีเเม่อยู่ข้างๆ ทำไมถึงคิดว่าตัวเองผิดพลาดมากมาย คืองี้ครับ
เมื่อครั้งสมัยเรียนมัธยม ผมเป็นคนจะเกเรเเต่ก็เรียนดีไม่นอกลู่นอกทาง จนพบกับเเฟนคนเเรกคบกันตั้งเเต่ผมม.2
ผมรู้สึกช่วงชีวิตนั้นเเฮปปี้ที่สุด ถึงผมไม่ได้อยู่กับพ่อเเม่(พ่อเเม่ผมเลิกกันตอนผมป.6) อยู่กับป้าเเละพี่ เเฟนคนนี้ืทำให้ผมไม่รู้สึกขาดเหลืออะไรเลย เขาเติมเต็มทุกอย่าง คบกันเเละก็เรียนไปด้วยกันผ่านเรื่องราวมากมาย
สุดท้ายได้เลิกลากันกันไปตอนผมม.5 เขาม.6 ผมก็เหลวเเหลกเลยตามเพื่อน ติดยา เที่ยวร้านเหล้า ไม่เข้าเรียน
บ้านไม่เข้า จนสุดท้ายเเม่กราบขอ ให้กลับไปตั้งใจเรียนร้องไห้ขอผม ผมก็อดเห็นน้ำตาเเม่ไม่ได้ กลับไปตั้งใจเรียน เลิกทุกอย่างที่ไม่ดี กลับมาตั้งใจเรียนตอนกำลังขึ้นม.6 ซึ่งช่วงนั้นผมมีเวฟ110เเม่ผมไปเข้ารีไฟเเนนซ์มา ยอด30,000กว่า ต้องทำการผ่อนเดือนละ1,500ผมรู้สึกว่าไม่คุ้ม รถมันเก่ามากจะพังเเหล่ไม่พังเเหล่ ผมตัดสินใจบอกเเม่ ออกคันใหม่ผมจะทำงานเเละเรียนไปด้วยจ่ายผ่อนเอง ผมเอาเงินที่ผมไปทำงานโต๊ะจีนมาดาวน์รถออกมา เเล้วไปสมัครทำงานร้านหมูกระทะ เข้างาน15:00
เลิก00.00 ไม่มีวันหยุดให้ ได้วันละ350 ผมมีงานเสริมเสาร์-อาทิตย์ คือ เเห่เล่นดนตรีช่วงเช้า(พวกงานบวชไรงี้ี้ครับ)ตื่นตี4-5 เลิก10-11โมง เเล้วเเต่งานครับ ได้400-500 ผมก็ทำงาน หมูกระทะ-เเห่-เรียนม.6ไปพร้อมกัน อยู่กับเเม่2คน เเม่ย้ายมาอยู่กรุงเทพ สารภาพเลยผมเหนื่อยมากๆ เหนื่อยจนร้องไห้ทำไมไม่เหมือนเด็ก คนอื่นเขาที่มีหน้าที่เเค่เรียนอย่างเดียว ทำได้เเต่ปาดน้ำตาเเล้วทำต่อ
จนกระทั่ง เวลาม.6เริ่มมีกิจกรรมมากๆหรือเลิกช้า มักจะทำให้มีปัญหาการเข้างานร้านหมูกระทะ จนโดนให้ออกงาน ผมสตั้นทำไรไม่ถูก ใกล้จะสิ้นเดือนเเล้ว ก็ต้องจ่ายงวดรถ3200 ผมกำเงิน4,000บาทในบัญชี จะลงทุนขายของที่ตลาดนัด ผมขับรถเข้าไปถามพี่ชายตัวเอง อยากฟังคำเเนะนำ กลับได้ยินคำถับถมจิตใจ ปรึกษาเเม่ เเม่ก็ไม่อยากให้ทำ ไปเป็นลูกน้องเขาดีกว่า ผมก็คิดว่าถ้าผมทำงาน ผมเอาเงิน4000ไปจ่ายงวดรถ เงินไม่เหลือใช้ถึงเดือนหน้าเงินออกเเน่ๆผมเลยเลือกลงทุนเอา4000 ขายของหลังเลิกเรียน ขายขนมปังปิ้ง ตลาดนัดใกล้ๆโรงเรียน วันเเรกก็ยากหน่อย ผมมีรถคันเดียวคือมอไซค์ ต้องขับจากบ้านมาตลาด2-3รอบ เพื่อเอาของมาครบ โต๊ะ1ตัวก็ใหญ่กว่ามอไซค์เเล้ว ติดต่อขอลงตลาดเเล้วจนได้ที่ รีบตั้งโต๊ะขาย ช่วงเเรกขายดีมาก เพื่อนๆน้องๆคุณครูมาซื้อ เพราะเราเป็นรุ่นพี่ม.6 เพื่อนๆน้องๆเลยเยอะ ด้วยความไม่เคยเป็นเจ้าของร้านตัวเองมาก่อน เป็นเเต่ลูกน้องเขาขายของก็ขายร้านเขา พอมาเป็นเจ้าของร้านมันมีละ คำนวณเงินลงทุน กำไร ค่าใช้จ่ายเเอบเเฝง การเก็บเงินจ่ายงวดรถ พอลืมคิด สุดท้ายขายได้2เดือนกว่าๆเจ๊ง (ลืมเล่าระหว่างตอนอยู่ม.6 เเล้วทำงานไปด้วย มีไปเรียน-ไม่ไปเรียน ส่วนมากจะไม่ไปเพราะเหนื่อย) ต่อจากร้านเจ๊ง มันตรงกับช่วงสอบปลายภาค ม.6สุดท้าย ชื่อเราติดมส.หลายตัวมาก ติด0ของเทอม1หลายตัวอีก ส่วนของเทอม2ก็ติดหมดเลย เเม่งโคตรเศร้า ร้านก็มาเจ๊งเงินก็หมด ม.6ก็จะมาไม่จบอีก ญาติพี่น้องก็ซ้ำเติม เพื่อนก็ปลอบค่อยๆดีขึ้น เป็นบทเรียน หลังจากนั้นไปหาทำงานบนเรือสำราญ เป็นฝ่ายบริการลูกค้า ระหว่างทำงานก็ไปเเก้0ตัวเก่าๆไล่จากม.5เทอม2ขึ้นมา ผมคิดว่าผมเเก้หมด จบม.6กับเพื่อนๆเเน่ สุดท้ายกลับเป็นตัวเองที่ไปทำงานในวันที่ให้เเก้ละก็คิดว่าทัน บางวันไม่ได้ไปทำงานก็ชิลคิดว่าครูให้เเก้อยู่น่าคิดมาก เเก้ไปเเก้มาม.5หมดเหลือเเต่ของม.6 ทางโรงเรียนประกาศวันจบ 13 มีนาคม2567 จะเปิดทำการเเก้ไขผลการเรียน อีกที15มีนาคม ยาว 9พฤษภาคม (เเต่15มีนา-9พฤษภาคม คุณครูหลายๆท่านก็ไม่อยู่ เพราะปิดภาคเรียนเเล้ว) ผมก็ยิ้มละเวลาเหลือเฟือ 13มีนา ผมก็ไปยินดีกับเพื่อนๆถึงเเม้ผมไม่จบ หลังจาก13มีนา ผมก็ไล่ตามเเก้0 เเต่ตอนนั้นท้อจริงๆ ปิดภาคเรียนนักเรียนไม่เหลือสักคน เหลือผมคนเดียว เข้าไปตามเเก้ เดินหาอาจารย์บางคนอยู่บางก็คนไม่อยู่อีกหลายวันกลับ ผมดันคิดว่าตัวเองเเก้ทัน ทำการสมัครมหาลัยเอกชนไว้รอเลย เหลือเเค่ยื่นวุฒิให้
พอไปทำงาน+ไปเเก้0 ทุกวันๆเริ่มเหนื่อย เพราะ0เยอะมาก ม.6ม.เดียว เเต่ล่อทุกวิชาที่เรียนเลย ต้องเเก้จากมส.เป็น0 พอเป็น0เสร็จ เเก้0ให้เป็น1 = ส่งงาน2รอบ เเล้วงานทีให้มาไม่ใช่ง่ายๆ ละติด40ตัว สรุปสุดท้ายเเก้ไม่หมด กลายเป็นคนไม่จบมัธยมปลาย ทุกอย่างถาโถมมากลัวครอบครัวเสียใจ เเถมตัวเองก็เสียใจผิดหวัง เพื่อนๆมีอนาคตที่รออยู่ เราไม่จบเป็นคนผิดพลาด ไหนจะค่าสมัครเรียนมหาลัยจ่ายไปเเล้ว สมัครไว้ก่อนเพราะคิดว่าจบ ยอมรับเลยที่อยากเข้ามหาลัยเพราะจะตามเเฟนเก่าคนนั้นไป (ระหว่างเลิกกันเเอบไปมาหาสู่กันคุยกันตลอด-ปัจจุบัน) มันยิ่งทำให้ทวีคูณความผิดหวังไปหนักมาก กลับกลายเป็นซึมเศร้าในต่อมา ไม่เอาไรเลยชีวิตช่วงนั้นไม่ทำงานทำการ ไปอยู่กับพี่ชายตัวเอง อยู่ไปวันๆไร้เเพชชั่นคิดว่าจบหมดทุกอย่างเเล้ว ทำอะไรก็พังไปหมดเพราะตัวเอง จู่ๆเหมือนมีไฟเล็กๆส่องมา คุณครูคนหนึ่งบอกลองไปเข้ากศน.ไหม เอาวุฒิไปเทียบโอนเข้าได้นะเรียน1ปีจบเหมือนกัน ผมที่คิดไรไม่ออกในขณะนั้น รีบไปสมัคร ก็ขอบคุณคุณครูยกใหญ่ เเละค่อยๆเติมไฟให้ตัวเองว่ายังไม่จบเริ่มมีชีวิตชีวาดีขึ้นจากศึมเศร้า หาทำงานทำการไปเป็นพนักงานช็อปปี้คัดเเยกพัสดุ ชีวิตกำลังดีขึ้นเรื่อยๆการเงินก็โอเคร เข้าช่วงเดือนธันวา67ที่ผ่านมา เริ่มเบื่อสังคมงาน เหนื่อยกับคน เหนื่อยกับงานพอทนกับคนพอเลย เเถมพึ่งไปมีปัญหากับเพื่อนร่วมงานอีกใหญ่โตละทีนี้ ก็คิดว่าทนทำไปก่อนก่อนเดี่ยวก็เข้ามหาลัยเเล้ว เรียนกศน.ก็คงจบเดือนมีนานี้ละมั้ง เข้ามหาลัยปี68ทันเเหละ เลยไปถามอาจารย์กศน.ให้เเน่ใจว่า จบช่วงเดือนไหน ทางกศน.บอกจบช่วงเดือนตุลาคม2568 ซึ่งเข้ามหาลัยปีการศึกษา68ปีนี้ไม่ทัน ผิดหวังโคตร(เพราะอยากเข้าปีนี้ไวๆจะได้อยู่กับเเฟนเก่า) เเล้วไปๆมาๆทนที่ทำงานไม่ไหวได้ลาออกมากระทันหั่น ก่อนออกมาพี่ที่ทำงานให้ไลน์1มา เป็นไลน์ การซื้อวุฒิกศน. เราเป็นคนขอ ทีนี้ลาออกได้2-3วัน มีเงินติดตัว8000 ก็คิดเอาไงดี อยากมหาลัยปีนี้ เเต่ถ้ารอวุฒิปกติไม่ทันเเน่ๆ เลย ตัดสินใจ กัดฟันซื้อวุฒิจากในไลน์ที่ได้จากพี่ที่ทำงานให้มา ซื้อ5000บาท กศน.ม.6 (มันไม่ดีนะครับบอกไว้เลยถึงจะซื้อได้จริงหรือไม่ได้จริง) ทีนี้ทักไปติดต่อคุยรายละเอียด ส่งเอกสารต่างๆทำการโอนเงินไป5000 เราก็ดีใจละจะได้เข้ามหาลัย วันรุ่งขึ้นไปติดต่อขอทำการลาออกมหาลัย นักศึกษาปีการศึกษา67 ที่รีบไปสมัครทิ้งไว้จำได้ไหม ต้องไปลาออกก่อน เเล้วสมัครใหม่ปี68 พอไปติดต่อลาออก กลับกลายเป็นหนี้กองทุน29,000ค่าเทอม เรายื่นกู้กยศ. ตอนนั้นลืมส่งเอกสารให้เรียบร้อย กยศ.เลยไม่ได้จ่ายให้ ผิดหวังอีกเเล้ว เข้าที่เดียวกับเเฟนเก่าไม่ได้ เพราะต้องจ่ายตั้ง30,000เเหน่ะ เพื่อลาออก จ่ายไม่ไหว ตัดสินใจอะเข้าอีกที่ใกล้ๆมหาลัยนางก็ได้ เลยกลับมาดูผลว่าจะได้วุฒิไหมที่ซื้อไว้ นางบอกในไลน์ทำเอกสารสำเร็จพร้อมส่ง เเต่มีค่าดำเนินงาน ค่าเอกสาร ค่าเหนื่อยอีก5000 (รวมยอดเเรกกับยอดนี้ก็10,000เลยนะ) เราเลยบอกไม่ไหวหรอก จ่ายให้ไหวได้เเค่2500ครึ่งหนึ่ง คุยไปคุยมาสรุปจบ2500 รวมซื้อวุฒิ 7500 นางบอก จะมาส่งอีก2-3วัน นี้ผ่านมา5 วันเเล้วยังไม่ได้เลย เเล้วบอกจะมีคนจากสถาบันที่ทำการจบติดต่อมาภายใน7วันหลังจากทำการส่งเอกสาร ก็ไม่เห็นโทรมา ตอนนี้เราก็ผิดหวังอีกเเล้วโดนโกงเงินซื้อวุฒิไม่เหลือสักบาท มหาลัยก็เข้าไม่ได้ เเฟนเก่าเองก็กำลังมีคนคุยใหม่อีก (เราเคยบอกไว้ ถ้าจะจริงจังกับใคร จะหนีหายไปจากชีวิต) พอเหตุการณ์เหล่านี้เกิดขึ้นในช่วงเเฟนเก่ากำลังมีคนคุยใหม่ เรารู้สึกเราเหลวเเหลกเกินไปจะดูเเลใครได้ ผิดพลาดไปหมด นี้เเค่ส่วนหนึ่ง มันมีอีกหลายส่วนมากๆยิ๊บย่อยที่เป็นบุคคลเเห่งความผิดพลาด เราตัดสินใจบอกเลิกคุยกับเเฟนเก่า ให้เหตุผลว่าเธอกำลังมีคนใหม่เราต้องถอยออกมา อย่างที่เคยบอกไว้(เเต่ในใจอยากคุยมาก อยากคุยก่อนนอนทุกคืนเลย เพราะถึงจะเป็นคนผิดพลาดบ่อยๆตัดสินใจก้าวพลาดเสมอก็มีเเต่เขาอยู่ข้างๆเสมอ ที่ยอมเเลกซื้อวุฒิ อยากเข้ามหาลัยไวๆ ที่ผิดหวังเครียดมากๆก็เพราะอยากไปอยู่ด้วยกัน) ณ ตอนนี้ยังไม่รู้จะเอาไงต่อกับชีวิต หางานทำใหม่ดูเเลตัวเอง ไม่ติดต่อเเฟนเก่าอีก รอเรียนจบกศน.ปกติ ได้วุฒิ ก็ไปยื่นสมัครปีหน้าเอาเสียเวลามากหน่อยเเต่ได้เรียนเเน่นอน เเบบนี้ใช่ไหมครับ ทางออก ณ ตอนนี้
ใครเคยผิดพลาดมาทั้งชีวิต จนเรียกได้ว่า บุคคเเห่งความผิดพลาด
บ้านไม่เข้า จนสุดท้ายเเม่กราบขอ ให้กลับไปตั้งใจเรียนร้องไห้ขอผม ผมก็อดเห็นน้ำตาเเม่ไม่ได้ กลับไปตั้งใจเรียน เลิกทุกอย่างที่ไม่ดี กลับมาตั้งใจเรียนตอนกำลังขึ้นม.6 ซึ่งช่วงนั้นผมมีเวฟ110เเม่ผมไปเข้ารีไฟเเนนซ์มา ยอด30,000กว่า ต้องทำการผ่อนเดือนละ1,500ผมรู้สึกว่าไม่คุ้ม รถมันเก่ามากจะพังเเหล่ไม่พังเเหล่ ผมตัดสินใจบอกเเม่ ออกคันใหม่ผมจะทำงานเเละเรียนไปด้วยจ่ายผ่อนเอง ผมเอาเงินที่ผมไปทำงานโต๊ะจีนมาดาวน์รถออกมา เเล้วไปสมัครทำงานร้านหมูกระทะ เข้างาน15:00
เลิก00.00 ไม่มีวันหยุดให้ ได้วันละ350 ผมมีงานเสริมเสาร์-อาทิตย์ คือ เเห่เล่นดนตรีช่วงเช้า(พวกงานบวชไรงี้ี้ครับ)ตื่นตี4-5 เลิก10-11โมง เเล้วเเต่งานครับ ได้400-500 ผมก็ทำงาน หมูกระทะ-เเห่-เรียนม.6ไปพร้อมกัน อยู่กับเเม่2คน เเม่ย้ายมาอยู่กรุงเทพ สารภาพเลยผมเหนื่อยมากๆ เหนื่อยจนร้องไห้ทำไมไม่เหมือนเด็ก คนอื่นเขาที่มีหน้าที่เเค่เรียนอย่างเดียว ทำได้เเต่ปาดน้ำตาเเล้วทำต่อ
จนกระทั่ง เวลาม.6เริ่มมีกิจกรรมมากๆหรือเลิกช้า มักจะทำให้มีปัญหาการเข้างานร้านหมูกระทะ จนโดนให้ออกงาน ผมสตั้นทำไรไม่ถูก ใกล้จะสิ้นเดือนเเล้ว ก็ต้องจ่ายงวดรถ3200 ผมกำเงิน4,000บาทในบัญชี จะลงทุนขายของที่ตลาดนัด ผมขับรถเข้าไปถามพี่ชายตัวเอง อยากฟังคำเเนะนำ กลับได้ยินคำถับถมจิตใจ ปรึกษาเเม่ เเม่ก็ไม่อยากให้ทำ ไปเป็นลูกน้องเขาดีกว่า ผมก็คิดว่าถ้าผมทำงาน ผมเอาเงิน4000ไปจ่ายงวดรถ เงินไม่เหลือใช้ถึงเดือนหน้าเงินออกเเน่ๆผมเลยเลือกลงทุนเอา4000 ขายของหลังเลิกเรียน ขายขนมปังปิ้ง ตลาดนัดใกล้ๆโรงเรียน วันเเรกก็ยากหน่อย ผมมีรถคันเดียวคือมอไซค์ ต้องขับจากบ้านมาตลาด2-3รอบ เพื่อเอาของมาครบ โต๊ะ1ตัวก็ใหญ่กว่ามอไซค์เเล้ว ติดต่อขอลงตลาดเเล้วจนได้ที่ รีบตั้งโต๊ะขาย ช่วงเเรกขายดีมาก เพื่อนๆน้องๆคุณครูมาซื้อ เพราะเราเป็นรุ่นพี่ม.6 เพื่อนๆน้องๆเลยเยอะ ด้วยความไม่เคยเป็นเจ้าของร้านตัวเองมาก่อน เป็นเเต่ลูกน้องเขาขายของก็ขายร้านเขา พอมาเป็นเจ้าของร้านมันมีละ คำนวณเงินลงทุน กำไร ค่าใช้จ่ายเเอบเเฝง การเก็บเงินจ่ายงวดรถ พอลืมคิด สุดท้ายขายได้2เดือนกว่าๆเจ๊ง (ลืมเล่าระหว่างตอนอยู่ม.6 เเล้วทำงานไปด้วย มีไปเรียน-ไม่ไปเรียน ส่วนมากจะไม่ไปเพราะเหนื่อย) ต่อจากร้านเจ๊ง มันตรงกับช่วงสอบปลายภาค ม.6สุดท้าย ชื่อเราติดมส.หลายตัวมาก ติด0ของเทอม1หลายตัวอีก ส่วนของเทอม2ก็ติดหมดเลย เเม่งโคตรเศร้า ร้านก็มาเจ๊งเงินก็หมด ม.6ก็จะมาไม่จบอีก ญาติพี่น้องก็ซ้ำเติม เพื่อนก็ปลอบค่อยๆดีขึ้น เป็นบทเรียน หลังจากนั้นไปหาทำงานบนเรือสำราญ เป็นฝ่ายบริการลูกค้า ระหว่างทำงานก็ไปเเก้0ตัวเก่าๆไล่จากม.5เทอม2ขึ้นมา ผมคิดว่าผมเเก้หมด จบม.6กับเพื่อนๆเเน่ สุดท้ายกลับเป็นตัวเองที่ไปทำงานในวันที่ให้เเก้ละก็คิดว่าทัน บางวันไม่ได้ไปทำงานก็ชิลคิดว่าครูให้เเก้อยู่น่าคิดมาก เเก้ไปเเก้มาม.5หมดเหลือเเต่ของม.6 ทางโรงเรียนประกาศวันจบ 13 มีนาคม2567 จะเปิดทำการเเก้ไขผลการเรียน อีกที15มีนาคม ยาว 9พฤษภาคม (เเต่15มีนา-9พฤษภาคม คุณครูหลายๆท่านก็ไม่อยู่ เพราะปิดภาคเรียนเเล้ว) ผมก็ยิ้มละเวลาเหลือเฟือ 13มีนา ผมก็ไปยินดีกับเพื่อนๆถึงเเม้ผมไม่จบ หลังจาก13มีนา ผมก็ไล่ตามเเก้0 เเต่ตอนนั้นท้อจริงๆ ปิดภาคเรียนนักเรียนไม่เหลือสักคน เหลือผมคนเดียว เข้าไปตามเเก้ เดินหาอาจารย์บางคนอยู่บางก็คนไม่อยู่อีกหลายวันกลับ ผมดันคิดว่าตัวเองเเก้ทัน ทำการสมัครมหาลัยเอกชนไว้รอเลย เหลือเเค่ยื่นวุฒิให้
พอไปทำงาน+ไปเเก้0 ทุกวันๆเริ่มเหนื่อย เพราะ0เยอะมาก ม.6ม.เดียว เเต่ล่อทุกวิชาที่เรียนเลย ต้องเเก้จากมส.เป็น0 พอเป็น0เสร็จ เเก้0ให้เป็น1 = ส่งงาน2รอบ เเล้วงานทีให้มาไม่ใช่ง่ายๆ ละติด40ตัว สรุปสุดท้ายเเก้ไม่หมด กลายเป็นคนไม่จบมัธยมปลาย ทุกอย่างถาโถมมากลัวครอบครัวเสียใจ เเถมตัวเองก็เสียใจผิดหวัง เพื่อนๆมีอนาคตที่รออยู่ เราไม่จบเป็นคนผิดพลาด ไหนจะค่าสมัครเรียนมหาลัยจ่ายไปเเล้ว สมัครไว้ก่อนเพราะคิดว่าจบ ยอมรับเลยที่อยากเข้ามหาลัยเพราะจะตามเเฟนเก่าคนนั้นไป (ระหว่างเลิกกันเเอบไปมาหาสู่กันคุยกันตลอด-ปัจจุบัน) มันยิ่งทำให้ทวีคูณความผิดหวังไปหนักมาก กลับกลายเป็นซึมเศร้าในต่อมา ไม่เอาไรเลยชีวิตช่วงนั้นไม่ทำงานทำการ ไปอยู่กับพี่ชายตัวเอง อยู่ไปวันๆไร้เเพชชั่นคิดว่าจบหมดทุกอย่างเเล้ว ทำอะไรก็พังไปหมดเพราะตัวเอง จู่ๆเหมือนมีไฟเล็กๆส่องมา คุณครูคนหนึ่งบอกลองไปเข้ากศน.ไหม เอาวุฒิไปเทียบโอนเข้าได้นะเรียน1ปีจบเหมือนกัน ผมที่คิดไรไม่ออกในขณะนั้น รีบไปสมัคร ก็ขอบคุณคุณครูยกใหญ่ เเละค่อยๆเติมไฟให้ตัวเองว่ายังไม่จบเริ่มมีชีวิตชีวาดีขึ้นจากศึมเศร้า หาทำงานทำการไปเป็นพนักงานช็อปปี้คัดเเยกพัสดุ ชีวิตกำลังดีขึ้นเรื่อยๆการเงินก็โอเคร เข้าช่วงเดือนธันวา67ที่ผ่านมา เริ่มเบื่อสังคมงาน เหนื่อยกับคน เหนื่อยกับงานพอทนกับคนพอเลย เเถมพึ่งไปมีปัญหากับเพื่อนร่วมงานอีกใหญ่โตละทีนี้ ก็คิดว่าทนทำไปก่อนก่อนเดี่ยวก็เข้ามหาลัยเเล้ว เรียนกศน.ก็คงจบเดือนมีนานี้ละมั้ง เข้ามหาลัยปี68ทันเเหละ เลยไปถามอาจารย์กศน.ให้เเน่ใจว่า จบช่วงเดือนไหน ทางกศน.บอกจบช่วงเดือนตุลาคม2568 ซึ่งเข้ามหาลัยปีการศึกษา68ปีนี้ไม่ทัน ผิดหวังโคตร(เพราะอยากเข้าปีนี้ไวๆจะได้อยู่กับเเฟนเก่า) เเล้วไปๆมาๆทนที่ทำงานไม่ไหวได้ลาออกมากระทันหั่น ก่อนออกมาพี่ที่ทำงานให้ไลน์1มา เป็นไลน์ การซื้อวุฒิกศน. เราเป็นคนขอ ทีนี้ลาออกได้2-3วัน มีเงินติดตัว8000 ก็คิดเอาไงดี อยากมหาลัยปีนี้ เเต่ถ้ารอวุฒิปกติไม่ทันเเน่ๆ เลย ตัดสินใจ กัดฟันซื้อวุฒิจากในไลน์ที่ได้จากพี่ที่ทำงานให้มา ซื้อ5000บาท กศน.ม.6 (มันไม่ดีนะครับบอกไว้เลยถึงจะซื้อได้จริงหรือไม่ได้จริง) ทีนี้ทักไปติดต่อคุยรายละเอียด ส่งเอกสารต่างๆทำการโอนเงินไป5000 เราก็ดีใจละจะได้เข้ามหาลัย วันรุ่งขึ้นไปติดต่อขอทำการลาออกมหาลัย นักศึกษาปีการศึกษา67 ที่รีบไปสมัครทิ้งไว้จำได้ไหม ต้องไปลาออกก่อน เเล้วสมัครใหม่ปี68 พอไปติดต่อลาออก กลับกลายเป็นหนี้กองทุน29,000ค่าเทอม เรายื่นกู้กยศ. ตอนนั้นลืมส่งเอกสารให้เรียบร้อย กยศ.เลยไม่ได้จ่ายให้ ผิดหวังอีกเเล้ว เข้าที่เดียวกับเเฟนเก่าไม่ได้ เพราะต้องจ่ายตั้ง30,000เเหน่ะ เพื่อลาออก จ่ายไม่ไหว ตัดสินใจอะเข้าอีกที่ใกล้ๆมหาลัยนางก็ได้ เลยกลับมาดูผลว่าจะได้วุฒิไหมที่ซื้อไว้ นางบอกในไลน์ทำเอกสารสำเร็จพร้อมส่ง เเต่มีค่าดำเนินงาน ค่าเอกสาร ค่าเหนื่อยอีก5000 (รวมยอดเเรกกับยอดนี้ก็10,000เลยนะ) เราเลยบอกไม่ไหวหรอก จ่ายให้ไหวได้เเค่2500ครึ่งหนึ่ง คุยไปคุยมาสรุปจบ2500 รวมซื้อวุฒิ 7500 นางบอก จะมาส่งอีก2-3วัน นี้ผ่านมา5 วันเเล้วยังไม่ได้เลย เเล้วบอกจะมีคนจากสถาบันที่ทำการจบติดต่อมาภายใน7วันหลังจากทำการส่งเอกสาร ก็ไม่เห็นโทรมา ตอนนี้เราก็ผิดหวังอีกเเล้วโดนโกงเงินซื้อวุฒิไม่เหลือสักบาท มหาลัยก็เข้าไม่ได้ เเฟนเก่าเองก็กำลังมีคนคุยใหม่อีก (เราเคยบอกไว้ ถ้าจะจริงจังกับใคร จะหนีหายไปจากชีวิต) พอเหตุการณ์เหล่านี้เกิดขึ้นในช่วงเเฟนเก่ากำลังมีคนคุยใหม่ เรารู้สึกเราเหลวเเหลกเกินไปจะดูเเลใครได้ ผิดพลาดไปหมด นี้เเค่ส่วนหนึ่ง มันมีอีกหลายส่วนมากๆยิ๊บย่อยที่เป็นบุคคลเเห่งความผิดพลาด เราตัดสินใจบอกเลิกคุยกับเเฟนเก่า ให้เหตุผลว่าเธอกำลังมีคนใหม่เราต้องถอยออกมา อย่างที่เคยบอกไว้(เเต่ในใจอยากคุยมาก อยากคุยก่อนนอนทุกคืนเลย เพราะถึงจะเป็นคนผิดพลาดบ่อยๆตัดสินใจก้าวพลาดเสมอก็มีเเต่เขาอยู่ข้างๆเสมอ ที่ยอมเเลกซื้อวุฒิ อยากเข้ามหาลัยไวๆ ที่ผิดหวังเครียดมากๆก็เพราะอยากไปอยู่ด้วยกัน) ณ ตอนนี้ยังไม่รู้จะเอาไงต่อกับชีวิต หางานทำใหม่ดูเเลตัวเอง ไม่ติดต่อเเฟนเก่าอีก รอเรียนจบกศน.ปกติ ได้วุฒิ ก็ไปยื่นสมัครปีหน้าเอาเสียเวลามากหน่อยเเต่ได้เรียนเเน่นอน เเบบนี้ใช่ไหมครับ ทางออก ณ ตอนนี้