ช่วงเรียนจบเราได้กลับไปอยู่บ้านที่ต่างจังหวัด อยู่กับครอบครัวใหญ่ มีย่า พี่ ป้า น้า อา แล้วก็สัตว์เลี้ยง เรามีความสุขมากจนรู้สึกว่าเวลามันผ่านไปเร็วเหลือเกิน อยากอยู่ต่อนานๆ เราไม่เครียดเหมือนตอนอยู่กรุงเทพ ถึงตอนอยู่กรุงเทพฯ เราจะมีคุณภาพชีวิตที่ดีในระดับที่เด็กครอบครัวฐานะปานกลางควรจะได้รับ แต่เรากลับไม่มีความสุขเลย ...

พอกลับไปอยู่ที่บ้านต่างจังหวัด เหมือนได้ปลดล็อคทุกอย่างที่เครียดสะสมมา ทั้งเรื่องเรียน เรื่องความรัก มันถูกเติมเต็มจากคนในครอบครัว เรามีความสุขกับการไปจ่ายตลาดกับป้าและอา มีความสุขกับการนั่งดูทีวีรวมกันในห้องรับแขก มีความสุขกับการเล่นกับหมาที่บ้าน กินข้าวเย็นเสร็จตกค่ำเรานั่งดูละครกันจนถึงสี่ทุ่มกว่า แล้วก็แยกย้ายกันขึ้นห้องนอนของใครของมัน พอตอนเช้าลงมาก็เข้าครัวช่วยกันทำอะไรกินในบ้าน เราลืมทุกอย่างที่เคยเครียดมา จนเพื่อนถามว่าลืมเรื่องที่เฮิร์ตไปแล้วหรอ

ช่วงเวลานั้นเรารู้สึกว่า ให้เราอยู่แบบนี้โดยไม่มีแฟนเราก็สามารถใช้ชีวิตอยู่ได้แบบปกติมาก มันมีความสุขจนลืมความเครียดทุกอย่าง อยากอยู่แบบนี้ไปนานๆ อยากหางานทำที่นั่นเลย แต่โอกาสในชีวิตของคนเรามันไม่ได้เอื้ออำนวยขนาดนั้น เราต้องกลับมาทำงานที่กรุงเทพฯ ก็ช่วยงานของครอบครัวนั่นแหละ แต่ใจคืออยู่ที่นั่นไปแล้ว ตอนนี้ได้แต่คิดถึงช่วงเวลาที่มีความสุขตอนอยู่ที่บ้าน


มีใครมีความสุขแค่ได้อยู่กับครอบครัวมั้ยคะ อยู่ได้โดยไม่มีคนรัก ไม่เหงา ชีวิตไม่ต้องการอะไรไปมากกว่านี้ ไม่ต้องการร่ำรวย ที่พอมีพอกินตอนนี้ก็มีความสุข ยอมรับว่าบ้านเราก็ไม่ลำบากนะคะ แต่ไม่เข้าขั้นมีอันจะกินเหลือเฟือขนาดจะอยู่บ้านเฉยๆโดยไม่ทำงาน ต้องทำงานแต่คือมันอยู่ได้สบายโดยการใช้ชีวิตแบบเรียบง่ายนั่นแหละค่ะ

อาจจะพูดงงๆสักหน่อยนะคะ