แท็กห้องดูดวงและราศี เพราะเราราศีพิจิกลัคนาอยู่ที่ราศีมีน ไปดูมาและเขาบอกมันเกี่ยวข้องกับนิสัยและดวงของเรา เราเกิด 25 พ.ย. 2541 เวลา 14.45 รบกวนช่วยดูให้ด้วยได้ไหมคะ หากผู้รู้มาอ่าน
เริ่มเรื่องคือ(คงจะยาวเลยแหละเราเสียใจมากๆแต่บอกจุดไม่ได้มันเหมือนเสียใจทุกเรื่องเลย ขอเล่าหมดเลยนะ)
/
/..ตอนเด็กๆเราไม่รู้เป็นเด็กแบบไหนถามแม่ แม่ก็บอกตามประสาว่า เป็นเด็กดื้อซนตามประสาเด็ก ป่วยบ่อยไปโรงเรียนวันแรกนี่ร้องไห้ ต่างกับพี่เรา ตอนเด็กๆไปโรงเรียนวันแรกเดินเข้าห้องเองเลย😂พ่อแม่เราค่อนไปทางเงินน้อย จบไม่สูง พ่อแม่เลิกทำงานไปนานแล้วเพราะแม่ป่วยหนักแต่ยังชอบทำงานบ้านตลอด ส่วนพ่อทำอะไรไม่เป็นเลย ไม่ทำเลย แต่ก็เลี้ยงเราแบบงูๆปลาๆมาแบบชิวๆสบายๆคือกินนอน กินนอน วนเวียนไปมา บางทีก็คิดว่ามีค่าอะไรบ้างนะเกิดมากันทำไม เราเกิดมาเพื่ออะไร เกิดมาแล้วมีความทุกข์มากกว่าความสุข คิดเหมือนกันมั้ย..
พี่สาวเราก็ปากร้ายกับเราพ่อแม่มากๆ คือด่าจนจมดินไปเลย ด่าเรามากที่สุด ด่าแม่น้อยสุด เพราะพี่เราเก่งเลือกคบคนฐานะดี..ทำอะไรผิดนิดหน่อยด่าจนจมดินไม่มีที่ยืนเลย แต่ก็ชอบซื้อของมาฝากตลอด นิสัยคล้ายๆคนตบหัวแล้วลูบหลัง คนแบบนี้ก็ดีอ่ะแต่ปวดจิตจริงๆเลย เหมือนจะเป็นประสาทแล้วแหละเราอ่ะ เราอาจไม่ค่อยมีระเบียบชอบทำอะไรไม่ขอเพราะไม่ชอบพูดพูดน้อย แต่เขาด่าแรงเกินไป ด่าเหมือนเกลียดกันมากๆ เหมือนชีวิตเราไม่มีอะไรดีเลย บางทีเราก็โครตเกลียดพี่เราเลย บางทีอยากให้ทุกคนในบ้านตายๆไปเถอะ..
ตอนมีพี่เราเรายังไม่เกิดยังดีอยู่พ่อแม่มีงานทำ หลังๆลาออกแล้วไม่ทำอะไรเลยมีแต่แม่ทำพอเราป.4แม่ป่วยหนักเลิกทำงานอีกคน ก็ไม่ได้ทำอะไรเลย บ้านแทบไม่มีเงินไม่หาด้วย เราตอนเด็กๆเล่นไปวันๆอนุบาลได้อยู่เรียนโรงเรียนวัด จนเข้าป.1-6 รร.เทศบาลแถวบ้าน ก็ปกติดี เด็กเล่นสนุกไปวันๆ ชอบเล่นมากกว่าเรียนเป็นปกติ ไร้สาระจริงๆ55
แล้วเวลาทำการบ้านไม่ได้นี่ชอบร้องไห้เท่าที่จำได้ เริ่มเป็นตอน ม.ต้น เป็นโรงเรียนประจำจังหวัด เป็นเด็กเขตเลยสอบเข้าได้(จริงๆคะแนนน้อย)
เราก็เป็นคนไม่เข้าหาใครก่อน มั้ง..ก็จะมีแต่เพื่อนสนิท ที่ตอนแรกเขาเป็นคนเข้าหาก่อน ไปไหนมาไหนกันตลอดที่โรงเรียน ไม่ใช่เด็กกิจกรรมแบบรู้จักคนเยอะๆ(แต่เราชอบความเป็นเด็กกิจกรรมมากเลยน่าเสียดาย)เราจำตอนม.ต้นไม่ค่อยได้ แต่ไปหาดูรูป ถ่ายสมัยที่เพื่อนพากันถ่าย รูปเราแทบไม่มี555 คือมีรูปหนึงที่เป็นรูปรวม เราไม่ยิ้มเลยทำหน้าเศร้ามาก ทั้งๆที่ไปเที่ยวทัศนศึกษากันกับเพื่อนแล้วเพื่อนสนิทก็อุส่าโอบคอเรายิ้มแฉ่งเลยในรูปน่ารักดี(ตอนย้อนไปดูรูปก็งง..ว่าทำไมตัวเองเป็นแบบนั้น) ช่วงม.3 ค่อยยิ้มขึ้นมาหน่อย
และก็แล้วก็มาแย่ตอนม.4 ทั้งเรื่องความรักและเรียน เลือกเข้าสายภาษา เพราะไม่อยากเรียนหนักเลยได้อยู่ห้องเกที่สุดเลยทั้งๆที่เกรดเราควรได้อยู่ห้องดีกว่านี้ คือมีแต่เด็กยัดเข้ามาเรียน,ยัดย้ายห้องด้วย วุ่นวายมาก แต่เราไม่ได้ย้าย
แล้วโชคดี(หรือโชคร้าย)เราได้อยู่ห้องเดียวกับลูกพี่ลูกน้องผู้หญิงของเราเองแต่/เขาป่วยทางจิตใจไปพบหมอตลอด(ไม่เห็นหาย)เป็นพี่เรา1ปีดรอปจากสายวิทย์มาสายภาษา(แต่ก็เรียนไม่จบม.6อยู่ดี..)ห้องที่เราเรียนส่วนใหญ่เป็นเด็กยัดเข้ามา เราก็อยู่ได้หมดแหละ แต่**ที่เรารู้สึกบ่อยๆคือเหมือนกับเสียดายเวลาที่ผ่านไปเพราะเหมือนเรียนไปวันๆ เล่นไปวันๆเหมือนเดิม คือชีวิตเราดูสบายๆไร้สาระมากถ้าเทียบกับเด็กที่เป็นประธานนักเรียนอ่ะ คือเราจะสื่อว่า..เรามองย้อนไปแล้วพบว่าเราไม่ได้พยายามทำตัวให้มีดีหรือเก่ง,ดัง,เล่นกีฬา,วงโย,กิจกรรมประธาน,หลีด,นู้นนี่นั้น,บลาๆไม่ได้ทำอะไรเลย. เป็นคนเก็บตัวด้วยซ้ำเป็นนิสัยเราเลย..
แต่ตอนนั้นช่วงม.4ก็เป็นคนมีความมั่นใจแบบอินดี้กระเป๋านร.ที่เราใช้คือเด่นมากไม่รู้ตอนนั้นไปเอาความมั่นใจมาจากไหนก็คิดถึงตัวเองตอนนั้นอยู่บ้าง(ขอไม่บอกว่าเป็นยังไงแต่ปยอ.ที่สุด)แต่ก็ไม่มีใครรู้จักเราหรอกไม่เล่นเฟสไม่ชอบคุยกับใครถ้าไม่สนิทโทรศัพไม่มียังอยู่ได้งงตัวเอง😂พ่อแม่ไม่ซื้อให้ที่ใช้ปัจจุบันพี่ไม่ใช่แล้วเลยให้(ดีจริงๆ) ไม่เคยใช้ชีวิตแบบฟุ้งๆตื่นเต้นกับใครเขา เรียนก็กลับบ้านเดินกลับอีกเพื่อนขี่มอไซแว้นๆไปมาไม่เคยขอให้เพื่อนไปส่งไหนหรอก นิสัยชอบทำอะไรเองกับขอแค่ให้ที่บ้านช่วยมันกินหัว บางคนก็รถเก๋งมาเลยแค่ม.4เองเจ๋งสุด ชีวิตเราคงดูน่าเบื่อสุดๆไปเลย..
ขอ..อยากให้คนนอกช่วยอ่านเรื่องของเรา คิดยังไงกับชีวิตเรา
เริ่มเรื่องคือ(คงจะยาวเลยแหละเราเสียใจมากๆแต่บอกจุดไม่ได้มันเหมือนเสียใจทุกเรื่องเลย ขอเล่าหมดเลยนะ)
/
/..ตอนเด็กๆเราไม่รู้เป็นเด็กแบบไหนถามแม่ แม่ก็บอกตามประสาว่า เป็นเด็กดื้อซนตามประสาเด็ก ป่วยบ่อยไปโรงเรียนวันแรกนี่ร้องไห้ ต่างกับพี่เรา ตอนเด็กๆไปโรงเรียนวันแรกเดินเข้าห้องเองเลย😂พ่อแม่เราค่อนไปทางเงินน้อย จบไม่สูง พ่อแม่เลิกทำงานไปนานแล้วเพราะแม่ป่วยหนักแต่ยังชอบทำงานบ้านตลอด ส่วนพ่อทำอะไรไม่เป็นเลย ไม่ทำเลย แต่ก็เลี้ยงเราแบบงูๆปลาๆมาแบบชิวๆสบายๆคือกินนอน กินนอน วนเวียนไปมา บางทีก็คิดว่ามีค่าอะไรบ้างนะเกิดมากันทำไม เราเกิดมาเพื่ออะไร เกิดมาแล้วมีความทุกข์มากกว่าความสุข คิดเหมือนกันมั้ย..
พี่สาวเราก็ปากร้ายกับเราพ่อแม่มากๆ คือด่าจนจมดินไปเลย ด่าเรามากที่สุด ด่าแม่น้อยสุด เพราะพี่เราเก่งเลือกคบคนฐานะดี..ทำอะไรผิดนิดหน่อยด่าจนจมดินไม่มีที่ยืนเลย แต่ก็ชอบซื้อของมาฝากตลอด นิสัยคล้ายๆคนตบหัวแล้วลูบหลัง คนแบบนี้ก็ดีอ่ะแต่ปวดจิตจริงๆเลย เหมือนจะเป็นประสาทแล้วแหละเราอ่ะ เราอาจไม่ค่อยมีระเบียบชอบทำอะไรไม่ขอเพราะไม่ชอบพูดพูดน้อย แต่เขาด่าแรงเกินไป ด่าเหมือนเกลียดกันมากๆ เหมือนชีวิตเราไม่มีอะไรดีเลย บางทีเราก็โครตเกลียดพี่เราเลย บางทีอยากให้ทุกคนในบ้านตายๆไปเถอะ..
ตอนมีพี่เราเรายังไม่เกิดยังดีอยู่พ่อแม่มีงานทำ หลังๆลาออกแล้วไม่ทำอะไรเลยมีแต่แม่ทำพอเราป.4แม่ป่วยหนักเลิกทำงานอีกคน ก็ไม่ได้ทำอะไรเลย บ้านแทบไม่มีเงินไม่หาด้วย เราตอนเด็กๆเล่นไปวันๆอนุบาลได้อยู่เรียนโรงเรียนวัด จนเข้าป.1-6 รร.เทศบาลแถวบ้าน ก็ปกติดี เด็กเล่นสนุกไปวันๆ ชอบเล่นมากกว่าเรียนเป็นปกติ ไร้สาระจริงๆ55
แล้วเวลาทำการบ้านไม่ได้นี่ชอบร้องไห้เท่าที่จำได้ เริ่มเป็นตอน ม.ต้น เป็นโรงเรียนประจำจังหวัด เป็นเด็กเขตเลยสอบเข้าได้(จริงๆคะแนนน้อย)
เราก็เป็นคนไม่เข้าหาใครก่อน มั้ง..ก็จะมีแต่เพื่อนสนิท ที่ตอนแรกเขาเป็นคนเข้าหาก่อน ไปไหนมาไหนกันตลอดที่โรงเรียน ไม่ใช่เด็กกิจกรรมแบบรู้จักคนเยอะๆ(แต่เราชอบความเป็นเด็กกิจกรรมมากเลยน่าเสียดาย)เราจำตอนม.ต้นไม่ค่อยได้ แต่ไปหาดูรูป ถ่ายสมัยที่เพื่อนพากันถ่าย รูปเราแทบไม่มี555 คือมีรูปหนึงที่เป็นรูปรวม เราไม่ยิ้มเลยทำหน้าเศร้ามาก ทั้งๆที่ไปเที่ยวทัศนศึกษากันกับเพื่อนแล้วเพื่อนสนิทก็อุส่าโอบคอเรายิ้มแฉ่งเลยในรูปน่ารักดี(ตอนย้อนไปดูรูปก็งง..ว่าทำไมตัวเองเป็นแบบนั้น) ช่วงม.3 ค่อยยิ้มขึ้นมาหน่อย
และก็แล้วก็มาแย่ตอนม.4 ทั้งเรื่องความรักและเรียน เลือกเข้าสายภาษา เพราะไม่อยากเรียนหนักเลยได้อยู่ห้องเกที่สุดเลยทั้งๆที่เกรดเราควรได้อยู่ห้องดีกว่านี้ คือมีแต่เด็กยัดเข้ามาเรียน,ยัดย้ายห้องด้วย วุ่นวายมาก แต่เราไม่ได้ย้าย
แล้วโชคดี(หรือโชคร้าย)เราได้อยู่ห้องเดียวกับลูกพี่ลูกน้องผู้หญิงของเราเองแต่/เขาป่วยทางจิตใจไปพบหมอตลอด(ไม่เห็นหาย)เป็นพี่เรา1ปีดรอปจากสายวิทย์มาสายภาษา(แต่ก็เรียนไม่จบม.6อยู่ดี..)ห้องที่เราเรียนส่วนใหญ่เป็นเด็กยัดเข้ามา เราก็อยู่ได้หมดแหละ แต่**ที่เรารู้สึกบ่อยๆคือเหมือนกับเสียดายเวลาที่ผ่านไปเพราะเหมือนเรียนไปวันๆ เล่นไปวันๆเหมือนเดิม คือชีวิตเราดูสบายๆไร้สาระมากถ้าเทียบกับเด็กที่เป็นประธานนักเรียนอ่ะ คือเราจะสื่อว่า..เรามองย้อนไปแล้วพบว่าเราไม่ได้พยายามทำตัวให้มีดีหรือเก่ง,ดัง,เล่นกีฬา,วงโย,กิจกรรมประธาน,หลีด,นู้นนี่นั้น,บลาๆไม่ได้ทำอะไรเลย. เป็นคนเก็บตัวด้วยซ้ำเป็นนิสัยเราเลย..
แต่ตอนนั้นช่วงม.4ก็เป็นคนมีความมั่นใจแบบอินดี้กระเป๋านร.ที่เราใช้คือเด่นมากไม่รู้ตอนนั้นไปเอาความมั่นใจมาจากไหนก็คิดถึงตัวเองตอนนั้นอยู่บ้าง(ขอไม่บอกว่าเป็นยังไงแต่ปยอ.ที่สุด)แต่ก็ไม่มีใครรู้จักเราหรอกไม่เล่นเฟสไม่ชอบคุยกับใครถ้าไม่สนิทโทรศัพไม่มียังอยู่ได้งงตัวเอง😂พ่อแม่ไม่ซื้อให้ที่ใช้ปัจจุบันพี่ไม่ใช่แล้วเลยให้(ดีจริงๆ) ไม่เคยใช้ชีวิตแบบฟุ้งๆตื่นเต้นกับใครเขา เรียนก็กลับบ้านเดินกลับอีกเพื่อนขี่มอไซแว้นๆไปมาไม่เคยขอให้เพื่อนไปส่งไหนหรอก นิสัยชอบทำอะไรเองกับขอแค่ให้ที่บ้านช่วยมันกินหัว บางคนก็รถเก๋งมาเลยแค่ม.4เองเจ๋งสุด ชีวิตเราคงดูน่าเบื่อสุดๆไปเลย..