พอดีว่าเป็นคนติดนิสัยชอบร้องไห้งอแงไม่อยากไปโรงเรียนมาแต่เด็ก จนโต(ม.2)ก็ยังติดนิสัยอยู่
จริงๆก็อยากไปนะส่วนตัวเป็นคนคิดมากกลัวว่าถ้าไปแล้วจะโดนครูด่ามั้ยว่าทำไมชอบลาบ่อย
อยากไปโรงเรียนเพราะเจอเพื่อน อยากไปมากแต่ไม่กล้าไปเพราะเรื่องครูไม่กล้าเจอหน้า
จริงๆอยากไปทุกวันแหละ แต่บางครั้งมันก็ขี้เกียจตามงานอะครับตามสอบไม่อยากขาดเลยครับแต่นึกมาตลอดว่า
ถ้าไม่ไปจะพลาดอะไรมั้ย กลัวพลาดงานต่างๆ ตอนรร.มีงานกิจกรรมผมก็ไปตลอด พอเรียนปกติทำไมถึงไม่อยากไปผมก็งง
มันติดนิสัยครับผมรู้ตัวดี อยากปรึกษากับใครสักครแต่กลับอายกลับกลัวโดนด่าสะงั้น...?
เลยต้องเก็บไว้คนเดียว ชอบหาเรื่องป่วยตลอด อยากให้ชีวิตดีขึ้นที่รร.ผมก็ถูกจับแยกเรียนกับเพื่อนหมดเลย
ต้องไปเรียนกับคนที่ไม่รู้จักไม่สนิท อยากตั้งใจให้ดีที่สุดนะครับแต่อยู่ดีดีก็คิดว่าทำไม่ได้หรอก ท้อแท้มากเลยครับ
เลยอยากขอกำลังใจจากชาวเน็ตหน่อยครับว่าควรทำยังไง อยากปรับตัวให้เข้าอยากไปรร.ทุกวันอยากย้ายโรงเรียนก็ยังมีเลยครับ
กฎรร.ผมเยอะจนบางคนทนยังไม่ไหวเลยครับ เช่น ห้ามนำทรศ.มารร. ห้ามผมยาวทั้งๆที่เป็นรร.เอกชน ห้ามใส่เสื้อกันหนาวของอื่นยกเว้นของรร.
ห้ามใส่กางเกงพละของอื่นยกเว้นของรร. ห้ามใส่กำไลมาพวกสายสิญจน์ก็ห้าม คือจะอะไรนักหนาก็ไม่รู้อะครับ อยากย้ายไปมาก
แต่กลัวคถ.เพื่อนๆกลัวไม่ได้อยู่กับพ่อแม่กลัวได้เป็นเด็กประจำของรร.นั้น (พอดีอยากย้ายไปรร.ต่างจังหวัด). ก็มีแค่นี้ละครับระบายออกหมดแล้วยังไงก็ขอกำลังใจหน่อยนะครับ อยากใช้ชีวิตให้คุ้มค่ามากกว่านี้ครับขอบคุณที่เข้ามาอ่านมาให้กำลังใจนะครับ