ครอบครัวเรามี พ่อ แม่ น้อง ยาย ค่ะ เราเป็นพี่คนโตห่างจากน้อง9ปี เราจะทะเลาะกับครอบครัวบ่อยด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง ส่วนมากจะเป็นเรื่องที่เราชอบออกไปข้างนอกแต่ก็อยู่บริเวณแถวบ้าน แม่เราจะชอบให้เราอยู่ในกรอบแม่เราจะไม่ชอบให้ไปข้างนอกค่ะ ทุกครั้งที่ขอออกไปก็จะทะเลาะกัน และมีเวลาจำกัดให้ตลอด เหมือนเค้าจะไม่ชอบให้เราไปไหน เวลาทะเลาะกัน เค้าจะใช้คำพูดที่รุนแรงและพูดให้เราเจ็บช้ำที่สุด และลงท้ายที่ไล่ออกจากบ้าน เราออกจากบ้านไปหลายรอบมาก แต่เราก็ไปไม่รอดเพราะไม่มีเงินยังเรียนไม่จบ เราก็กลับมาเราไม่เคยรู้สึกเกียจแม่เลยแม้แต่นิด แค่น้อยใจว่าเวลาเค้าด่าเราเค้าไม่เคยนึกถึงจิตใจเราเลย ยกตัวอย่างเช่นเรื่องน้องชายอายุ8ขวบ แม่เค้าจะตามใจมาก อยากได้ไรก็มักจะซื้อให้ซะส่วนมาก เค้าก็จะกอดจะหอมน้องอยู่เป็นประจำ เราก็ไม่ได้อะไรแต่บางครั้งที่เล่นกับน้องแล้วน้องร้องไห้ เราก็จะโดนด่าโดนตีแต่บางทีน้องแค่ร้องเล่นๆ เราก็โดนไปแล้ว เวลาแม่ด่าเราทุกคนในบ้านก็จะด่าเราไปด้วย อย่างบางครั้งน้องมาเคาะประตูห้องเราเล่น หลายๆครั้งเราเลยตะคอกไป เราก็จะเป็นคนที่โดนด่า หาว่าน้องเล่นด้วยไม่ได้ น้องมันยังเด็กกลายเป็นเราผิดที่ว่าน้อง จบลงที่ไล่ออกจากบ้าน ทุกครั้งก็นอนร้องไห้แต่ก็ไม่ได้บอกใคร เพราะเล่าให้ใครฟังไม่ได้ซักคนมันอึดอัดมากแต่ทำอะไรไม่ได้เคยลองคิดจะฆ่าตัวตายแต่ก็ไม่กล้าทำเพราะกลัวเจ็บ อย่างเมื่อวานทะเลาะกันเรื่องจะออกไปกินข้าวกับเพื่อนในหมู่บ้าน เค้าก็ด่าใช้ถอยคำที่รุนแรงพอสมควร พอถึงจุดๆนึงที่เราระเบิดเราก็เถียงเค้า แล้วเราก็โดนตี เรามองหน้าเค้าตอนที่เค้าตี เหมือนทุกอย่างมันคือความโกรธเหมือนเราทำอะไรก็ไม่ดีซักอย่าง แล้วก็ไล่ออกจากบ้าน พอเรากลับมาๆ ครั้งต่อไปเวลาไล่ก็จะพูดเสมอว่า ไปไหนไม่รอดหรอกอยู่เป็นภาระเค้า เราก็ไม่เข้าใจว่าผิดอะไรนักหนา บางที่เรารู้สึกเจ็บมากแต่เราไม่เคยแสดงออกเคยออกไปอยู่ข้างนอกก็อยู่ไม่ได้คิดถึงบ้าน ตอนเราเด็กๆแม่เราเลี้ยงเราเหมือนที่แม่คนนึงที่เค้ารักลูก มันตัดกับตอนนี้ที่เราเหมือนคนนอกขึ้นทุกวัน ความผิดอะไรก็โทษให้ทุกอย่าง ไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกแย่ๆยังไง เสียใจ