เราไม่รู้ว่าเราเป็นหรือเปล่าหรืออาจเป็นแค่ภาวะซึมเศร้า ปกติเราเป็นคนภายนอกร่าเริงแต่ไม่มีใครรู้เลยว่าเราเก็บทุกอย่างมาคิดแค่ไหน เราจิตตกเหมือนจมดิ่งในความรู้สึกตัวเอง รู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่า คนรายล้อมรอบตัวเราก็เหมือนอยู่คนเดียว เราฝืนตัวเองว่าเข้มแข็งมาตลอด เราเคยพยายามฆ่าตัวตายมา2ครั้งแล้ว ครั้งแรกครอบครัวพาส่งรพ.ทันแต่ครั้งที่2เราฉุกคิดขึ้นมาตอนมีสายเรียกเข้าของครอบครัวบอกว่าอย่าลืมซื้อไอติมมาฝากป้าด้วยนะ คำพูดแค่นั้นทำให้เราน้ำตาไหลคิดได้ว่ามีอีกหลายคนที่รอเราอยู่ที่บ้านเราเลยขับรถกลับบ้านทันที แต่ทุกวันเราก็ต้องมาสู้กับความคิดของตัวเองพยายามหากำลังใจจากครอบครัวให้ได้มากที่สุด เรายังไม่อยากไปทำงานห่างจากครอบครัวถึงอีกใจนึงเราจะอยากไปมากแค่ไหนแต่เพราะเรากลัวที่จะอยู่คนเดียว กลัวว่ามองไปข้างๆแล้วจะไม่เจอครอบครัวเป็นกำลังใจ กลัวความคิดตัวเองที่จะไม่อยากอยู่บนโลกนี้อีกแล้ว ทั้งหมดนั้นมันก็แค่ความรักแค่นั้นเอง เราอยากบอกว่ากำลังใจเป็นสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับอาการนี้จริงๆ เราคงไม่ได้เป็นหรอกคงแค่คิดมากเกินไปแล้วก็เป็นช่วงที่ชีวิตมีแต่ปัญหาและคิดว่าที่ตรงนี้มันไม่น่าอยู่เลย
#ใครเคยเป็นแบบนี้บ้างคะ