คือว่าเราเนี่ยตั้งแต่เด็กๆเราอยู่กับปู่ย่า อา ป้า น้องชายไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ ตอนนั้นครอบครัวเราอบอุ่นมาก ไม่รู้สึกขาดอะไรเลย  มีก็แค่ป้าที่ไม่ถูกชะตากับเราชอบว่าเราตลอด จนเราเข้ามหาลัย เราก็ต้องย้ายไปเรียนอีกจังหวัดนึงไกลบ้าน เดือนสองเดือนได้กลับบ้านทีนึง เพราะตอนนั้นเราได้เงินไปเรียนน้อยมาก ไม่ได้เที่ยวเหมือนวัยรุ่นทั่วไป เพราะไม่กล้าขอปู่กับย่า และไม่อยากยืมเพื่อน  ตอนนั้นเราอยู่ปีสอง ย่าเราเสียก่อนเราจะกลับบ้านไม่กี่วัน  เรารู้สึกเคว้งมากเพราะเราเป็นคนติดย่ามาก  พอเหลือแค่ปู่ ครอบครัวเราก็เราก็เริ่มแตกแยก เริ่มย้ายกันไปคนละทิศทาง  จนปู่เราเสียครอบครัวเราก็แตกกระจายแต่ละคนก็เงียบหาย  ตอนนั้นพ่อเราอยากให้เราไปอยู่ด้วยแต่เราไม่อยากไป เราอยากอยู่บ้านย่ามากกว่า  พ่อเราก็ด่าว่าเรา ไม่คุยกับเราเป็นปีๆ  ตอนนั้นเราโคตรเฟล ไม่มีใครฟังเหตุผลเราเลย เราเลือกอยู่บ้านที่เราอยู่มาตั้งแต่เด็กๆ กับป้าที่ไม่ค่อยชอบเรา  แต่ที่แกให้เราอยู่ด้วยเพราะป้าอยู่คนเดียวและเราจ่ายค่าน้ำค่าไฟให้ ซื้อข้าวสารและกับข้าวบ้าง  โดยที่ป้าไม่คิดทำงานอะไรเลย เราเหนื่อยจะพูดมาก ทั้งๆที่ตัวเองยังมีแรงทำงานเก็บเงิน  วันๆเล่นแต่เฟสบุค กับไปเที่ยวเล่นไปวันๆ ถ้าเดือนไหนเราให้เงินน้อยกว่าเดิมหน่อยนึง เพราะเราเพิ่งเริ่มงานค่าใช้จ่ายก็เยอะ พอแกโมโหก็เริ่มแระ ว่าเราให้ตังน้อยมาหลายเดือน ทั้งๆที่ก็แค่เดือนนี้เดือนเดียวเอง  โคตรเกลียดเลยตอนนั้น  ช่วงนี้พอเรากลับบ้านดึกเพราะงานมันเยอะและเราไม่มีรถยนต์ เพราะงานที่เราทำอยู่อีกอำเภอนึงซึ่งไกลมาก ต้องนั่งรถตู้ไปกลับ แกไม่มารับเลย เราต้องเดินกลับบ้านเองตลอดถึงจะมืดค่ำแค่ไหน  วันไหนที่เราไม่กลับบ้านก็ไม่เคยโทรหรือไลน์มาถามเลยว่าเราจะกลับบ้านมั๊ย นี่ถ้าเราหายไปคงไม่มีใครรู้เลย  
        เราอยากมีบ้านที่อบอุ่น บ้านที่เป็นบ้านจริงๆ เวลาเหนื่อยหรือท้อจากงานก็อยากมีคนให้กอด ให้ระบาย มีความสุข ความทุกข์ด้วยกัน ยังมีคนคอยเป็นห่วง มีคนอยู่ข้างๆเรา