สวัสดีค่ะ เรา(อยากระบาย)อยากถามความคิดเห็นคนที่พ่อแม่ห่วงมากแล้วไม่ยอมปล่อยไปไหนเลยค่ะ คือเราเป็นคนที่ไม่ได้ไปไหนมาไหนอยู่แล้ว ปกติก็อยู่แต่บ้าน ทำงานบ้าน ว่างก็เล่นโทรศัพท์ เราอยู่เป็นหมู่บ้านมันค่อนข้างส่วนตัว เงียบเหงามากค่ะ จะออกไปไหนก็ไม่ได้ บางทีอยากออกไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง แต่แม่ก็จะบ่น หาว่าเราแรด เราอายุ18แล้ว เราก็ต้องการอิสรบ้าง ไม่ใช่ขังเราไว้เหมือนนักโทษ บางทีเราก็น้อยใจทำไมแม่ไม่ปล่อยเราบ้างกลัวแต่ว่าเราจะมีแฟน เอาจริงๆอยู่บ้านเราก็มีได้นะคะ จะแอบแม่ไปนัทเจอแม่ก็ไม่รู้หรอก เพราะเราไปเรียนยังไงก็แอบมีได้เราแค่ไม่ทำเอง เพราะเรารู้ว่าเรามีแฟนแล้วแม่ไม่สบายใจกว่าเดิมกังวนกลัวว่าเราจะท้อง -^- เราเหนื่อยใจมากเลยค่ะ อยากถอนหายใจยาวๆวันล่ะสิบรอบ เห้ออออออ.. เราว่าจะแรดไม่แรดอยู่ที่ตัวเรามากกว่า เราอายุ18แล้วยังซิงอยู่เลยค่ะ เรารู้อะไรควรไม่ควร  ตอนนี้เราอยากทำงานแล้วค่ะ เราไม่อยากอยู่บ้านเฉยๆให้คนอื่นมาดูถูก ในสายตาแม่เรา เราคงจะเป็นเด็กน้อย อยู่บ้านช่วยแม่ทำงานบ้าน น่ารัก ไม่ออกไปไหน แต่สำหรับคนอื่นเขามองเราไม่ดีอะค่ะ มองเราเหมือนพวกเด็กไม่รู้จักโต อายุ18แล้วไม่ยอมทำงานเกาะแม่กิน (ซึ่งแม่เรานี่แหละค่ะไม่ยอมให้ทำเอง แล้วก็ไม่เคยให้เงินเราใช้ด้วย ) เราอยากบอกแม่ว่าเราโตแล้ว แม่ควรไว้ใจเรามากกว่านี้ เราเสียใจนะคะที่เกิดมาถูกเลี้ยงแบบนี้ บางทีเราคิดมากจนปวดหัว บางทีเราก็รู้สึกเหงาๆจนเบื่อ ไม่อยากคุยกับใคร เหมือนโรคซึมเศร้าจะกิน เราพยายามทำให้ตัวเองมีความสุขทุกครั้ง เวลาเราเป็นแบบนี้ เราจะเล่นเกม หาอะไรทำ จนแม่ด่าเราว่าติดโทรศัพท์ เราไม่เข้าใจไม่ให้เราไปไหน แต่บ่นเราทุกทีเวลาเราเล่นเกม เราแค่หาความสุขในแบบของเรา เราเหงามากจริงๆนะคะ ถ้าไม่ได้เกมเราคงฆ่าตัวตายไปแล้ว เราอยู่ได้เพราะเพื่อนในเกมจริงๆค่ะ  เราว่าเราควรออกไปเจออะไรใหม่ๆ ควรได้รู้จักโลกภายนอกว่ามันเป็นยังไง ยิ่งแม่ทำแบบนี้เรายิ่งอ่อนต่อโลก ถ้าเราได้ออกไปเจอโลกกว้างจริงๆเราคงถูกคนอื่นหลอก เราคงเป็นได้แค่เด็กไม่รู้จักโลกภายนอกคนหนึ่ง  (เราว่าคนเราเกิดมาครั้งเดียวควรใช้ชีวิตให้คุ้ม ได้ลองทำแล้วผิดพลาด ดีกว่าไม่ได้ลองแล้วมานั่งเสียใจทีหลังนะคะ) ที่มาระบายวันนี้ไมได้อยากมีผัวนะคะ แต่อยากทำงาน   //กราบทุกคนที่อ่านจนจบนะคะ ขอบคุณที่ฟังเราบ่นค่ะ T^T