สวัสดีครับ ขอใช้พื้นที่ระบายหน่อยนะครับ ไม่รู้จะไประบายที่ไหนอย่างไรแล้ว
ก่อนอื่นตอนนี้ผมเพิ่งจะเรียนจบได้แค่ 2 ปีแต่ชีวิตมันหนักหนามาก เพราะเรียนจบแล้วพ่อก็เสีย ก่อนวันรับปริญญาวันเดียว และยังมีปัญหาหนี้สินที่ต้องแก้ไขอีก ทำงานมาในแต่ละเดือนไม่เคยจะเหลือเก็บ เพราะหมดไปกับการใช้จ่าย ชำระหนี้สิน แถมเงินเดือนก็ไม่ได้มากมายเท่าไร
ปัญหาที่เครียดๆ มาจาก แม่ ส่วนหนึ่ง ที่คล้ายกับว่าเขาติดพ่อมาก ใช้ชีวิตคู่ด้วยกันมาตลอด พอขาดพ่อไป ก็เลยมาติดเราในฐานะลูกคนโต อย่างเลิกงาน 5 โมง 6.30 จะโทรตามแล้ว ทั้งที่ความจริงใช้เวลาเดินทางเกือบ 2 ชั่วโมง จะเป็นงี้ตลอด เถลไถล แวะเที่ยว กินข้าวแทบจะไม่ได้ ต้องรีบกลับบ้านในทันที มีแฟนก็เจอกันอาทิตย์ละครั้ง แต่ว่ากลับบ้านได้ไม่เกิน 3 ทุ่ม กว่าจะเลิกงาน กว่าจะไปเจอแฟน กว่าจะกินข้าว มันก็ไม่ทันแล้ว ก็เจอบ่นประจำ บางทีไปเที่ยวกับพ่อแม่แฟน ก็บ่นตามตลอด จนใครๆ รู้กันแบบแซวที่ทำให้เราเจ็บ
พอพูดบ้าง ก็จะมาแนวประชด เพราะห่วง ห่วงไม่ได้หรอไง สมัยก่อนตอนพ่อแม่คบกัน (30 กว่าปีก่อน) ยังกลับบ้านไม่เกิน 2 ทุ่มเลย ตอนนี้ในอิสระมากสุดๆ แล้ว จะให้บังคับเหมือนสมัยก่อนหรือไง
ด้วยความที่สมัยเรียนผมอยู่หอพัก ความรู้สึก 4 ทุ่มยังไม่ดึกเลย ยังทำกิจกรรม ยังไปไหนมาไหนได้สบาย แต่ตอนนี้แค่ 2 ทุ่มก็ไม่ได้แล้ว เรื่องเงินผมไม่เที่ยวกลางคืน เสื้อผ้าแทบจะซื้อปีละชุดอาศัยมีญาติให้มาใส่ จะมีใช้ก็แค่เรื่องกิน กับซื้อหนังสือ ก็บ่นตลอด หนังสือเยอะแยะจะซื้ออีกทำไม จะไปเที่ยวกับแฟนก็บ่นไปไหนทำไม เปลือง เข้าห้าง กินข้างทางเอาสิ
จนตอนนี้แทบจะเป็นคนไม่มีเพื่อนแล้ว เวลาเพื่อนชวนไปไหนก็ไม่เคยจะได้ไปกับเขา จนไม่มีใครชวนอีกเลย มีแต่คนรู้จักเต็มไปหมด ต่อหน้าคนอื่นทำตัวดูร่าเริง เฮฮา แต่สุดท้ายก็เหงา ไม่มีใคร
ตอนแรกตั้งใจจะไปเที่ยวต่างจังหวัดกับแฟน กับเพื่อน วางแผนนานมาก จนมาถึงอาทิตย์นี้ ก็มาประชด แนวร้องไห้ ไม่ไปได้ไหม เปลือง จนต้องยอมไม่ไป ทำให้แฟนที่ถึงจะเข้าใจเราก็รู้สึกน้อยใจบ้างแหละ แต่เสนอเปลี่ยนเป็นไปเที่ยวเช้าเย็นกลับ ไปกับพ่อแม่แฟน ก็เจออีกห้ามกลับดึก 2 ทุ่มต้องถึงบ้าน จะกินข้าวเย็นทำไม ขอกลับเลย ปากมีไหม จนทนไม่ไหวแล้ว เครียดมาก โทรไป 1323 ก็บอกแค่ให้คุยให้เข้าใจกัน แต่มันไม่ใช่ เขาไม่เข้าใจเรา เราจะทำไงได้ พยายามใช้เหตุผลคุย ก็จบลงแค่ เป็นห่วง ห่วงไม่ได้ใช่ไหม
อยากย้ายออกไปอยู่หอ ก็บอกเปลือง ไม่รักกันแล้ว จะทิ้งกันใช่ไหม จะอยู่บ้านก็เจอแต่ปัญหานี้ทุกวันๆ นั่งอ่านหนังสือก็บ่นว่าตลอดเวลา
ไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ
ขอบคุณที่รับฟังครับ
ขออภัยอีกครั้งครับ ที่การสื่อสารทางภาษาของผมยังไม่ดีเท่าที่ควร การได้มาอ่านอีกครั้ง ก็คิดเหมือนกันว่า ทำให้ใครหลายคนคิดว่าปัญหาทั้งหมด คือ แม่ แต่ความจริงนั้นไม่ใช่ครับ ปัญหาของผม มันมีมากกว่าที่จะนำเสนอในจุดนี้ แต่ครั้งนี้ผมเจอกำแพงชิ้นใหญ่ ที่เป็นปัญหา ซึ่ง คือ แม่รักและห่วงเรามากจนเรารู้สึกอึดอัดครับ
ถ้าหากผมไม่รักแม่ ผมคงหนี ไปอยู่หอ ทิ้งให้เป็นปัญหาไปแล้ว แต่ไม่ใช่ครับ ผมอยากที่จะแก้จุดตรงนี้ไปให้ได้ ปัญหา คือ ในหลายจุด แม่คงจะเหงา และอยากให้เรามาหาตลอดเวลา แต่ลองคิดในสภาพความเป็นจริงครับว่า เลิกงาน 5 โมง เดินทาง 2 ชั่วโมง แต่เขาต้องการให้ถึงภายใน 1 ชั่วโมง สิ่งนี้ปัญหาไม่ใช่ว่า แม่เป็นปัญหา แต่คือ ความเข้าใจของแม่ยังไม่ถูกต้อง แนวทางการแก้ไขคืออยากให้แม่เข้าใจความเป็นจริง แต่ไม่ใช่ว่า แม่คือปัญหานะครับ
ขออภัยอีกครั้ง ที่ทำให้หลายคนเข้าใจผิด ทั้งนี้เพราะความอ่อนด้อยทางภาษาที่ผมอยากทำเสนอครับ
(ขอพื้นที่ระบาย) ปัญหาชีวิตที่ไม่รู้จะแก้ยังไง ไม่รู้จะจบทางไหน
ก่อนอื่นตอนนี้ผมเพิ่งจะเรียนจบได้แค่ 2 ปีแต่ชีวิตมันหนักหนามาก เพราะเรียนจบแล้วพ่อก็เสีย ก่อนวันรับปริญญาวันเดียว และยังมีปัญหาหนี้สินที่ต้องแก้ไขอีก ทำงานมาในแต่ละเดือนไม่เคยจะเหลือเก็บ เพราะหมดไปกับการใช้จ่าย ชำระหนี้สิน แถมเงินเดือนก็ไม่ได้มากมายเท่าไร
ปัญหาที่เครียดๆ มาจาก แม่ ส่วนหนึ่ง ที่คล้ายกับว่าเขาติดพ่อมาก ใช้ชีวิตคู่ด้วยกันมาตลอด พอขาดพ่อไป ก็เลยมาติดเราในฐานะลูกคนโต อย่างเลิกงาน 5 โมง 6.30 จะโทรตามแล้ว ทั้งที่ความจริงใช้เวลาเดินทางเกือบ 2 ชั่วโมง จะเป็นงี้ตลอด เถลไถล แวะเที่ยว กินข้าวแทบจะไม่ได้ ต้องรีบกลับบ้านในทันที มีแฟนก็เจอกันอาทิตย์ละครั้ง แต่ว่ากลับบ้านได้ไม่เกิน 3 ทุ่ม กว่าจะเลิกงาน กว่าจะไปเจอแฟน กว่าจะกินข้าว มันก็ไม่ทันแล้ว ก็เจอบ่นประจำ บางทีไปเที่ยวกับพ่อแม่แฟน ก็บ่นตามตลอด จนใครๆ รู้กันแบบแซวที่ทำให้เราเจ็บ
พอพูดบ้าง ก็จะมาแนวประชด เพราะห่วง ห่วงไม่ได้หรอไง สมัยก่อนตอนพ่อแม่คบกัน (30 กว่าปีก่อน) ยังกลับบ้านไม่เกิน 2 ทุ่มเลย ตอนนี้ในอิสระมากสุดๆ แล้ว จะให้บังคับเหมือนสมัยก่อนหรือไง
ด้วยความที่สมัยเรียนผมอยู่หอพัก ความรู้สึก 4 ทุ่มยังไม่ดึกเลย ยังทำกิจกรรม ยังไปไหนมาไหนได้สบาย แต่ตอนนี้แค่ 2 ทุ่มก็ไม่ได้แล้ว เรื่องเงินผมไม่เที่ยวกลางคืน เสื้อผ้าแทบจะซื้อปีละชุดอาศัยมีญาติให้มาใส่ จะมีใช้ก็แค่เรื่องกิน กับซื้อหนังสือ ก็บ่นตลอด หนังสือเยอะแยะจะซื้ออีกทำไม จะไปเที่ยวกับแฟนก็บ่นไปไหนทำไม เปลือง เข้าห้าง กินข้างทางเอาสิ
จนตอนนี้แทบจะเป็นคนไม่มีเพื่อนแล้ว เวลาเพื่อนชวนไปไหนก็ไม่เคยจะได้ไปกับเขา จนไม่มีใครชวนอีกเลย มีแต่คนรู้จักเต็มไปหมด ต่อหน้าคนอื่นทำตัวดูร่าเริง เฮฮา แต่สุดท้ายก็เหงา ไม่มีใคร
ตอนแรกตั้งใจจะไปเที่ยวต่างจังหวัดกับแฟน กับเพื่อน วางแผนนานมาก จนมาถึงอาทิตย์นี้ ก็มาประชด แนวร้องไห้ ไม่ไปได้ไหม เปลือง จนต้องยอมไม่ไป ทำให้แฟนที่ถึงจะเข้าใจเราก็รู้สึกน้อยใจบ้างแหละ แต่เสนอเปลี่ยนเป็นไปเที่ยวเช้าเย็นกลับ ไปกับพ่อแม่แฟน ก็เจออีกห้ามกลับดึก 2 ทุ่มต้องถึงบ้าน จะกินข้าวเย็นทำไม ขอกลับเลย ปากมีไหม จนทนไม่ไหวแล้ว เครียดมาก โทรไป 1323 ก็บอกแค่ให้คุยให้เข้าใจกัน แต่มันไม่ใช่ เขาไม่เข้าใจเรา เราจะทำไงได้ พยายามใช้เหตุผลคุย ก็จบลงแค่ เป็นห่วง ห่วงไม่ได้ใช่ไหม
อยากย้ายออกไปอยู่หอ ก็บอกเปลือง ไม่รักกันแล้ว จะทิ้งกันใช่ไหม จะอยู่บ้านก็เจอแต่ปัญหานี้ทุกวันๆ นั่งอ่านหนังสือก็บ่นว่าตลอดเวลา
ไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ
ขอบคุณที่รับฟังครับ
ขออภัยอีกครั้งครับ ที่การสื่อสารทางภาษาของผมยังไม่ดีเท่าที่ควร การได้มาอ่านอีกครั้ง ก็คิดเหมือนกันว่า ทำให้ใครหลายคนคิดว่าปัญหาทั้งหมด คือ แม่ แต่ความจริงนั้นไม่ใช่ครับ ปัญหาของผม มันมีมากกว่าที่จะนำเสนอในจุดนี้ แต่ครั้งนี้ผมเจอกำแพงชิ้นใหญ่ ที่เป็นปัญหา ซึ่ง คือ แม่รักและห่วงเรามากจนเรารู้สึกอึดอัดครับ
ถ้าหากผมไม่รักแม่ ผมคงหนี ไปอยู่หอ ทิ้งให้เป็นปัญหาไปแล้ว แต่ไม่ใช่ครับ ผมอยากที่จะแก้จุดตรงนี้ไปให้ได้ ปัญหา คือ ในหลายจุด แม่คงจะเหงา และอยากให้เรามาหาตลอดเวลา แต่ลองคิดในสภาพความเป็นจริงครับว่า เลิกงาน 5 โมง เดินทาง 2 ชั่วโมง แต่เขาต้องการให้ถึงภายใน 1 ชั่วโมง สิ่งนี้ปัญหาไม่ใช่ว่า แม่เป็นปัญหา แต่คือ ความเข้าใจของแม่ยังไม่ถูกต้อง แนวทางการแก้ไขคืออยากให้แม่เข้าใจความเป็นจริง แต่ไม่ใช่ว่า แม่คือปัญหานะครับ
ขออภัยอีกครั้ง ที่ทำให้หลายคนเข้าใจผิด ทั้งนี้เพราะความอ่อนด้อยทางภาษาที่ผมอยากทำเสนอครับ