My Roommate The Series : Friend
   ความสัมพันธ์ที่เหินห่าง (มอคค่า)

   ผัวะ

   ผมแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองทุกอย่างมันดูเร็วไปหมดตอนที่บอมม์ต่อยพวกปากลิ่วล้อนั่นล้มลงไปนอนไม่เป็นท่าอยู่บนพื้น แต่แล้วเรื่องก็จบลงโดยไม่มีการทะเลาะวิวาทกัน

   ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายกันไป

   บอมม์ก็เดินแยกไปอีกทาง

   นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้คุยกัน

   ไม่สิ!!!

   บอมม์เดินหนีไปโดยไม่ได้สนใจเสียงเรียกและคำพูดของผม

   ทั้งที่นั่งเรียนห้องเดียวกันแต่เหมือนเราสองคนไกลกันเหลือเกิน หลังจากเกิดเรื่องบอมม์กับลอตเต้ก็ย้ายที่นั่งห่างจากกลุ่มของผม เสียงซุบซิบน่ารำคาญดังมาให้ได้ยินแล้วก็หายไปกับเทศกาลสอบปลายภาคและสอบเข้าเรียนต่อระดับมหาวิทยาลัย

   หลายครั้งที่ผมพยายามหาช่องว่างเพื่อเดินเข้าไปทักทายแต่กลับไม่เป็นผลเมื่อบอมม์ได้สร้างกำแพงที่สูงเกินกว่าผมจะข้ามไปหาได้

   ไม่มีแม้สักครั้งที่ผมจะได้เข้าไปใกล้ชิดบอมม์เหมือนอย่างเคย

   วันสุดท้ายก่อนปิดภาคเรียน

   "มอคค่า"

   "ว่าไงเต้" ผมเงยหน้ามองลอตเต้ที่ยืนยิ้มเจื่อนๆ

   "คือ...บอมม์ฝากนี่มาให้" ลอตเต้ยื่นกระดาษมาให้ผม

   "บอมม์ฝากมาให้หรอ" ผมหันไปมองหาบอมม์แต่เจ้าตัวกลับเดินหนีออกไปนอกห้องเสียแล้ว แววตาผมคงดูเศร้าอย่างเห็นได้ชัดทำให้ลอตเต้ต้องรีบพูดแก้ต่างให้

   "เราพยายามบอกให้บอมม์เอามาให้มอคค่าเองแล้วแต่มันไม่กล้ามา"

   "ไม่เป็นไร เราเข้าใจตอนนี้บอมม์คงเกลียดเราไปแล้วล่ะมั้ง" ผมพูดตัดพ้อ

   "ไม่ใช่อย่างนั้นนะ มอคค่าก็น่าจะรู้ดีว่าบอมม์มันรู้สึกยังไง รีบปรับความเข้าใจกันนะก่อนที่เข้าเรียนมหาลัยแล้วอาจจะไม่ได้เจอกันอีก"

   "อืม ยังไงก็ขอบคุณนะที่เอามาให้"

   ลอตเต้เดินจากไป ผมรีบเปิดกระดาษที่พับไว้ออก

   'ขอให้มอคค่าสอบติดคณะที่อยากเรียน ได้เข้ามหาวิทยาลัยตามที่หวังไว้นะ ขอให้ใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยอย่างมีความสุขได้เจอเพื่อนที่ดีนะ'

   คำอวยพรที่อ่านผ่านตัวอักษรจะไปสู้คำอวยพรที่ได้ยินจากปากได้ยังไงกัน

   "ขอให้โชคดีเหมือนกันนะ" ผมพูดลอยๆ เผื่อสายลมจะพาเอาคำอวยพรของผมไปถึงใครคนนั้นที่ต้องการให้ได้ยิน