คือใครเปนแบบผมบ้างคับ ก่อนหน้านี้ผมเคยทำงานโรงงานครับ ทำไดั1ปีกว่าๆ ผมเองดันเกิดมีปัญหากับหัวหน้างาน แล้วตัดสินใจลาออกจากงานคิดว่าเด่วหัวหน้าจะรุ้สึกถ้าไม่มีเราอยุ่ 😂 และก็คิดว่าหางานใหม่คงไม่นานเท่าไหร่ นับตั้งแต่ผมลาออกจากงานมา นี่ป่าเข้าไป6เดือนละครับ ผมเดินสายสมัครงานประมาณว่ารูป2โหลหมด หลังจากนั้นก็มีการเรียกสัมภาษณ์งานเยอะมาก แม้กระทั่ง UTL ธนาคารผมก็สัมภาษณ์  ผมเร่งถีบตัวเองให้ได้งานให้เร็วที่สุด เพราะเงินก้อนที่เก็บมาก็เอาออกมาจ่ายค่ารถ ค่านมลูกจนเกลี้ยง และก็รอ ๆ ๆ 4เดือนไม่มีวี่แววการเรียกทำงาน ผมจึงตัดสินใจไปทำงานกับเพื่อนไปรับจ้างแบกของ ได้วันละ380 เพราะผมคิดว่าถ้านอนรองานตายแน่ๆคับ พึ่งรุ้จริงกับคำว่า "งานมันหายาก" ผมสงสัยเหมือนกันเด่วนี้hrของแต่องกรณ์เขามีนโยบายรับแต่คนได้เกรดนิยมรีป่าวก็ไม่รุ้  ตอนนี้ผมก็แบกของมา4เดือนจะ5เดือนแล้วครับ ทำจนรู้สึกว่าสนุกกับเพื่อนร่วมงานไปสะแล้ว อุสาห์ร่ำเรียนจนจบวิศวอุตสาหกรรม พ่อแม่ส่งเกือบตาย ไม่คิดเลยครับว่ายุคนึ้งานมันจะหายากแบบนี้ โดนญาตพี่น้องดูถุก แต่พอมองหน้าลูกกับภาระข้างหลังก็บอกกับตัวเองว่าไม่ต้องสนใจใคร คิดอย่างเดียวว่าพุ่งนี้เขาต้องเรียกเราเข้าทำงาน  ท้อแต่ไม่ถอยครับสู้เพื่อลูกและครอบครัว ใครถ้าคิดจะลาออกจากงานในยุคเศษฐกิจแบบนี้ก็ควรได้งานใหม่สะก่อนแล้วค่อยออก  เด่วจะเป็นผมตอนนี้😊