16 may 2018
22:00
แด่รักที่ผ่านพ้นไป
ทำไมฉันจึงยังคิดถึงเธออยู่ได้ทุกวันคืน
นี่มันก็หนึ่งปีเต็มแล้วที่เราไม่ได้เจอกันเลย แม้แต่ข้อความก็ไม่มี อ่อ...ไม่หนิ เธอยังส่งคืนตุ๊กตาหมีตัวเดิมที่ฉันรักมากที่สุด ที่ฉันเคยมอบให้เธอเป็นเครื่องแทนใจ และเธอเคยบอกว่ารักมันมากแค่ไหน ต้องกอดมันนอนทั้งคืนถึงจะหลับตาลงได้ เธอส่งคืนทางไปรษณีมายังที่ทำงานของฉัน พร้อมจดหมายน้อยๆ ที่เนื้อความฉันไม่ได้ตั้งใจอ่านหรอกนะ แค่อ่านซ้ำสองรอบเลยแหละ เธอบอกว่าเธอรู้สึกผิดและเสียใจมากๆ ที่ทิ้งฉันไป อยากให้ฉันไม่ถือโทษโกรธเธอ ตอนนี้เธอเหมือนได้รับกรรมนั้นแล้วเพราะเธอเศร้ามากคล้ายจะเป็นโรคซึมเศร้าเข้าเสียแล้ว... ที่ฉันต้องอ่านสอบรอบไม่ใช่เพราะอะไรหรอกนะ เพราะฉันไม่เข้าใจสิ่งที่เธอต้องการ เพราะการกระทำของเธอกับคำพูดของเธอมันสวนทางกันยังไงหละ ฉันเลยไม่เลือกที่จะโทรกลับหาเธอ ถึงแม้ตอนนี้เธอจะเป็นโรคซึมเศร้าไปแล้วหรือไม่ก็ตาม ฉันไม่ได้ใจร้ายนะ อย่างน้อยก็ไม่ใจร้ายเท่าครึ่งหนึ่งของเธอที่เธอเคยทำกับฉันไว้
ทะเลวันนี้สวยงามมาก เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ฉันไม่ได้ออกมาเที่ยวที่ไหนเลย นอกจากอยู่แต่ที่ทำงาน แต่ก็มีเธอดึงฉันออกมาจากที่ๆ ฉันไม่คิดว่าจะออกมาได้ และฉันก็ได้ออกมาเที่ยวทะเลจริงๆ กับเธอยังไงหละ เธอคนที่ฉันคิดว่าจะรักกันไปนานๆ เรานั่งเรือด้วยกัน เดินเล่นด้วยกันบนชายหาด และกินข้าวเย็นด้วยกินริมทะเล แต่...คืนนั้นฉันร้องไห้ ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น นี่เป็นที่ๆ ฉันตื่นเต้นและอยากมามาก เพราะฉันอยากมากับเธอ แต่ตอนนี้ที่นี่ฉันไม่รู้สึกว่ามีเธออยู่กับฉันเลย ความรู้สึกนั้นเหมือนลางสังหรณ์เหลือเกิน ใช่แล้วแหละลางสังหรณ์แห่งการเลิกรา
เราจบลงด้วยการนั่งพักริมหาดทราย มองไกลออกไปนอกทะเลสีดำที่ไม่รู้ว่ามุมไหนคือขอบฟ้า นี่ก็ใกล้เที่ยงคืนแล้ว แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกว่ามันเพิ่งเริ่มต้น เริ่มต้นของความรู้สึกที่ฉันสงสัยทั้งหมด ใช่แล้วแหละพร้อมๆ กับที่ฉันเป็นคนขี้สงสัย ฉันจึงถามเก่งไปด้วย และแน่นอนเธอตอนมันทุกข้อ เธอบอกว่าเธอไม่แน่ใจว่ารักฉัน ไม่แน่ใจว่าฉันจะใช่อีกต่อไป! เธอรู้ไหมแค่ฉันได้ยินคำตอบแรก ฉันก็ยอมแพ้แล้ว ใจฉันตอนนี้อยากบินหนีกลับบ้าน เพราะอายตัวเองเหลือเกิน และเห็นตอนจบแล้ว ตอนนี้เราก็เหมือนผู้ป่วยระยะสุดท้ายที่มีหวังลมๆ แล้งๆ ว่าจะฟื้นขึ้นมา หวังพึ่งแค่ปฎิหารที่มันมักไม่มีอยู่จริง เธอมาส่งฉันถึงประตูบ้าน หลังจากนั้นเราก็ไม่เจอกันอีกเลย...
ลาก่อนนะ
แด่รักที่ผ่านพ้นไป
22:00
แด่รักที่ผ่านพ้นไป
ทำไมฉันจึงยังคิดถึงเธออยู่ได้ทุกวันคืน
นี่มันก็หนึ่งปีเต็มแล้วที่เราไม่ได้เจอกันเลย แม้แต่ข้อความก็ไม่มี อ่อ...ไม่หนิ เธอยังส่งคืนตุ๊กตาหมีตัวเดิมที่ฉันรักมากที่สุด ที่ฉันเคยมอบให้เธอเป็นเครื่องแทนใจ และเธอเคยบอกว่ารักมันมากแค่ไหน ต้องกอดมันนอนทั้งคืนถึงจะหลับตาลงได้ เธอส่งคืนทางไปรษณีมายังที่ทำงานของฉัน พร้อมจดหมายน้อยๆ ที่เนื้อความฉันไม่ได้ตั้งใจอ่านหรอกนะ แค่อ่านซ้ำสองรอบเลยแหละ เธอบอกว่าเธอรู้สึกผิดและเสียใจมากๆ ที่ทิ้งฉันไป อยากให้ฉันไม่ถือโทษโกรธเธอ ตอนนี้เธอเหมือนได้รับกรรมนั้นแล้วเพราะเธอเศร้ามากคล้ายจะเป็นโรคซึมเศร้าเข้าเสียแล้ว... ที่ฉันต้องอ่านสอบรอบไม่ใช่เพราะอะไรหรอกนะ เพราะฉันไม่เข้าใจสิ่งที่เธอต้องการ เพราะการกระทำของเธอกับคำพูดของเธอมันสวนทางกันยังไงหละ ฉันเลยไม่เลือกที่จะโทรกลับหาเธอ ถึงแม้ตอนนี้เธอจะเป็นโรคซึมเศร้าไปแล้วหรือไม่ก็ตาม ฉันไม่ได้ใจร้ายนะ อย่างน้อยก็ไม่ใจร้ายเท่าครึ่งหนึ่งของเธอที่เธอเคยทำกับฉันไว้
ทะเลวันนี้สวยงามมาก เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ฉันไม่ได้ออกมาเที่ยวที่ไหนเลย นอกจากอยู่แต่ที่ทำงาน แต่ก็มีเธอดึงฉันออกมาจากที่ๆ ฉันไม่คิดว่าจะออกมาได้ และฉันก็ได้ออกมาเที่ยวทะเลจริงๆ กับเธอยังไงหละ เธอคนที่ฉันคิดว่าจะรักกันไปนานๆ เรานั่งเรือด้วยกัน เดินเล่นด้วยกันบนชายหาด และกินข้าวเย็นด้วยกินริมทะเล แต่...คืนนั้นฉันร้องไห้ ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น นี่เป็นที่ๆ ฉันตื่นเต้นและอยากมามาก เพราะฉันอยากมากับเธอ แต่ตอนนี้ที่นี่ฉันไม่รู้สึกว่ามีเธออยู่กับฉันเลย ความรู้สึกนั้นเหมือนลางสังหรณ์เหลือเกิน ใช่แล้วแหละลางสังหรณ์แห่งการเลิกรา
เราจบลงด้วยการนั่งพักริมหาดทราย มองไกลออกไปนอกทะเลสีดำที่ไม่รู้ว่ามุมไหนคือขอบฟ้า นี่ก็ใกล้เที่ยงคืนแล้ว แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกว่ามันเพิ่งเริ่มต้น เริ่มต้นของความรู้สึกที่ฉันสงสัยทั้งหมด ใช่แล้วแหละพร้อมๆ กับที่ฉันเป็นคนขี้สงสัย ฉันจึงถามเก่งไปด้วย และแน่นอนเธอตอนมันทุกข้อ เธอบอกว่าเธอไม่แน่ใจว่ารักฉัน ไม่แน่ใจว่าฉันจะใช่อีกต่อไป! เธอรู้ไหมแค่ฉันได้ยินคำตอบแรก ฉันก็ยอมแพ้แล้ว ใจฉันตอนนี้อยากบินหนีกลับบ้าน เพราะอายตัวเองเหลือเกิน และเห็นตอนจบแล้ว ตอนนี้เราก็เหมือนผู้ป่วยระยะสุดท้ายที่มีหวังลมๆ แล้งๆ ว่าจะฟื้นขึ้นมา หวังพึ่งแค่ปฎิหารที่มันมักไม่มีอยู่จริง เธอมาส่งฉันถึงประตูบ้าน หลังจากนั้นเราก็ไม่เจอกันอีกเลย...
ลาก่อนนะ