ฉันตอบตกลงไปเทรคกิ้งที่เนปาลกับพี่หลิงเพราะเคยสัญญาว่าอยากจะลองไปเดินเทรคดูบ้างสักครั้งในชีวิต เพราะความที่ชอบเทือกเขาหิมาลัยจึงไม่ใช่เรื่องยากที่จะตอบ "ตกลง" แต่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยเมื่อหันมาดูสภาพกาย

เตรียมพร้อม
“ไปได้แน่นอน” คือกำลังใจแรกจากพี่หลิงที่ประเมินฉันจากการเที่ยวด้วยกันในช่วงสองสามปีที่ผ่านมา ฉันจึงยอมเอาใจวัดดวงอีกครั้งว่าตนเองจะทำได้หรือเปล่า

แม้จะไม่ได้ชื่นชอบการออกกำลังกายเลยแต่เมื่อรู้ว่าจะต้องไป จะเป็นสายหวานเย็นต่อไปคงไม่ได้ เลยเป็นจุดเริ่มต้นของการลุกขึ้นมาออกกำลังกายกับเวลาที่เหลืออยู่ 3 เดือนก่อนเดินทาง แน่นอนล่ะว่าไม่เพียงพอเลย ไหนจะออกบ้างไม่ออกบ้าง "แต่ก็ดีกว่าไม่ทำอะไร" ฉันคิดเข้าข้างตัวเอง

ฉันเริ่มออกกำลังกายด้วยการปั่นจักรยานในฟิตเนส ฟิตกำลังขาด้วยการทำสควอชแต่เชื่อเถอะว่า ทุกอย่างที่ฉันทำ มันน้อยมากกับสิ่งที่ฉันได้ไปเจอของจริง...
เมื่อรู้สมรรถนะร่างกายไม่ค่อยกระเตื้องนักฉันก็มองหาสิ่งอื่นที่อาจทำให้ฉันมีกำลังใจขึ้นมา นั่นก็คือหากำลังใจที่สอง
“คิดว่าพี่ไหวมั้ย”ฉันถามน้องคนหนึ่งที่เคยผ่านเส้นทางเทรคกิ้งที่เนปาลมาแล้ว น้องบอกฉันว่า “ใจสำคัญกว่าอะไร” จริงสินะ...ถ้าไม่มีใจ ต่อให้แกร่งแค่ไหนก็ไปไม่ถึง ทำให้ฉันมั่นใจขึ้นว่า ฉันต้องทำได้สิน่ะ