เราเป็นผู้หญิงที่ คนรอบตัว มองว่า แกร่ง
จนบางที พวกเขา จะลืมไปเลยว่าเราก็ (น่าจะ)ทุกข์เป็น

เราจึงมักจะรับบทบาท เป็นคนคอยแก้ปัญหา ให้พวกเขา
และเมื่อเรามีปัญหา เราก็ไม่บอกใคร หรือ หากบอก เราจะย่อสั้นๆ น้ำเสียงที่เล่าออกไป ฟังเหมือนเรื่องเล็กเสียเต็มประดา
แต่จริงๆแล้วบางที เราน่ะ กำลังจะตาย จากข้างใน

_ หากอาการหนักมาก
กำลังใจเราจะมาจากพระธรรมค่ะ

เราจะอยู่เงียบๆ  ค่อยๆทบทวนตัวเอง ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
บางทีอาจจะอ่านหนังสือธรรมะเล่มโปรด / บางทีจะเจริญภาวนา / บางทีก็จะสนทนาธรรมกับกัลยาณมิตร

_ หากอาการปานกลาง
กำลังใจเราจะมาจากการช่วยเหลือผู้อื่นค่ะ

ทั้งๆที่ทุกข์ใจอยู่ เราก็ยังยินดีจะเสนอตนไปช่วยแก้ไขทุกข์ให้ใครต่อใคร
ผลคือ เราจะลืมปัญหาตนเองไปได้ง่ายดายเลยค่ะ  ยิ่งถ้าช่วยเตือนสติใครได้
ความอิ่มใจจะย้อนกลับมาที่เรา ความโศกเหมือนดังจะถูกปลิดทิ้งไป

_ หากอาการเล็กน้อย
กำลังใจเรามาจากการ ออกกำลังกายค่ะ

พอเหงื่อออก พอหัวใจเต้นไปถึง 174 นี่คิดอะไรไม่ออกแล้วค่ะ จะทิ้งทุกอย่างในหัวไปเลย

_ หากอาการกะจิ๊ดริ๊ด
กำลังใจเรามาจาก ชีสเค้ก / คากิโกริ / บิงซู / อาหารอร่อยๆ ทั้งหลายแหล่ค่ะ
(อันนี้ไม่ดีนะคะ อย่าลอกเลียนแบบ มันจะลำบากตอนเบิร์นออกนี่แหละ)
และพวกซีรี่ย์ / เพลงบ้าง / หนังสือนิยายบ้าง เหล่านี้ก็ช่วยได้เยอะเลยล่ะค่ะ



หากมีใครคนหนึ่ง …
ที่เขาพร้อมรับฟัง … รัก และเชื่อใจ ในทุกสิ่งที่เป็นเรา ทั้งด้านดีและร้าย

เขาจะอ่านเราขาด เขาจะมองเราออก

ยามเราเผชิญปัญหา เขาจะยื่นมือมาช่วย
ยามเราอ่อนแอ เขาจะปลอบโยน
ยามเราเลวร้าย เขาจะอยู่เคียงข้างด้วยความเข้าใจ และคอยเตือนสติ
ยามเราโดดเด่น สง่างาม เขาจะคอยมองอย่างภาคภูมิใจ

ใครคนนั้น จะคือแหล่งผลิตกำลังใจชั้นดี  ที่เราจะไม่รู้สึกเงียบเหงา ว่างเปล่าลึกๆในใจอีกเลย