เมื่อความจริงพัดผ่านเข้ามา เมฆหมอกแห่งพายุร้ายก็คล้ายกับเจือจาง ท้องฟ้าสดใส น้ำทะเลสีครามตรงชายฝั่งมองดูแล้วสงบงาม สงบงามเหมือนใครคนหนึ่งที่มักยืนทอดอารมณ์ตรงชายหาดด้วยแววตาครุ่นคิดอยู่เสมอ คนที่กุมหัวใจของเขาเอาไว้ในมือ ครองตัวสันโดษมานาน หัวใจที่เปล่าดายมีธรรมชาติช่วยเยียวยา โลกสงบเงียบ คือ หัวใจของเขา เป็นความสุขของเขา หากบัดนี้เมื่อมีคนอีกคน ... ไม่สิ คนอีกคู่เข้ามาในชีวิต ความสุขไม่ใช่โลกที่สงบเงียบอีกแล้ว การวิ่งเล่นบนหาดทรายกับเด็กน้อยคนหนึ่ง และ รอยยิ้มที่ประดับใบหน้าผู้หญิงชื่อ รัตตวัลย์   บัดนี้กลายสิ่งที่ประทับในหัวใจของนาบุญตั้งแต่เมื่อใดเจ้าตัวเองก็ไม่ทราบได้

อาจเป็นเพราะนานมาแล้วที่ไม่มีใครเป็นเพื่อนคู่คิดที่ทันกันทั้งทัศนคติ ความรู้ และ นิสัยใจคอ อาจจะเป็นเพราะนานมาแล้วที่ไม่มีใครคนไหนที่เอาใจดูแล และ เป็นห่วง ถึงจะเป็นผู้ใหญ่ ถึงใจจะบอกตัวเองว่าชิน แต่ความชุ่มชื่นที่รู้ว่าตัวเองมีความหมายกับใครอีกคน ก็ทำให้นาบุญมีความสุขมากขึ้นกว่าเคย เมื่อเธอยิ้มเขาก็ยิ้มด้วย กริยานิ่มนวลหากงามสง่าอยู่ในที จุดอารมณ์เอื้อเอ็นดูได้ไม่ยากเย็น สิ่งที่รู้สึกอยู่ตอนนี้เป็นแบบไหน คำตอบมีอยู่ตรงไหนซักที่ในหัวใจ แต่มันก็ไม่ใช่เวลาจะคิดถึง แต่ใจที่มันถลำลงไปแล้วก็ไม่อาจจะฝืนความรู้สึกได้ ถอยห่างก็ไม่ได้จะชิดเกินไปก็ไม่เหมาะ หากใบหน้าที่หมองหม่นด้วยปัญหาก็ทำให้แววตาและหัวใจของเขาอ่อนไหวได้ทุกครั้ง สุดท้ายจึงกลายเป็นเขาที่ตัดสินใจ ปวารณาตัวเป็น "มิตร" ที่ดี ดูแล ปกป้อง และ รักษาเกียรติของเธอ ห้ามใจไม่ล่วงล้ำก่ำเกินทั้งต่อหน้าและลับหลัง

เมื่อความจริงได้หลุดจากปาก ใต้ความเงียบงัน เธอรู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่าจากการดูแลอย่างเงียบ ๆ ของใครบางคน ชีวิตที่ผ่านมาคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี บอกให้เธอทำใจเสีย ผู้หญิงพวกนั้นเป็นของเล่น เธอต่างหากเป็นตัวจริง แต่ในชีวิตคู่ ไม่มีคำว่าของจริงของเล่นหรอก .... ไม่ว่าใครก็อยากเป็น "คนเดียว" ทั้งนั้นแหละ และ เธออยู่อย่างนั้นมาตั้งแต่ก่อนมันปูเกิดเสียอีก วันนี้คนที่ทำหน้าที่เช่นสามีพึงกระทำกลับไม่ใช่ปารเมศแต่ผู้ได้ชื่อว่าเป็นนายหัวของคนงานนับสิบนับร้อย นานมาแล้วที่เธอต้องดูแลตัวเอง ดูแลลูก ดูแลครอบครัว ไม่มีใครมาแบ่งเบาภาระหนักอึ้งทั้งทางกายและทางใจ

นาบุญอาจไม่มีคำพูดอะไรที่หวานหู แม้จะรู้ตัวจริงของเธอแล้ว น้อยประโยคที่จะมีคำลงท้าย แต่น้ำเสียง และ แววตาที่สื่อความรู้สึกชัดเจนบนใบหน้าขรึมเข้มก็ทำให้รัตตวัลย์อบอุ่นใจ เหตุการณ์จะน่ากลัวเพียงใด น่าหวั่นไหวเพียงไหน เธอนึกรู้ว่าเขาจะดูแลเธอและลูกอย่างดีที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ บัดนี้รัตตวัลย์ไม่ดื้ออย่างที่เป็นมา เธอต้องรักษาตัวเองและลูก แน่นอนด้านหนึ่งเป็นการรักษาชีวิตที่เพื่อกลับไปเผชิญปัญหา หากอีกด้านหนึ่งเธอก็รู้ว่าความสุขของเขา คือ หัวใจของเธอ

แม้จะพบกันเพียงไม่นาน ... ถ้อยคำและความห่วงใยที่ส่งผ่านถึงกัน ก็ราวกับเป็นคู่ชีวิต ไม่มากและไม่น้อย ไว้ใจ จริงใจและให้เกียรติ เธอรู้เธอสำคัญต่อหัวใจของเขา และ เขาก็รู้ว่าเขาสำคัญต่อหัวใจของเธอ ต่างฝ่ายต่างรับรู้ความสำคัญที่มีต่อกันและกัน ความงดงามของความสัมพันธ์เพียงเท่านั้นในวันนี้ .... ก็นับว่าเพียงพอ