บัดนี้ความจริงได้เปิดเผยแล้วว่าเธอ ... คือใคร หลายเรื่องที่ยังคิดสงสัยบัดนี้กระจ่างแจ้ง โล่งอกไปเปลาะหนึ่งเมื่อรู้ว่าเธอไม่ใช่สายโจรที่ไหน แต่ความแปลกใจก็ยังคงมีเมื่อได้รู้ว่า เธอคือลูกผู้ลากมากดีเศรษฐีภูเก็ต และ สิ่งที่ระคายใจนายหัวนาบุญอีกประการก็คือ "พันธะ" ที่เธอผู้นั้นมีกับใครอีกคน ข้อนี้ทำให้บางทีเขาก็อดจะปล่อยวาจาประชดประชันออกไปไม่ได้ "ประชด" เป็นนิสัยที่ตัวเองก็ไม่ได้ทำบ่อยนัก เว้นแต่ มีความใกล้ชิด เว้นแต่ มีสิ่งพิเศษที่เกิดขึ้นในใจ

นายหัวนาบุญ ขึ้นชื่อว่าดุ และ จริงจังเป็นที่สุด ชีวิตส่วนตัว โดยเฉพาะเรื่องความรักไม่มีใครรู้เห็นมากนัก เหตุผลที่มาทำสัมปทานรังนกนี่ก็เหมือนกัน เรื่องส่วนตัวก็คือเรื่องส่วนตัว ถึงหน้าตาเนื้อตัวจะเรียกว่า  "ขายออก" แต่เมื่อสบตาคมกริบ บวกกับนิสัยสันโดษ ก็ไม่มีใครอยากจะยุ่งด้วยมากนัก ก็ไม่รู้ว่าถ้าเกิดไปยุ่งแล้วไม่พอใจขึ้นมาแล้วจะเป็นยังไง ก็ดุ ... ออกขนาดนั้น แล้ววันหนึ่งคนที่รักสันโดษอย่างยิ่งก็จำเป็นต้องรับคนแปลกหน้าขึ้นเกาะมา

หน้าตาผิวพรรณ .... ดี ดีเกินกว่าจะขอมากับคนงาน แต่ประสบการณ์สอนสั่งให้คิดรอบคอบ ทั้งคนแปลกหน้า ทั้งลูกน้อง น่าสงสัยพอ ๆ กัน หากแววตาหวาดกลัวราวสัตว์บาดเจ็บแถมพกด้วยเด็กน้อยแก้มใสก็จุดความเวทนาในใจของนาบุญ อย่างน้อยก็เพื่อนมนุษย์ด้วยกัน หากปล่อยไป ไม่สนใจก็คงไม่แคล้วถูกย่ำยีเป็นแน่ เรื่องมันจึงเริ่มจากตรงนั้น เริ่มจากความเห็นใจในเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน

ในความเป็นหญิงที่บอบบาง เมื่อยังตั้งตัวไม่ติด และ มีห่วงหลายอย่าง รัตตวัลย์ไม่ต่างจากวางระแวงไพร แม้ผู้ใดจะคิดหยิบยื่นอะไรให้ ก็น่าหวั่นเกรงไปเสียสิ้น ก็เพราะความคิดน้อยไม่ใช่หรือ จึงพาเธอมาสู่จุดนี้ เมื่อคิดได้เช่นนั้น .... ทุกอย่างจึงควรต้องเป็นความลับ เธอจะไม่เรียกมันว่าการโกหกหรอกนะ แต่มันคือการเอาชีวิตรอดต่างหาก ต่างคนต่างประสบการณ์ จึงทำอย่างที่ทำ จึงเป็นอย่างที่เป็น กลายเป็นสองสิ่งซึ่งสวนทาง

เขาคาดคั้นบีบเค้นเพราะต้องการความจริง เธอปิดบังซ่อนเร้นความจริงเพื่อหาทางรอด เพราะแบบนั้นต่างฝ่ายจึงต้องจับตา และ เมื่อจับตาก็เท่ากับเริ่มเรียนรู้ ....  ซึ่งกันและกัน

ภายใต้ความดุและความดิบอย่างผู้ชายแท้ คือ ความตรงไปตรงมาอย่างยิ่ง คิดอะไรสงสัยอะไรก็พูดตรง ๆ จะทำอะไรก็ไม่มีความหมายแอบแฝง ภายใต้ท่าทางแข็ง ๆ คือ ความเอาใจใส่ ไม่มีถ้อยคำหวานหู หรือ เอาใจ แต่พร้อมจะจับตาดูอยู่เงียบ ๆ เพื่อคุ้มครอง และ ดูแล ภายใต้ความบอบบางและดูสนิมสร้อยอย่างผู้หญิงแท้ คือ ความนิ่งและเข้มแข็ง ผู้หญิงคนนี้รู้จักระงับอารมณ์ ฉลาด และ มีนิสัยตรึกตรอง แม้จะอ่อนประสบการณ์ภาคสนามไปบ้าง หากก็นับว่าเรียนรู้ไวและปรับตัวได้เร็ว ทันทั้งความรู้ ทันทั้งวาจา และ ทันทั้งความคิด

จากการจับตาจึงแปรเปลี่ยนเป็นการจับใจได้ไม่ยาก หากเขาและเธอไม่ใช่วัยรุ่น ต่างฝ่ายต่างผ่านชีวิตคู่ จนยอมรับและใช้ศีลธรรมกำกับเพื่อขีดเส้นว่าตัวเองอยู่ได้ที่ตรงไหน คนที่มีริ้วรอยชีวิตต่างมองตากันแล้วเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น เสียดายตรงที่มัน ..... ไม่ใช่เวลาที่เหมาะควร หากภายใต้การพยายามห้ามใจ ทำตัวเองเจ็บก็แล้ว แยกตัวไปก็แล้ว ไม่มีอะไรดีขึ้น คนที่ห่วงใยก็ซีดเซียวลงทุกวัน ทนได้ไหม .... ก็ตามนิสัยจริงจัง และ ตรงไปตรงมา นาบุญคงนึกตรึกตรองเงียบ ๆ แล้วว่า ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย ความสงสัยยังมีอยู่ใช่ไหมก็ใช่ แต่เขามองเห็นเธอเป็นอยู่แบบนี้ได้ไหม ... ก็ไม่ได้

ดังนั้นนาบุญจึงขีดเส้นตัวเองเสียใหม่ ขีดเส้นแบบที่คนมีวุฒิภาวะพึงมี เรื่องเธอจะเป็นสายให้ใครนั่นก็เรื่องหนึ่ง แต่อีกเรื่องที่จะไม่หลอกตัวเอง คือการปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นตกอยู่ในอันตราย ข้อนี้ไม่มีการผ่อนปรนเป็นอันขาด และ เมื่อตัดสินใจได้ดังนั้น เขาจึงทำอย่างที่ทำ เหินห่างแต่ชิดใกล้ คงเป็นคำอธิบายที่ใกล้เคียงที่สุด  ไม่ว่าเธอจะอยู่ไหน จะอยู่ในสายตาเขาเสมอ เงาร่างที่โดดเดี่ยวของเธอ บนบ้าน ใต้ร่มไม้ ริมชายหาด จะมีเขาเฝ้ามองอยู่เงียบ ๆ เป็นความห่วงใยที่ไร้เสียง มีเพียงใจที่ตามติดเธอไปทุกอย่างก้าวบนเกาะแห่งนี้

จนวันหนึ่งเมื่อประเด็นเรื่องฐานะได้กระจ่างแจ้งขึ้น ความรักของเขาก็ชักจะเงียบไม่ได้อีกต่อไป ใบหน้าสว่างกระจ่างใส เมื่ออยู่ในเครื่องทรงสาวชาวเกาะ ไร้เครื่องสำอางแต่งแต้ม ยิ่งดูอ่อนเยาว์ รอยยิ้ม และ อารมณ์ขัน รวมถึงความเป็นห่วงเป็นใยที่ถ่ายทอดมาให้กันอย่างตรงไปตรงมา นานมาแล้วที่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้ นานมาแล้วที่ไม่ได้เดินจูงมือใครซักคนแบบนั้น แวบหนึ่งกระมังที่เขาชักจะรู้สึกว่าตัวเองเหมือนหนุ่มวัยต้นที่กำลังมีความรัก แต่ก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่าเธอมีใครอยู่แล้ว ถึงคน ๆ นั้นจะทำไม่ดีกับเธอก็ตาม แต่ถ้า "ว่าง" ขึ้นมาละก็ ไม่ว่าจะฐานะไหน จะเป็นสาวโสดซิง ๆ ที่แม่หม้ายลูกติด ไม่ใช่ประเด็น สำหรับเขาแล้วเมื่อรักก็คือรัก เมื่อปักใจก็คือปักใจ และ พร้อมที่จะดูแล ขอแค่เป็นคนที่เขามีใจ แค่นั้นก็พอ









ป.ล. 1 ความติดละครเป็นความ shipหาย อย่างหนึ่งของหน้าที่การงาน
       2 เลาไปเจอประโยคเด็ดมาอีกอันล่ะตัวเธอ เอ้า 1 2 3 .... เลามีมาเพิ่มเติม ฆ่าได้ฆ่า ฮ่า ๆ [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ (1) ปล่อยมือเถอะ ถ้าคุณไม่ปล่อยมือผม ผมต้องหันไปกอดคุณแน่เลย (2) นี่จะร้องไห้ตั้งแต่วันแรกจนวันสุดท้ายเลยเหรอ คุณจำได้ด้วยหรือคะ ? เรื่องของคุณผมจำได้หมดทุกอย่าง (3) ขอบคุณนะที่มาที่นี่ คู๊ณณณณลองคิดถึงเสียงที่นายหัวจะใช้พูดกับคุณนายสิคะ กร๊าวใจ หุหุ อ่านจบแล้วหวีดได้ โย่ว ๆ
       3 ลุ้น ๆ ว่า จะเป็นเรื่องที่ 2 ไหมที่จะรีวิวต่อเนื่องได้ตั้งแต่ตอนแรกยันตอนสุดท้าย ทำมาเรื่องเดียวคือ อย่าลืมฉัน นอกนั้นไม่ครบ