แล้วในที่สุด "ความห่วงใย" ก็เอาชนะความระแวง ไม่นานเลยที่สังเกตเห็นความเครียด และ ความกลัว ไม่นานเลยที่สังเกตเห็นสายตาของเอิบและชา รวมทั้งความผิดปกติที่ประตูหน้าบ้านของตัวเอง ถึงจะยังไม่แน่ใจเรื่องราวความเป็นมาต่าง ๆ แต่ถ้าการปลีกตัวและตัดใจหมายถึงการจะต้องนั่งนั่งดูคน ๆ นั้นทุกข์ใจ และ ซีดเซียวเช่นนั้น เขา .... ก็ไม่คิดจะทำเหมือนกัน ถ้อยคำสั้น ๆ ลอย ๆ จึงออกจากปากในเวลาที่เดินสวนกัน "จะกลับมาอยู่บ้าน" ไม่ต้องการที่ให้ใครบางคนกลัวไปมากกว่าที่กลัวอยู่แล้ว

" ประสาทชา " ทั้งกายและใจของรัตตวัลย์ตึงเครียดไปหมด ใบหน้าแทบจะชุ่มน้ำตาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ทั้งใจทีหดหู่ และ ความรู้สึกอันผิดทำนองคลองธรรมที่เกิดขึ้น หากเจ้าตัวก็พยายามจะเข้มแข็งและข่มอารมณ์ แล้วเมื่อเขาก็พยายามสงบศึก ไม่ชวนทะเลาะ อะไร ๆ มันจึงไม่ฝืดเฝื่อนเหมือนระยะเวลาสั้น ๆ ที่ผ่านมา จนเธอเองสามารถรวบรวมสติพิจารณาสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อตอนถูกจับตัวมาได้อย่างถี่ถ้วน ใช่ .... พวกนั้นบอกว่าจะฆ่านี่ จะทนอยู่กับความไม่รู้จนดูแลตัวเองไม่ได้ หรือ จะท้าชนกับความจริงล่ะ อย่างน้อยก็รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นไปอย่างที่เราขบคิดหรือไม่

แล้วเธอก็ได้รู้ว่าความจริงขมขื่นและน่ากลัวว่าที่คาด ความตึงเครียดความระวังกลับมาเป็นเจ้าเรือน หากตอนนี้มันมากเกินกว่าที่เธอคิดหาทางออกแต่เพียงผู้เดียวเสียแล้ว ถึงไม่ได้คำตอบที่ตรงไปตรงมา แต่เธอก็ไม่ได้โง่ได้ซื่อจนคิดไม่ออกหรอกว่าสิ่งที่เอิบพูดหมายความว่าอย่างไร ฆ่า .... หมายถึงว่า เธอต้องตาย อาจไม่ใช่ที่นี่ อาจเป็นที่ไหนก็ได้ ถึงขึ้นฝั่งไปก็ใช่ว่าจะรอดพ้น ความจริงข้อนี้ทำให้เธอกังวลตกหนัก จนคนที่คิดว่าจะวางตัวไกลห่าง แต่กลับกระหายจะรู้ร้อนรู้หนาวเกี่ยวกับผู้หญิงตรงหน้าไปเสียสิ้น อดไม่ได้เหมือนเดิมที่จะติดตามถามไถ่

แล้วหัวใจก็ร้อนเป็นไฟเมื่อได้ยินว่าเกิดอะไรขึ้น นาบุญนั่งไม่ติดที่แล้วในครานี้ ถึงจะไม่รู้ว่าเธอเป็นใครมาที่นี่ด้วยเหตุอันใด แต่เขาจะไม่มีวันปล่อยให้ความตายมารดต้นคอเธอเป็นอันขาด ทั้งที่ความสงสัยยังติดอยู่ในสมอง แต่หัวใจของนาบุญกลับคิดถึงแต่ทางรอดของเธอและลูกน้อย คุณคิดว่าใครได้ผลประโยชน์ถ้าหากคุณตายล่ะ คำถามบาดใจแต่ก็ต้องคิด และ เธอก็เข้มแข็งกว่าที่คาดสมกับเป็นนักธุรกิจ .... ไม่ได้หลอกตัวเอง ไม่ได้อาลัยอาวรณ์ ขมขื่นแต่น้ำตาก็ไม่ได้ไหลจนควบคุมไม่ได้อย่างเมื่อก่อน ความทุกข์ทนหล่อหลอมคุณนายได้ดีพอใช้  และ เขาก็ยังคิดไปไกลถึงการหัดให้คนตรงหน้าดูแลตัวเองด้วยการใช้อาวุธ หากประสาทที่เขม็งเกลียวเพราะความจริงที่ซัดเข้ามาสู่ใจ กลับขาดสะบั้นลง

เป็นครั้งแรกเลยละมั้งที่เขาเห็นเธอหมดสภาพขนาดนี้ ที่ผ่านมาเธออาจมีน้ำตา แต่ก็รู้จักควบคุมตัวเองได้ หากคราวนี้ร่างที่ทรุดนั่งลงกับพื้น มือที่สั่นระริก เสียงสะอื้นราวจะขาดใจ ทำให้เขาค่อยถามเสียงอ่อนโยน ..... จนกระทั่งได้คำตอบที่เหมือนถอนหนามที่ตำหัวใจของตัวเองออกไป "ฉันชื่อ รัตตวัลย์ พาณิชย์สมบูรณ์รัตน์ " ลูกสาวคุณรักษา เท่านี้เอง .... พันธะของเธอและคน ๆ นั้นอาจเป็นรอยแผลแสบ ๆ คัน ๆ อยู่ริมหัวใจ แต่เมื่อรู้ตัวตนว่าเธอเป็นใคร ไม่ใช่อย่างที่เขาคาดไว้ ความจริงก็ทำให้ "หัวใจ" เคลื่อนไหวไปในทิศทางที่ปรารถนามาแต่ต้น

บัดนี้ไม่มีถ้อยคำยียวน มีแต่การเอาใจดูแลเยียวยา ทั้งทางตรง ทั้งทางอ้อม โทรศัพท์สายตรงจากเกาะถ้ำถึงเพื่อนรัก ให้ช่วยสืบเสาะหาคนเลวที่เป็นต้นเรื่องทั้งหมด ทำร้ายผู้หญิง ทำร้ายเด็ก ยอมไม่ได้ ยิ่งทำร้ายคนที่มีความหมายกับหัวใจก็ยิ่งยอมไม่ได้ แล้วที่สำคัญเขาก็นึกรู้ว่าทางนั้น .... ก็มีไมตรีตอบเหมือนกัน ความเป็นห่วงเป็นใยงอกเงยไปถึงการทำอะไรไม่คิดอย่างตามรอยเอิบและชาไปยังที่เก็บรังนก คุณใจเย็นจริง .... เธอว่าอย่างนั้น ก็ใช่ใครจะใจร้อนอย่างคุณล่ะ เขาเอ่ยปากตอบสบาย ๆ หากสิ่งที่กระทบใจ คือ "ความเป็นห่วง" ความเป็นห่วงผลักดันให้ผู้หญิงบอบบางร้อนอกร้อนใจไปทำอะไรแบบนั้นโดยไม่คิด ข้อนี้ทำเอานาบุญหัวใจพองฟูจนหลุดความในใจออกมา

ต่อให้ขโมยไปหมดเกาะ ... ก็ไม่มีค่าเท่าชีวิตคุณหรอก ถ้าคุณเป็นอะไร ผมจะทำยังไง ? คราวนี้รอยยิ้มสดใสของอีกฝ่ายยิ่งทำให้หัวใจเขาไหววับ "เป็นห่วงหรือ" ข้อนี้ทำเอาคนที่ทั้งดุทั้งเข้มงวด ถึงกับไปไม่เป็น ยิ่งคำตอบข้าง ๆ คู ๆ ว่ายิ้มกับนก ทำให้เขาถึงกับต้องเสหันหน้าไปทางอื่น น่ารักจนเกินใจจะอดทนเสียแล้ว ทำไมนะทำไม ..... เจ้าตัวถึงกับรำพึง ทำไมไม่เป็นโสดหรือเป็นแม่หม้ายเสียเลยให้รู้แล้วรู้รอด ขนาดพันธะยังมียังยั้งใจไม่ค่อยอยู่ ป่านนี้ถ้าไม่มีพันธะละก็ .... หน้าของนาบุญคงร้อนผ่าวไปหมดเมื่อคิดเลยไปถึงว่าหากเจ้าของใบหน้าเรียวใสอันประกอบด้วยผิวผ่องอ่อนเยาว์ไม่ได้มี "เขา" คนนั้น มันจะเกิดอะไรขึ้นบ้างนับแต่นี้