ชีวิตหนึ่งวันของคนขี้เหงา เริ่มต้นได้น่าเศร้าๆ อย่างเคย
ก็เหมือนเมื่อวานไม่ดีขึ้นเลย ไม่รู้ทำไมไม่ชินสักที
ไม่มีคนจับมือดูหนัง ไม่มีเพื่อนเวลาฟังเพลง
ไปที่ไหนได้แต่เคว้ง กอดตัวเองผ่านวันอย่างเลื่อนลอย

ก็คนตัวคนเดียวมันไม่มีที่เกี่ยวหัวใจ ไม่ว่าจะทำอะไรก็ดูว่างเปล่า
จะมีใครบ้างไหม ไม่รังเกียจอ้อมกอดเหงาๆ มาเป็นลมใจเบาๆ
มาเป็นเงาข้างกายให้กัน...ให้ฉันไม่ตัวคนเดียว