เราไม่รู้ว่าเราผิดปกติ หรือโหยหามากไปรึปล่าว

เรารู้เหงามาก โดดเดี่ยวเหมือนไม่มีใคร
(ซึ่งก็ไม่มีจริงๆ ใช้ชีวิตคนเดียวในเมืองหลวง)
เรารู้สึกว่าตัวเราโหยหาความรักและอ้อมกอดอยู่ตลอดเวลา  เรารู้สึกว่าการถูกโอบกอดมันรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยมากๆ จนอยากกอดไว้อย่างนั้น
แต่เป็นเฉพาะกับแฟนเท่านั้นนะ ซึ่งตอนนี้เราไม่มี
ซึ่งตอนที่เราไม่มีแฟนนี่แระเรายิ่งต้องการใครซักคนมาอยู่ข้างๆ มันโหยหาขนาดนั้นอะ

หลายคนอาจบอกว่าอยู่กับตัวเองเด่วก็ชิน แต่เราไม่เคยชินเลย