สวัสดีค่ะ ตอนนี้ จขกท อายุ 26 ปี โสดสนิท(พิชิตคานทอง) วันนี้แค่อยากจะมาระบายความอัดอั้นตันใจตลอด 26 ปี ที่ผ่านมา TT เหตุผลที่รู้สึกเกลียดความรักมันมีที่มาที่ไปไม่ได้เป็นมาตั้งแต่เกิด..ขอย้อนอดีตเรื่องราวหน่อยสักนิด แต่ก่อนเท่าที่จำความได้เมื่อสมัยยังเป็นเด็กพ่อกับแม่ได้เลิกรากันไปเรามีพี่สาวอยู่ 1 คน ส่วนเราเป็นลูกสาวคนเล็ก แม่ได้พาเราย้ายมาอยู่กับตา-ยาย อีกหมู่บ้านหนึ่ง ตอนนั้นน่าจะอายุประมาณ 7 ขวบ พอย้ายมาสักพักแม่ก็แต่งงานใหม่กับคนในหมู่บ้าน พี่สาวและแม่ได้ย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านของพ่อเลี้ยง ส่วนตัว จขกท อยู่บ้านของตากับยายเหมือนเดิมไม่ได้ย้ายเข้าไปอยู่ด้วยแต่บ้านแต่ละหลังไม่ได้ไกลกันมากเพราะเป็นชุมชนเล็กๆ ก็ใช้ชีวิตปกติมาเรื่อยๆ จนกระทั่งอายุ 10 ขวบ ก็ได้ย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านของพ่อเลี้ยงด้วยเหตุผลอะไรนั้นก็จำไม่ได้เหมือนกัน ซึ่งในตอนนั้นเรารู้สึกเคารพและรักพ่อเลี้ยงของเรามากโดยที่สามารถเรียกพ่อโดยไม่กระดากปากด้วยซ้ำเพราะแกเป็นคนดี มีน้ำใจ เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่กับคนรอบข้าง โดยเฉพาะกับพี่สาวเรา อาจเป็นเพราะว่าพี่สาวย้ายเข้ามาอยู่ก่อนเลยผูกพันมากกว่า(ในตอนนั้นคิดได้แค่นั้นจริงๆ) จนกระทั่งวันหนึ่งเราได้ไปรู้ความลับบางอย่างเข้าและแปลความหมายของความรักนั้นที่พ่อเลี้ยงมีให้กับพี่สาวของเราได้อย่างสุดซึ้ง ซึ่งใครหลายคนพอจะเดาได้แล้วว่ามันคืออะไร ใช่!!!นั่นคือพี่สาวเรากับพ่อเลี้ยงแอบมีอะไรกันลับหลังแม่(ลืมบอกพี่สาวอายุมากกว่าเรา 3 ปี ) ตอนที่รู้เรื่องนี้เราอยู่แค่ ป.5 ในตอนนั้นเรารู้สึกแย่มากกกกกและไม่กล้าบอกใคร.    เล่าถึงตรงนี้แม่ไม่ได้อยู่ที่บ้านแล้วออกไปหางานทำที่ กทม. นานๆทีถึงโทรมาหา จนกระทั่งเราเข้า ม.1 ทนเก็บความลับนี้ต่อไปไม่ไหวเพราะนับวันความรู้สึกรังเกียจและขยะแขยงยิ่งเพิ่มพูนมากขึ้นเรื่อยๆ เลยตัดสินใจเล่าเรื่องทุกอย่างให้ยายฟัง ตอนนั้นจำได้ว่ายายโมโหมากและพยายามจะพาพี่สาวและเราออกไปจากบ้านหลังนี้ แต่ก็นั่นแระพี่สาวเราไม่ยอมกลับซึ่งไม่รู้คุยกันยังไงจนยายเราไม่เข้ามายุ่งกับเรื่องนี้อีกเลย ส่วนเราก็ยังอยู่ที่บ้านพ่อเลี้ยงเหมือนเดิมเช่นกัน ตลอดเวลาที่อยู่ก็ใช่จะมีความสุขหรอกน่ะ เรามักจะโดนพี่สาวตบตีเราบ่อยๆ วันไหนอารมณ์ไม่ดีมาก็จะโดนหนักเป็นพิเศษ (พอนึกถึงทีไรน้ำตาก็ไหลทุกครั้ง) ส่วนแม่ของเราพอรู้เรื่องนี้แทนที่จะช่วยกับหนีหายไปซะงั้นพอไม่มีเงินก็จะมาขอกับพี่สาวให้ไปขอกับพ่อเลี้ยงมาให้ถ้าไม่ได้ก็จะตบตีพี่และประจานให้ชาวบ้านใกล้เคียงรับรู้อย่างทั่วถึง จากที่ตอนแรกเป็นความลับแต่ตอนนี้กลายเป็นถ้าไม่มีใครรู้นี่เชยมาก แต่ก็นั่นแระยังไงก็ต้องก้มหน้าก้มตาใช้ชีวิตกันต่อไปท่ามกลางเสียงนินทาของชาวบ้านแต่ไร้ซึ่งความเห็นใจใดๆทั้งสิ้น (เรื่องแบบนี้ข้างบ้านชอบเพราะมันสนุกถึงมันจะเป็นความทุกข์ของใครก็ตาม😒😒) แต่สิ่งที่รู้สึกแย่ที่สุดก็ตอนที่ขึ้น ม.3 พี่สาวเราได้ทิ้งเราไปอีกคน และให้เราอยู่กับพ่อเลี้ยง 2ต่อ2 ซึ่งจะกลับไปอยู่กับยาย ยายก็บอกว่าคงไม่มีเงินส่งเราเรียนหรอกน่ะต้องอาศัยให้พ่อเลี้ยงเราเป็นคนจ่ายให้ครั้นจะให้แม่จ่ายให้แม่ก็บอกว่าถ้าไม่มีเงินส่งเราเรียนก็ไม่ต้องเรียน ตอนนั้นรู้สึกกลัวมาก กลัวในหลายๆสิ่ง กลัวโดนทิ้ง กลัวไม่ได้เรียน และกลัวสิ่งที่พ่อเลี้ยงทำกับพี่สาว แต่ก็นั่นแระถึงกลัวไปก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีทำได้แค่พยายามมองโลกในแง่ดีเข้าไว้ เพื่อที่จะได้อยู่ต่อไป แต่แล้วหลังจากพี่สาวไปไม่นานพ่อเลี้ยงเราก็เริ่มออกลาย เขาไม่ได้ข่มขื่นเราเหมือนในละครหรอกน่ะ แต่จะมาแบบเริ่มลวนลามในคำพูด (ประมาณว่าอยู่ๆก็พูดว่า วันนี้เียนจัง) เริ่มลวมลามทางร่างกายอยู่ก็เอามือมาลูบขาหนักสุดก็จับหน้าอก จนเรารู้สึกว่าเราคงอยู่บนโลกที่โสโครกแบบนี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว สุดท้ายเราเลยตัดสินใจฆ่าตัวตาย 2 ครั้ง แต่ก็ไม่ตายเพราะไม่รู้ว่าใจยังถึงไม่พอหรือยังไม่อยากตายกันแน่ แต่ก็อดทนมาได้จนเรียนจบ ม.3 และหนีออกมาจากบ้านด้วยเงินเก็บแค่ 3 พันบาท ร่ายมาซะยืดยาวคงยังไม่เบื่อกันหรอกน่ะ 5555 ตอนนี้ จขกท อายุ 26 ปี พึ่งจะเรียนจบปริญญาตรีด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเองทั้งสิ้นแต่ก็เป็นความภูมิใจที่สุดตั้งแต่เกิดมาถึงจะไม่มีใครมาร่วมแสดงความยินดีเลยก็ตาม สถานะปัจจุบันไร้ญาติขาดมิตรเพราะตั้งแต่หนีออกมาก็ไม่ได้กลับไปเลย นี่ถ้าตายไปคงเป็นศพไร้ญาติ555 สุดท้ายนี้สิ่งที่ได้รับมาจากตอนเด็กๆทำให้เกิดผลกระทบทางจิตใจเป็นอย่างมาก แม้จะสลัดมันออกจากหัวหรือพยามไม่คิดถึงมันยังไงมันก็เหมือนฝันร้ายที่ตามมาหลอกหลอนทุกคืน #และอยากฝากถึงคนที่คิดกำลังจะแต่งงานใหม่ถ้าคุณไม่มีลูกติดก็ไม่เป็นไรแต่ถ้ามีอยากให้นึกถึงพวกเขาสักนิดถึงแม้ว่าคุณจะเห็นพวกเราเป็นแค่เด็กแต่พวกเราก็รับรู้ได้ถึงในสิ่งที่พวกคุณทำทุกอย่าง #จากเด็กหญิงที่ติดอยู่ในความมืดมนและหาทางออกไม่เจอ.                         ปล. นี่เป็นกระทู้แรกของ จขกท ผิดพลาดประการใดก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย