เรื่องมันเริ่มมาจากได้รับรู้จากยายว่าตอนเเด็กประมาณ 3 - 4 ขวบ เราเคยเกิดอุบัติเหตุที่หนักมากๆ ยายเล่าว่า.............ย้อนกลับไปเมื่อ 20 กว่าปีที่แล้ว
ตอนเราอายุประมาณ 3 - 4 ขวบ ยายเราซักผ้าอยู่หลังบ้าน (บ้านสมัยก่อนจะยกพื้นสูงได้ถุนโล่งสามารถมองเห็นหน้าบ้านได้) และปล่อยเราเล่นอยู่หน้าบ้านแล้วคอยมองดูเราอยู่ตลอด ระหว่างนั้นได้มีรถจักรยานยนต์คันใหญ่ๆของสมัยก่อนถ้าเทียบก็น่าจะเท่ากับ Bigbike ของสมัยนี้ วิ่งมาด้วยความเร็วแล้วชนเข้ากับร่างของเราอย่างจังแล้วลากไปกับถนนหน้าบ้าน (บ้านติดถนน) ยายเราเห็นแบบนั้นเลยรีบวิ่งด้วยอาการตื่นตระหนกมาจากหลังบ้าน ตอนนั้นในหัวยายคิดว่าเราคงไม่รอดแล้ว ยายรีบมาอุ้มตัวเราขึ้น ตอนนั้นเราตัวอ่อนแน่นิ่งไปแล้ว แต่...........เรารอดมาได้แบบปางตาย มีแผลเหวอะทั้งตัว ใช้เวลารักษาอยู่เป็นปี  แต่ด้วยความที่เรายังเด็กเลยฟื้นตัวได้เร็ว ยายเราพาไปรักษาทั้งแพทย์แผนปัจจุและแพทย์แผนโบราณ (เป่าด้วยมนต์แล้วใช้น้ำมันมะพร้าวทาแผล ถ้าคนอยู่แถวอิสานตอนบนจะรู้ว่าที่ไหน) ปัจจุบันเราอายุ 26 ปี แต่เรากับไม่มีความทรงจำนี้เลยเราจำไม่ได้ว่ามันเคยเกิดขึ้น มีแค่ยายแล้วก็คนที่เห็นเหตุการณ์วันนั้นพูดให้ฟังตอนที่เราโตแล้ว แต่ตัวเราจำอะไรไม่ได้เลย คงมีแค่แผลเป็นที่แขนจางๆที่ยืนยันได้ว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นจริงๆ มันเกิดอะไรขึ้นกับความทรงจำของเรา แต่นั่นก็เป็นเเรื่องดีที่มันจะไม่คอยตามหลอกหลอนเราไปตลอดชีวิต............เเหมือนกับตอนที่เราเจอคนที่เรารักตายอยู่ตรงหน้า