คือ เราเรียนหนังสือจนตอนนี้จะขึ้นปีสาม ผลการเรียนก็สองปลายๆ ไม่มีปัญหา

เราเติบโตมากับคุณตาคุณยาย ส่วนแม่ไปมีครอบครัวใหม่ เรากับแม่ไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่

เราเรียนมาแบบไม่ได้ใส่ใจนัก คือเรียนเพื่อให้มันจบ ในสาขาไอที ไม่อยากให้คุณยายอายแค่นั้น

ในชีวิตไม่มีจุดมุ่งหมายเลย เรียกว่าชีวิตแทบใช้ไปวันๆ ไม่รู้จะทำอะไร เรียนเสร็จกลับหอมานอน

จนเจอเพื่อนเรียนวิศวะคอม เราอ่านโค้ดจาวาเขาไม่ออก ซีนี่ยิ่งแล้วใหญ่

เลยนอยมาก แบบเราเรียนอะไรมาบ้าง นี่เราไม่รู้เลยเหรอ วิชาพวกนี้เราได้ B-C ทำไมอ่านไม่ออก ออกนิดหน่อย

เลยมีความคิดจะโอนไปราม ด้วยเพราะค่าเทอม การเรียน เพื่อน เรารู้สึกว่าเด็กรามหลายคน

มีจุดมุ่งหมาย มีพลังทางความคิด ไม่เหมือนที่มอเราเลย เพื่อนเราคือเรียนยังไงก็ได้ จบไปก็ทำงานกับพ่อแม่

รวยอยู่แล้ว แต่สำหรับเรามันไม่ใช่ มันไม่มีจุดมุ่งหมาย ชีวิตมันแย่ อยากย้ายไปเจอสังคมใหม่ ชีวิตใหม่

เรียนให้มันหนักกว่าเดิม เหนื่อยกว่าเดิม เข้าใจกว่าเดิม อยากมีเพื่อนที่คุยกันเรื่องเรียน แต่ยายไม่เข้าใจ

เกรดสองปลายๆ มันไม่เยอะนะ แต่มันก็ไม่ได้แย่ แต่ยายเรามองว่าเราเรียนแย่ ส่วนลุงเราก็พยายามช่วยพูด

นี่กลัวโดนเขาด่ามาก ว่าจะย้ายไปทำไม แต่สำหรับเรา เรามองว่ามันไม่ใช่ เราเหนื่อย เราอยากมีจุดหมาย

มีเพื่อนที่พยายาม ไม่ใช่เพื่อนที่เรียนเสร็จแล้วชวนไปเที่ยว แต่เขาไม่เข้าใจเลย คือก็เข้าใจว่าเขาไม่ได้เรียนมหาวิทยาลัย

เขาเป็นคนจ่ายค่าเทอม ค่ากิน แต่เรื่องของกำลังใจ หรือเป้าหมายในชีวิต มันทำให้เรามีแรงที่อยากทำต่อ

อยากให้เขาเข้าใจ เราเข้าใจในมุมเขาที่กลัวว่าเราจะเรียนไม่จบ โหล่ยโท่ย แต่ตลอดชีวิตที่ผ่านมา

เราไม่เคยทำเรื่องนอกกรอบเลย ไม่เคยยุ่งกับผู้ชายตามที่เขาขอ พยายามเป็นเด็กดีในสายตาคนอื่น ไม่ให้เขาอาย

แต่ก็อยากให้เขาเข้าใจมุมเราบ้าง ตอนนี้คุณลุงเรา(เรียนจบโท) ก็พยายามช่วยพูด เขาเข้าใจเรา

แต่ก็กลัวว่ายายจะไม่เข้าใจ แล้วจะโดนด่ากันทั้งลุงทั้งหลาน

เครียดมากค่ะ เครียดจนนอนแทบไม่อยากตื่น