วันนี้ไปนั่งรับประทานอาหารใกล้บ้านเจอผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาท่าทางดีนะเค้าชวนเราคุย ด้วยเราก็อัธยาศัยดีก็เลยคุยด้วยแต่จะพยายามคุยกลางๆ เพราะคนไม่รู้จักกันมาก่อน คือแปลกหน้านั่นเอง...เราจะระวังตัวเสมอไม่คุยเหมือนกันเองเกินไป....แต่ดูจากการพูดคุยเค้าก็ดูคุยดีพูดจาไพเราะนะ ดูยังอายุไม่มากนัก แม่ค้าถามเค้าว่าสั่งอะไรทานดีเค้าบอกรอลูกสาว สักพักเราได้ยินมาแต่ไกลเลยว่า "แม่ สั่งอะไรกินยัง ทำไมไม่สั่งละ จะรีบไปนะ รออะไร " น้ำเสียงคือตะคอกและไม่เพราะเลย แม่เค้าก็บอกเราว่า "นี่คือแม่หรือลูกก็ไม่รู้นะ....." เราคิดในใจ...เห้อ....คนเป็นแม่....
****
เราเลยบอกว่าไม่เป็นไรหรอกเค้ายังเด็กและอายุยังน้อย วัยรุ่นก็แบบนี้แหละตอนเราอายุเท่าเค้าก็แบบนี้แหละ คือพูดให้เค้าไม่ตำหนิลูกตัวเอง....มากนัก ต้องใช้เวลาสอนและใจเย็น ๆ
****
แต่เราลอง..คิดถึงน้อง ๆที่รู้จักวัยรุ่นเหมือนกัน ไม่มีนะแบบนี้.....ยิ่งหลานสาวนี่ไม่เลย....
***เราเห็นสายตาลูกเค้าแล้วแบบไม่กล้าคุยต่อเลย....น่ากลัว ******5555


เราแค่คิดว่า..วัยรุ่นยุคนี้ต้องห้าว ต้องแรง ต้องตะคอก ...หรือกล้าพูดกล้าทำ...มาก ..แบบนี้หรือ