เรื่องที่ผมกำลังจะเล่าต่อจากนี้ เป็นเรื่องอิงจากชีวิตจริงของผม แต่อาจจะมีบางช่วงที่ดัดแปลงไปนิดหน่อย เพื่อให้ระบุตัวเจาะจงไม่ได้ว่าผมเป็นใคร  บางคนอาจสงสัยว่าทำไมถึงจำบทสนทนาต่างๆได้ละเอียดจัง ก็ต้องขอขอบคุณ Line ที่ทำให้สามารถไปย้อนรำลึกรายละเอียดได้ 555
ชื่อแต่ละคนจะเป็นชื่อสมมุติหมดนะครับ ผมขอใช้ชื่อสมมุติแทนตัวเองว่า  นัท ละกันครับ


ผมเป็นคนที่คนรอบข้างจะมองว่าเป็นคนเรียบร้อย เรียนเก่ง แต่ค่อนข้างเงียบ ที่จริงที่เงียบมันก็ไม่ใช่เพราะอะไรหรอก เพราะผมขี้อายมากต่างหาก จะให้ไปคุยกะใครมันก็เกร็งไปหมด จะมีก็แค่เพื่อนที่สนิทกันแล้วถึงรู้ว่าตัวจริงผมเป็นคนขี้แกล้ง พูดมาก ปากเสียสุดๆ  เวลาผมสนิทกับใครแล้วจะสนิทสุดๆ ตลอดชีวิตจนจบมัธยม ไม่เคยมีแฟนแม้แต่คนเดียว แต่ผมก็ไม่ได้ตายด้านนะ ก็เคยมีความรู้สึกดีๆ ให้เพื่อนผู้หญิงหลายคน แต่ก็ตามสไตล์คือไม่กล้าบอกความรู้สึกอะไร ก็ปล่อยเลยตามเลยไป เป็นเพื่อนกันก็พอ อาจเพราะยังไม่เคยเจอคนที่ใช่จริงๆด้วยแหละ


จนกระทั่งเข้ามหาลัย ในคณะหนึ่ง ผมก็ยังคงใช้ชีวิตรูปแบบเดิมๆ วางตัวเป็นคนเงียบๆเรียบร้อยๆ จนบางคนก็มองว่าผมหยิ่ง ก็จะเอาอะไรมากล่ะ เห็นหน้านิ่งๆ. บางทีนี่ใจเต้นยังกะจะหลุดออกมานอกตัวละ สุดท้ายก็ก็ลงอีหรอบเดิมๆคือมีเพื่อนสนิทเป็นกลุ่มไม่ใหญ่มาก นอกนั้นจะแค่พอรู้จักหน้าจนกระทั่งเรียนปีสูงขึ้น ก็ต้องมีงาน มีกิจกรรมร่วมกันมากขึ้น ก็ได้รู้จักกับเพื่อนมากขึ้น มีเพื่อนผู้หญิงคนนึง ชื่อว่า เมย์ เธอเป็นผู้หญิงผิวค่อนข้างขาว รูปร่างผอมบางมากๆ หน้าคม ค่อนข้างดูดี แต่นิสัยห้าวๆ แสดงออกโผงผาง ดูเฮฮา บ๊องนิดๆ  พูดจากูเวลาคุยกะแก๊งค์ผู้ชายได้ นิสัยต่างจากผมมากจริงๆจะมีที่เหมือนกันก็แค่ไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลยเหมือนกัน (เคยมีคนมาจีบเมย์หลายคน แต่ไม่ติดซักคน)  


ผมเห็นเธอตอนแรกก็รู้สึกแบบ ผู้หญิงอะไรเนี่ย ไม่มีความอ่อนหวาน ไม่เหมือนกุลสตรีเลยซักนิด  แต่อาจเพราะเป็นแบบนี้ผมถึงไม่ได้รู้สึกเกร็ง เวลาอยู่กับเมย์ผมก็สามารถเป็นตัวเองได้มากขึ้น. ถึงแม้ส่วนใหญ่จะวางตัวเป็นคู่กัดกันตลอดก็เถอะ พอคุยกันมากขึ้นเรื่อยๆ ก็ค่อยๆกลายเป็นเพื่อนสนิทกันมากขึ้น แม้ปกติจะอยู่กันคนละกลุ่ม แต่ก็เริ่มโทรคุยงาน คุยเล่นๆ พิมพ์ไลน์หากันมากขึ้น  รู้ตัวอีกที บทสนทนาในไลน์ ส่วนใหญ่ก็คือเมย์นี่แหละ คุยกับคนอื่นๆรวมกันยังไม่เท่ายัยนี่คนเดียว

จะมาต่อเรื่อยๆครับ