เราเป็นคนเงียบๆ เป็นคนที่ถ้าไม่สนิทจริงจะไม่พูด ย้ำ!!! ไม่สนิทจริง ที่สนิทก็น้อยมาก เพราะยากมากที่เราจะสนิทกับใคร ตอนนี้เรียนจบแล้ว อยู่ในช่วงฝึกงานก็จะจบอย่างเป็นทางการแล้ว เมื่อก่อนตอนเรียนไม่เคยไปยุ่งกับเพื่อนนอกกลุ่ม คือคุยแต่กับเพื่อนในกลุ่มตัวเอง ทำงานกลุ่มด้วยกัน เราเลยไม่สนิทกับใครที่อยู่ร่วมห้องเลย ภายนอกเราก็ดูหยิ่งๆไม่ค่อยยิ้ม แต่จริงๆก็ไม่ได้คิดร้ายอะไรกับใครเลย ตอนนี้เราก้าวเข้าสู่การทำงาน โลกของเรากำลังจะเปิดกว้างขึ้นกว่าเดิม เมือก่อนเราก็ไม่คิดหรอกนะว่าเราเป็นคนเข้าสังคมยาก เมื่อก่อนเราคิดแค่ว่า เรามีเพื่อนเท่านี้ก็พอแล้ว ไม่เห็นต้องมีให้เยอะแยะเลย แต่ตอนนี้เราก้าวเข้าสู่การทำงาน ที่ทำงานก็มีแต่คนที่อายุต่างกับเรา 30+ 40+ 50+ ซึ่งแค่รุ่นเดียวกันก็ยากที่เราจะพูดคุย แต่นี่เป็นผู้ใหญ่ เราวางตัวไม่ถูก มันเกร็งไปหมด ไม่รู้ต้องทำตัวยังไง ได้แต่นั่งเงียบๆ เราลองหันไปมองรอบๆ คนที่ทำงานที่เดียวกับเรา เค้าก็รู้จักกันหมด ไม่ว่าจะเข้ามาใหม่หรือทำงานอยู่ก่อน เค้าคุยเล่นกันได้ สนุกสนาน แต่เราได้แต่นั่งเงียบๆ พี่ๆที่ทำงาน เค้าใจดี เป็นกันเอง ชวนไปนู่นไปนี่ กินนั่นกินนี่ เรารู่ว่าไม่มีใครคิดร้ายกับเรา แต่เราก้ไม่กล้าที่จะพูดอยู่ดี นี่ก็ผ่านมา เป็นเดือนๆแล้วทุกอย่างยังเหมือนเดิม เราเกร็ง ไม่กล้าคุยกับใคร เหมือนกับเข้าสังคมไม่ได้ ทำงานก็เลยไม่มีความสุข  และมีอีกเหตุการณ์นึง คือเราไปเข้าค่ายมา เป็นการเข้าค่ายเฉพาะพวกรุ่นราวคราวเดียวกับเรา แล้วทุกคนไม่รู้จักกันมาก่อน เพราะต่างคนต่างมา ผ่านไป 2-3 วัน ทุกคนสนิทกันเร็วมาก ส่วนเราก็มีเพื่อนที่คุยๆอยู่คนสองคน ไม่กล้าไปคุยกับใคร ไม่รู้ว่าตัวเองกลัวอะไรนักหนาไม่เข้าใจเหมือนกัน เห้ออออ!!!!  แล้ววันสุดท้ายพี่เค้าให้ออกไปพูดว่าเราได้อะไรจากการเข้าค่ายครั้งนี้ ออกไปพูดหน้าเวทีทีละคน ทุกคนพูดดีมาก แต่ละคนพูด10 นาทีขึ้น บางคน15นาที ครึ่งชั่วโมงก็มี  พอถึงตอนที่เราต้องพูด เรากลับไม่มีอะไรอยู่ในหัวเลย ก่อนที่จะออกก็เตรียมไว้แล้วว่าต้องพูดอะไร แต่พอออกไปตื่นเต้นที่คิดมาหายหมด มันพูดไม่ออก ไม่มีอะไรในหัวเลย ตั้งแต่นั้นเราก็จำมาตลอด ทำไมเราต้องมีปมด้อยในเรื่องนี้ ทำไมเราถึงไม่กล้าเหมือนคนอื่น ทำไมเราถึงเป็นแบบนี้ ทำไมเราเข้าสังคมไม่ได้ ทำไมเราพูดไม่เก่ง เราควรทำไงดี ใครมีวิธีแนะนำเราหน่อย