ผมเป็น lgbtq ใครมองก็พอรู้ ตกงานอยู่พัก เพื่อนผู้หญิงพาไปฝากงาน กะว่าจะทำชั่วคราวเพราะไม่มีเงิน เป็นโรงงานเล็กๆอยู่แบบคริบครัว มีแต่ผู้ชาย 7 คน ทอม 1 ตอนแรกก็กลัว แต่ไม่มีเงินต้องทำใจ วันแรกที่ทำ โดนถาม เป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ผมไม่ตอบ ยิ้มอย่างดียว
ตั้งแต่วันแรกจนลาออกกลับมาอยู่บ้าน 10 ปี คิดย้อนไป อยู่ได้อย่างไง
1.งานหนักๆ แท่บไม่ได้ทำ ให้ทำงานเบาๆ จนนานจ้างต้องบอกให้ทำบ้าง
2.ไม่มีใครบูลลี่ ขนาด 10 กว่าปีก่อนนะ รุ่นใหม่รุ่นเก่าเข้ามาค่อนข้างให้เกียรติเรา
3.อยู่แล้วความสุข พักหลังต้องทำงานหนักมาก เพราะคนอื่นผลัดเปลื่ยนหมุนเวียนลาออก ผมอยู่ยังคงกระพัน นายจ้างสนิทเหมือนพี่เลย ตอนนี้ยังติดต่อกันอยู่ ถึงจะอยู่ห่างไกล
4.ไปเที่ยว สังสรรค์ ก็ชวนเราไป บรรดาเมียๆแฟนๆก็เข้ากับผมได้ดี
5.ผู้ชายหอบเสื้อผ้ามาอยู่ด้วย เหมือนจะมาเกาะ โดนอบรมพักใหญ่ (อยู่แบบพี่แบบน้อง)ถามว่าจะให้อยู่ไหม ตอบว่าไม่ นายจ้างบุกไปไล่ออกทันทีด้วย โดยข้ออ้าง ห้องพักเป็นสวัสดิการห้ามคนนอกพัก  
คิดย้อนไปโชคดีมากที่ได้อยู่ในองค์กรที่ดี และ อีกข้อหนึ่ง การวางตัวของเรากับนิสัยที่ไม่วี๊ดว้าย ผมเป็นคนนิ่งๆ เฉยๆ ใครมองก็รู้ว่าเป็น
ในความคิดของผม บางทีเราไม่ต้องการพื้นที่ของตัวเอง แค่อยู่ในพื้นที่ชายหญิงทำตัวให้กลมกลืนก็มความสุขได้ ยิ่งปัจจุบันยิ่งง่ายกว่าในอดีต
แค่มีกฎหมายสมรมเท่าเทียม สำหรับก็โอเคแล้ว อย่างอื่นอยู่ที่ตัวเราทำจะให้ใครยอมรับหรือยอมรับ ส่วนเรื่องความรัก เราไม่ควรไปบอกผู้ชายให้เปิดใจให้เรา เพราะเรายังไม่เปิดใจให้ผู้หญิงเลย เห็นหลายครั่งชอบว่าผู้ชายเรื่องนี้ ผมไม่เห็นด้วยอย่างมาก