สวัสดีคะ มาฟังเรื่องคราวๆกันก่อนนะค่ะ ยาวนิดนึง
คือเมื่อก่อนเราเป็นคนร่าเริง เข้ากับคนอื่นง่าย แต่ตอนม.3เริ่มเสเพลตามเพื่อนที่ไม่ค่อยจะเรียนกัน จบ ม.3มาเรียนต่อปวช.1ได้ไม่ถึงเดือนก็มีแฟน แฟนไม่ได้เรียนค่ะ เจอกันในวงเหล้า เราไม่ไปเรียนเพื่อไปหาเขา บางวันไม่กลับบ้านเลยเพราะไปอยู่กับแฟนทั้งที่คบกันยังไม่ถึง1อาทิด พอเปิดใจบอกพ่อแม่ พ่อแม่ก็ให้หมั้นหมายกันไปก่อน แล้วก้ตัดสินใจไม่เรียนตอนนั้น พากันย้ายมาอยู่บ้านเราอยู่เฉยๆทำงานบ้านบ้างเที่ยวบ้างว่าง่ายๆคืออยู่เฉยๆไม่ทำงานทำการไม่เรียน แล้ววันหนึ่งพี่ชายของแฟนก็ชวนมาทำงานด้วยที่เกาะสมุย งานก็ไม่ได้ดีอะไรหรอก พี่ชายเขารับเหมาปูกระเบื้อง ส่วนเราก็ผสมปูนตักปูนให้บ้างยาแนวบ้าง พอเลิกงานมาเขาก็จะตั้งวงกินเหล้ากันหน้าบ้าน แรกๆเราก็ไปนั้งพูดคุยกับคนอื่นเขาด้วย แต่ก็โดนไล่ให้ไปอยู่ในห้องเพราะเวลาเมาจะชอบมีปัญหากับแฟน เราเลยเริ่มอยู่แต่ในห้องไม่ออกไปไหนจนกระทั่งอยู่ๆเขาก็มาบอกว่าช่วงนี้ไม่มีงานให้เราทำเราเลยอยู่แต่ในห้องออกมาข้างนอกก็แค่เข้าห้องน้ำกับกินข้าว วันนึงกินข้าวไม่ถึง2มื้อเพราะไม่ค่อยออกห้อง เป็นแบบนี้มาได้สักพักเริ่มรู้สึกไม่สู้หน้าผู้คน เจอคนเยอะๆแล้วอึดอัดขาสั่นมือสั่นคอตกทันทีเลย ตอนนี้เวลาจะออกไปเข้าห้องน้ำหรือเอาข้าวมากินในห้องคนเดียว พอมีคนอยู่ข้างนอกก้ไม่กล้าเดินออกไปเลย แล้วก็ชอบคิดมาก ร้องไห้คนเดียวทุกวัน รู้สึกเหมือนเป็นคนละโลก ส่วนแฟนเราเขาตรงกันข้ามกับเราเลยมีแต่คนรัก มีอะไรก็เรียกก็ชวนแฟนเราไป ส่วนเราอยู่ในห้องไม่มีใครสนว่าจะกินอะไร ต้องการอะไรไหม เครียดทุกวันอยากกลับบ้าน เหมือนกลายเป็นคนขาดความอบอุ่น ไม่อยากสุงสิงกับคนที่นี้ ไม่อยากออกไปไหนให้ใครเห็นหน้าแต่พอได้ยินเสียงข้างนอกเขามีความสุขหัวเราะกันเฮฮาสนุกสนาน ยอมรับว่าน้อยใจและงุดงิดมาก แต่พอออกจากห้องมาบ้างก้อึดอัดมากอยากร้องไห้โฮเลย เลือกที่จะเก็บตัวอยู่แบบนี้ไปวันๆ วันนึงพูดไม่ถึง20คำำ จำไม่ได้เลยว่าความสุขเป็นยังไง อาการที่เรามีตอนนี้เขาเรียกอาการอะไรค่ะ ทำยังไงถึงจะรู้สึกดีขึ้น ตอนนี้เหมือนคนขาดความอบอุ่น#อายุเท่านี้ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย
อาการแบบนี้เป็นอาการของคนโลกส่วนตัวสูงหรือโรคซึมเศร้า
คือเมื่อก่อนเราเป็นคนร่าเริง เข้ากับคนอื่นง่าย แต่ตอนม.3เริ่มเสเพลตามเพื่อนที่ไม่ค่อยจะเรียนกัน จบ ม.3มาเรียนต่อปวช.1ได้ไม่ถึงเดือนก็มีแฟน แฟนไม่ได้เรียนค่ะ เจอกันในวงเหล้า เราไม่ไปเรียนเพื่อไปหาเขา บางวันไม่กลับบ้านเลยเพราะไปอยู่กับแฟนทั้งที่คบกันยังไม่ถึง1อาทิด พอเปิดใจบอกพ่อแม่ พ่อแม่ก็ให้หมั้นหมายกันไปก่อน แล้วก้ตัดสินใจไม่เรียนตอนนั้น พากันย้ายมาอยู่บ้านเราอยู่เฉยๆทำงานบ้านบ้างเที่ยวบ้างว่าง่ายๆคืออยู่เฉยๆไม่ทำงานทำการไม่เรียน แล้ววันหนึ่งพี่ชายของแฟนก็ชวนมาทำงานด้วยที่เกาะสมุย งานก็ไม่ได้ดีอะไรหรอก พี่ชายเขารับเหมาปูกระเบื้อง ส่วนเราก็ผสมปูนตักปูนให้บ้างยาแนวบ้าง พอเลิกงานมาเขาก็จะตั้งวงกินเหล้ากันหน้าบ้าน แรกๆเราก็ไปนั้งพูดคุยกับคนอื่นเขาด้วย แต่ก็โดนไล่ให้ไปอยู่ในห้องเพราะเวลาเมาจะชอบมีปัญหากับแฟน เราเลยเริ่มอยู่แต่ในห้องไม่ออกไปไหนจนกระทั่งอยู่ๆเขาก็มาบอกว่าช่วงนี้ไม่มีงานให้เราทำเราเลยอยู่แต่ในห้องออกมาข้างนอกก็แค่เข้าห้องน้ำกับกินข้าว วันนึงกินข้าวไม่ถึง2มื้อเพราะไม่ค่อยออกห้อง เป็นแบบนี้มาได้สักพักเริ่มรู้สึกไม่สู้หน้าผู้คน เจอคนเยอะๆแล้วอึดอัดขาสั่นมือสั่นคอตกทันทีเลย ตอนนี้เวลาจะออกไปเข้าห้องน้ำหรือเอาข้าวมากินในห้องคนเดียว พอมีคนอยู่ข้างนอกก้ไม่กล้าเดินออกไปเลย แล้วก็ชอบคิดมาก ร้องไห้คนเดียวทุกวัน รู้สึกเหมือนเป็นคนละโลก ส่วนแฟนเราเขาตรงกันข้ามกับเราเลยมีแต่คนรัก มีอะไรก็เรียกก็ชวนแฟนเราไป ส่วนเราอยู่ในห้องไม่มีใครสนว่าจะกินอะไร ต้องการอะไรไหม เครียดทุกวันอยากกลับบ้าน เหมือนกลายเป็นคนขาดความอบอุ่น ไม่อยากสุงสิงกับคนที่นี้ ไม่อยากออกไปไหนให้ใครเห็นหน้าแต่พอได้ยินเสียงข้างนอกเขามีความสุขหัวเราะกันเฮฮาสนุกสนาน ยอมรับว่าน้อยใจและงุดงิดมาก แต่พอออกจากห้องมาบ้างก้อึดอัดมากอยากร้องไห้โฮเลย เลือกที่จะเก็บตัวอยู่แบบนี้ไปวันๆ วันนึงพูดไม่ถึง20คำำ จำไม่ได้เลยว่าความสุขเป็นยังไง อาการที่เรามีตอนนี้เขาเรียกอาการอะไรค่ะ ทำยังไงถึงจะรู้สึกดีขึ้น ตอนนี้เหมือนคนขาดความอบอุ่น#อายุเท่านี้ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย