เราทรมาณมากค่ะเป็นเวลา3เดือนแล้วที่เราทนเจ็บปวดกับความทรงจำที่มีต่อคนๆหนึ่ง

เราไม่สามารถจะmove on ออกจากความทรงจำนี้ได้เลยค่ะ เพราะทุกๆที่ ที่เราจำเป็นต้องใช้ชีวิต
ก็จะเห็นพี่เขาอยู่ตลอด

ไม่ว่าจะทำอะไรออกไปเจออะไรใหม่ๆ ก็จะมีคนบางคนทำให้เรานึกถึงพี่เขาตลอด ทรมาณมากค่ะเรากลายเป็นคนที่เศร้าตลอดเวลาจนคนรอบข้างสังเกตุได้เลย

เราแค่เจออะไรที่บังเอิญเหมือนพี่เขาหรือคำพูดการกระทำเหมือนพี่เขาเราจะห้ามน้ำตาไม่ได้ มันจะเจ็บขึ้นมาทันทีร้องออกมาทันทีเลย คิดถึงพี่เขาขึ้นมาทันที

เราอยากหายแล้วคะแต่ก็ลองทุกวิธีทำทุกทางแล้วทั้งเพื่อนบอกทั้งหาในเน็ต แต่ไม่ได้ผลเราไม่อยากทนกับความทรงจำแบบนี้อีกแล้วคะ

ไม่ใช่พี่เขาไม่ดีนะคะเขาดีมากๆ ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันถึงมันจะสั้นไปหน่อย แต่เขาคือคนที่อบอุ่นที่สุดคนหนึ่งเลยคะ

พี่เขาเป็นคนที่ให้คำปรึกษาที่ดี คนที่พยายามป้อนข้าวให้เรากินตอนเรามีเรื่องเครียดแล้วตอนที่เราไม่กินอะไรเลย เป็นคนที่สอนเราใช้ตะเกียบตอนเราคีบเส้นบะหมี่ไม่ขึ้น เป็นคนที่วาดรูปที่สวยมากแถมยังวาดให้เราอีก เป็นคนที่คุยเรื่องหนังกับเรารู้เรื่อง เป็นคนที่อยู่ด้วยทุกครั้งที่เรากินเหล้าคอยปกป้องเราทุกครั้ง

พี่ไม่ถือตัวถึงตัวเองจะเป็นถึงหัวหน้าแต่ก็ยอมไปล้างห้องน้ำให้พนักงาน พี่ยอมมาช่วยงานพนักงานทั้งที่พี่นั่งเฉยๆยังได้

ชาตินี้คงไม่มีทางได้เจอกันอีกแล้วเชียงรายก็ไกลเหมือนนอกโลกเลย😂🥺