สวัสดีครับ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของผม ผมจะมาเล่าเรื่องเกี่ยวกับความรักที่เกิดขึ้นในชีวิตของผมให้เพื่อนๆ ลองอ่านเล่นๆ ยามว่างๆ นะครับ
ย้อนเวลากลับไปประมาณ 4-5 ปี ตอนนั้นผมเรียนอยู่ ม.ต้น ได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอมีลักษณะที่ตัวเล็ก สีผิวดำ ตัดผมเสมอติ่งหู ซึ่งเธอเรียนอยู่ห้องเดียวกับผม เธอเป็นเด็กเรียนดีมาก ตอนแรกผมก็รู้สึกกับเธอเป็นเพื่อนคนหนึ่งภายในห้อง และในคาบนาฏศิลป์อาจารย์ให้จับคู่รำชายหญิง บังเอิญว่าในวันนั้นผมดันเข้าสาย และเธอได้นั่งท้ายๆ ห้องพอดี ผมเลยขอเธอรำคู่ในวิชานั้น ตอนนั้นผมก็รู้สึกเฉยๆ อยู่ดี แต่มีเพื่อนที่อยู่กลุ่มเดียวกับผมชอบแซวเวลาผมกับเธอได้รำด้วยกัน เธอก็ไม่ชอบสักเท่าไหร่ที่มีเพื่อนมาแซวแบบนี้ แต่เพื่อนก็แซว แซวไม่หยุดเลย จนหลายอาทิตย์ต่อมา จนทำให้ผมมองหน้าเธอแล้วก็ตกหลุมรักเธอเข้าให้แล้ว แต่ผมไม่เคยมีแฟนมาก่อน จีบผู้หญิงไม่เป็น ผมรู้สึกเขินอายมากๆ ไม่รู้ว่าจะเข้าหาเธอด้วยวิธไหน แต่เธอก็ดูออกนะว่าผมชอบเธอแต่เธอทำเหมือนไม่สนใจผมเลยสักนิดเดียว จนเราทั้งสองคนได้ขึ้น ม.ปลาย ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน แต่ผมก็ยังเดินหน้าจีบเธอต่อไปเรื่อยๆ เหมือนเดิม แม้ว่าในใจก็รู้ว่าเธอไม่เคยมีใจให้ผมเลย แต่แล้ววันหนึ่งผมได้ทักเธอไปคุยกับเธอ แล้วผมก็โทรไปหาเธอด้วยประโยคประโยคหนึ่งคือ "เราขอโทรไปคุยแบบนี้ทุกวันได้ไหม" ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรดลใจทำให้ผมกล้าพูดแบบนั้นออกไป แต่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธผมนะเธอก็ตอบว่า "ได้ดิ" (ลืมบอกว่าพ่อแม่ของเธอหวงเธอมาก) เวลาที่ผมโทรไปหาเธอคือช่วงตอน 3 ทุ่มของทุกวัน ซึ่งเป็นเวลาที่พ่อแม่ของเธอหลับไปแล้ว ช่วงนั้นเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขของผมมากที่สุดในชีวิตที่ ผมสามารถพัฒนาความสัมพันธ์กับเธอไปอีกขั้นหนึ่งแล้ว ในช่วงนั้นเรามีความสุขมากแม้แต่หลบๆ ซ่อนๆ ก็ตาม แต่ผมว่ามันคุ้มนะ ผมพยายามจีบเธอประมาณ 3-4 ปี ได้พัฒนาความสัมพันธ์กับเธอแบบนี้ก็ดีใจมากที่สุดแล้ว ถึงแม้ว่าเราทั้งสองคนจะยังไม่ได้คบกันก็ตาม
ระยะเวลาผ่านไปประมาณตอน ม.5 ผมตัดสินใจขอคบเธอเป็นแฟน คำตอบที่ได้เธอก็ตอบตกลงนะ เป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขสุดๆ ไปเลย แต่เธอมีข้อแม้เหมือนเดิม คือเรื่องนี้จะไม่ให้พ่อแม่ของเธอรู้เป็นอันขาด และเวลาที่สามารถคุยกันได้คือช่วงเวลาเดิม 3 ทุ่มเท่านั้น และห้ามโทรมาก่อนต้องรอให้เธอโทรมาหาผมก่อนทุกครั้ง ในข้อเสนอนี้ผมก็ตกลงนะ เพราะตอนนั้นอะไรก็ได้ มันมีความสุขมากๆ เธอเป็นแฟนคนแรกสำหรับผม และผมก็คิดว่าเธออก็น่าจะมีผมเป็นแฟนคนแรกสำหรับเธอด้วยเหมือนกัน...
ในวันที่ความรักเบ่งบาน
ย้อนเวลากลับไปประมาณ 4-5 ปี ตอนนั้นผมเรียนอยู่ ม.ต้น ได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอมีลักษณะที่ตัวเล็ก สีผิวดำ ตัดผมเสมอติ่งหู ซึ่งเธอเรียนอยู่ห้องเดียวกับผม เธอเป็นเด็กเรียนดีมาก ตอนแรกผมก็รู้สึกกับเธอเป็นเพื่อนคนหนึ่งภายในห้อง และในคาบนาฏศิลป์อาจารย์ให้จับคู่รำชายหญิง บังเอิญว่าในวันนั้นผมดันเข้าสาย และเธอได้นั่งท้ายๆ ห้องพอดี ผมเลยขอเธอรำคู่ในวิชานั้น ตอนนั้นผมก็รู้สึกเฉยๆ อยู่ดี แต่มีเพื่อนที่อยู่กลุ่มเดียวกับผมชอบแซวเวลาผมกับเธอได้รำด้วยกัน เธอก็ไม่ชอบสักเท่าไหร่ที่มีเพื่อนมาแซวแบบนี้ แต่เพื่อนก็แซว แซวไม่หยุดเลย จนหลายอาทิตย์ต่อมา จนทำให้ผมมองหน้าเธอแล้วก็ตกหลุมรักเธอเข้าให้แล้ว แต่ผมไม่เคยมีแฟนมาก่อน จีบผู้หญิงไม่เป็น ผมรู้สึกเขินอายมากๆ ไม่รู้ว่าจะเข้าหาเธอด้วยวิธไหน แต่เธอก็ดูออกนะว่าผมชอบเธอแต่เธอทำเหมือนไม่สนใจผมเลยสักนิดเดียว จนเราทั้งสองคนได้ขึ้น ม.ปลาย ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน แต่ผมก็ยังเดินหน้าจีบเธอต่อไปเรื่อยๆ เหมือนเดิม แม้ว่าในใจก็รู้ว่าเธอไม่เคยมีใจให้ผมเลย แต่แล้ววันหนึ่งผมได้ทักเธอไปคุยกับเธอ แล้วผมก็โทรไปหาเธอด้วยประโยคประโยคหนึ่งคือ "เราขอโทรไปคุยแบบนี้ทุกวันได้ไหม" ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรดลใจทำให้ผมกล้าพูดแบบนั้นออกไป แต่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธผมนะเธอก็ตอบว่า "ได้ดิ" (ลืมบอกว่าพ่อแม่ของเธอหวงเธอมาก) เวลาที่ผมโทรไปหาเธอคือช่วงตอน 3 ทุ่มของทุกวัน ซึ่งเป็นเวลาที่พ่อแม่ของเธอหลับไปแล้ว ช่วงนั้นเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขของผมมากที่สุดในชีวิตที่ ผมสามารถพัฒนาความสัมพันธ์กับเธอไปอีกขั้นหนึ่งแล้ว ในช่วงนั้นเรามีความสุขมากแม้แต่หลบๆ ซ่อนๆ ก็ตาม แต่ผมว่ามันคุ้มนะ ผมพยายามจีบเธอประมาณ 3-4 ปี ได้พัฒนาความสัมพันธ์กับเธอแบบนี้ก็ดีใจมากที่สุดแล้ว ถึงแม้ว่าเราทั้งสองคนจะยังไม่ได้คบกันก็ตาม
ระยะเวลาผ่านไปประมาณตอน ม.5 ผมตัดสินใจขอคบเธอเป็นแฟน คำตอบที่ได้เธอก็ตอบตกลงนะ เป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขสุดๆ ไปเลย แต่เธอมีข้อแม้เหมือนเดิม คือเรื่องนี้จะไม่ให้พ่อแม่ของเธอรู้เป็นอันขาด และเวลาที่สามารถคุยกันได้คือช่วงเวลาเดิม 3 ทุ่มเท่านั้น และห้ามโทรมาก่อนต้องรอให้เธอโทรมาหาผมก่อนทุกครั้ง ในข้อเสนอนี้ผมก็ตกลงนะ เพราะตอนนั้นอะไรก็ได้ มันมีความสุขมากๆ เธอเป็นแฟนคนแรกสำหรับผม และผมก็คิดว่าเธออก็น่าจะมีผมเป็นแฟนคนแรกสำหรับเธอด้วยเหมือนกัน...