ผมกับเธอจากกันด้วยดีครับ ถึงเวลาที่คบมันจะแค่สั้นๆ (ครึ่งปี) แต่ก็เป็นความทรงจำที่ดีไม่น้อย

ตั้งแต่เจอกัน คุยกัน ไปเที่ยวที่ต่างๆ ด้วยกัน ความสัมพันธ์ของพวกเราราบรื่นดีมาก จนเพื่อนๆ ผมมักจะมาแซวผมบ่อยๆ ว่าให้ระวังเบาหวานบ้างละ คู่นี้ฟรุ้งฟริ้งกันตลอดบ้างละ แฟนสวยน่าอิจฉาบ้างละ ทางฝั่งเพื่อนเธอก็แซวว่าจะหาคนแบบนี้ได้จากที่ไหนอีก

แต่ในความสวยงาม มันไม่ได้ราบรื่นแบบนั้นหรอกครับ

หลายครั้งที่เราไม่เข้าใจกัน เราทะเลาะกันโดยไม่ตั้งใจ เธอมักจะโวยวายใส่ผมก่อนหนึ่งชุด แล้วจะเงียบไปเป็นวันๆ ส่วนผมก็ตามง้อเธอทุกครั้ง ขอโทษทุกครั้งไม่ว่าจะผิดหรือไม่ก็ตาม

ความสัมพันธ์ของเราเริ่มไม่มั่นคงในวันวาเลนไทน์ครับ

เธอเปลี่ยนไป เงียบมากขึ้น ประโยคที่คุยกันเริ่มสั้นลง
เริ่มมีโพสข้อความในเฟสที่ทำให้ผมหวั่นไหวมากขึ้น
"คุณรู้จักความเหงาดีแค่ไหน" "การอกหักมันทำให้เจ็บ สักพักคงหาย แต่คงไม่ลืมว่าเคยมีบาดแผล"

หรือแม้กระทั่งโพสข้อความที่หมายถึงแฟนเก่าของเธอ
"ความรู้สึกที่มียังเหมือนเดิม บางสิ่งกว่าจะรู้ว่าสำคัญ ก็ตอนที่เสียมันไป"

ผมเคยแสดงอาการหึงหวงไปทีนึงที่เธอโพสข้อความแบบนี้ เธอตอบมาว่า
"เราก็โพสแบบนี้มานานแล้วนะ นี่แหละตัวเรา"

จนกระทั่งเข้าสู่ปลายเดือนมีนา เธอเริ่มมีสอบที่มหาลัยครับ (เราสองคนวัยทำงานทั้งคู่ แต่เธอจบช้าด้วยเหตุผลบางอย่างที่ผมก็ไม่อยากถามครับ)
เธอเงียบกว่าเดิม วันนึงได้คุยกันแค่ไม่กี่ประโยค
เธอให้เหตุผลว่าจะตั้งใจสอบ เพราะเธอจบช้ามากแล้ว

จนวันที่ 6 เมษา เธอสอบเสร็จ
ผมนับเวลาที่จะได้คุยกัน รอวันนี้มานาน หวังลึกๆ ว่าเธอจะกลับมาเป็นอย่างเดิม
แต่ก็เป็นได้แค่ความหวังลมๆ แล้งๆ

เธอบอกกับผมชัดเจนแล้วครับว่าอยากเป็นเพื่อนกันมากกว่า.. ไม่ได้คิดแบบแฟนแล้ว





.....ว่าจะไม่มีอาการแล้วนะ น้ำตาไหลจนได้สิ