หลังจากที่ได้อ่านกระทู้นี้
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้https://m.ppantip.com/topic/37602038

เข้าใจเจ้าของกระทู้มากๆ การดูแลผู้ป่วยติดเตียงไม่ได้เหนื่อยแค่กาย แต่เหนื่อยใจซะมากกว่า

คุณย่าที่บ้านป่วยติดเตียงมา3-4ปีแล้ว มีอาการหลงลืมนึกถึงวันเก่าๆ
นึกถึงอาชีพเดิมที่แกเคยทำ ร้องจะลงจากเตียง ขี้น้อยใจ (ทั้งๆที่แต่ก่อนแกน่ารักมาก)
อารมณ์ขึ้นๆลงๆของแกอาจจะมาจากความหงุดหงิดที่แกลุกไปไหนมาไหนไม่ได้ หรือแกยังติดอยู่กับภาพเดิมๆสมัยแกสาวๆ
(ทั้งนี้เราไม่ได้เป็นคนดูแลแก24 ชมนะคะ กลับมาบ้านแค่เสาร์-อาทิตย์ค่ะ)


แต่จุดประสงค์ที่อยากจะเขียนกระทู้นี้ขึ้นมาคือ อย่าลืมให้กำลังใจ "คนดูแล" ผู้ป่วยติดเตียงค่ะ

เราเองเคยไม่เข้าใจเวลาเห็นคนเครียดหรือเศร้าเวลาต้องดูแลผู้ป่วย โดยเฉพาะคนที่มีปัญหาทางประสาท
จนมาวันนี้เราเข้าใจว่า คนที่ต้องรองรับอารมณ์ ความดื้อของผู้ป่วยนั้นมันเครียดมากแค่ไหน ไม่เป็นอันทำอะไร นอนน้อย พักผ่อนไม่สุด
ทั้งหมดตกไปอยู่คนที่ดูแล

ญาติๆที่เข้ามาเยี่ยมจะให้กำลังใจผู้ป่วยเสมอๆ
ฟังเผินๆ อาจจะเหมือนแค่ดูแลเด็กคนนึง แต่ในความเป็นจริงแล้วมันอาจจะหนักกว่านั้น

(เด็กมีพัฒนาการขึ้นทุกวัน แต่ผู้ป่วยอาการหนักขึ้นทุกวัน)

สุดท้ายที่อยากฝากไว้ว่าเวลาไปเยี่ยมผู้ป่วยติดเตียง อย่าลืมให้กำลังใจคนดูแลด้วยนะคะ ^^