ถ้ามีแค่ตัวเราเท่านั้นที่ประคองมันใว้บนเส้นด้ายที่บางเบา...
ล้อมรอบด้วยขวากหนามทิ่มแทงให้เจ็บช้ำ...
มีเขาที่คอยแกว่งไกวเส้นด้ายให้สั่นคลอน...
เหน็บหนาวด้วยสายฝนแห่งน้ำตา...
มีความเสียใจเป็นอาหารพิษให้ดำรง...
คงอยู่ด้วยความหวังอันเลื่อนลอย...
สิ่งที่รอคอยเป็นฝันร้าย...
ถูกฉุดกระชากวิญญาณด้วยถ้อยคำอันแห้งแล้ง...
เราจะเลือกความรักอยู่อีกมั้ย?