สวัสดีค่ะทุกคน วันนี้ขออนุญาตมาแบ่งปันประสบการณ์การร่วมงาน Boston Marathon ครั้งที่ 122 รวมถึงความเป็นมา กว่าจะได้เข้าร่วมวิ่งมาราธอนงานนี้ค่ะ

ขออนุญาตแนะนำตัวก่อนนะคะ ^^
อุ้งเป็นพนักงานออฟฟิต ทำงาน 8 โมงเช้า เลิก 5 โมงเย็น แต่ชอบออกกำลังกายโดยการวิ่งระยะไกล ที่แทบจะเรียกว่าคลั่งไคล้เลยก็ว่าได้ค่ะ เริ่มวิ่ง 5 กม.ตั้งแต่ 20 ปีที่แล้ว ปัจจุบันผ่านการวิ่งระยะมาราธอน (42.195 กม.) 17 ครั้ง / ระยะเทรลอัลตร้า 50 กม. 3 ครั้ง / ระยะเทรลอัลตร้า 100 กม. 1 ครั้งค่ะ

จุดเริ่มต้นของความฝัน Boston Marathon

เดิมที่อุ้งไม่ได้มีความฝันเรื่องการวิ่งมาราธอนเท่าไร เป้าหมายก็แค่อยากวิ่งมาราธอนให้ได้เวลาดีๆ เต็มความสามารถที่ทำได้ จนเมื่อ 2 ปีที่แล้วมารับรู้ความฝันของพี่นักวิ่งที่เคารพท่านนึง ว่าอยากไปวิ่ง Boston Marathon ที่ประเทศอเมริกา (ปัจจุบันพี่เขาทำได้แล้วค่ะ ^^) เลยสะกิดต่อมอยากรู้ว่างานมาราธอนนี้มันเจ๋งแค่ไหนถึงได้เป็นความฝันของพี่เขาได้

พอมาค้นข้อมูลถึงรู้ว่า Boston Marathon เป็น 1 ใน 6 สนาม World major ที่เก่าแก่ที่สุดในโลก ไม่ใช่งานที่ใครๆก็สามารถสมัครได้ หรือวัดดวงด้วยกับสมัครแบบล็อตโต้ (สุ่มเลือก) แบบงานอื่นๆ แต่ต้องผ่านการวิ่งมาราธอนในสนามที่ผ่านการรับรองจาก AIMS และ IAAF ให้ได้ตามเกณฑ์เวลาที่กำหนด (Qualify time) จึงจะมีสิทธิ์ยื่นสมัครได้ แต่ทั้งนี้ได้ตามเกณฑ์ก็ยังไม่พอ เพราะถ้ามีนักวิ่งได้ตามเกณฑ์เกินกว่าจำนวนที่รับ ก็จะต้องเอาเวลามาเรียงแล้วตัดที่จำนวนคนที่รับได้ หมายความว่า คุณจะต้องทำเวลาให้ต่ำกว่าเกณฑ์ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อมั่นใจว่าจะได้รับเลือกให้วิ่งในสนามนี้ ทั่งนี้เวลาที่ใช้ยื่น ก็ใช้ได้ปีต่อปีเท่านั้น ถ้าปีหน้าอยากวิ่งอีก ก็ต้องไปหาสนามทำ Qualify time ให้ได้อีกนั่นเอง ... โห้ มันยิ่งกว่าสอบเอ็นทรานซ์เข้ามหาวิทยาลัยซะอีก!!

(ตารางเกณฑ์เวลาระยะฟูลมาราธอนในแต่ละช่วงอายุและเพศสำหรับยื่นสมัคร Boston Marathon)

และนั้นคือจุดเริ่มของความฝันที่อยากไป Boston Marathon สักครั้งในชีวิตค่ะ ^^