เเม่เรารักเราก็จริง ทำอาหารให้กิน หาเงินให้ใช้ เเต่เเม่ไม่เคยเปิดอิสระให้เราทำในสิ่งที่เราอยากทำเลย เรามีเเฟน ก่อนคบก็บอก แต่ก็ไม่ยอมรับ (เราอยู่ม.5เเล้วค่ะ) จนตอนนี้คบมา 5 เดือนเเล้วเเม่ก็ยังไม่ยอมรับ วันๆ ให้อยู่เเต่บ้าน ไม่ให้ออกไปไหน ยกเว้นจำเป็น เช่นจ่ายค่าเทอม ซื้อเสื้อผ้า รองเท้า ไปเรียน ไปเรียนกลับบ้านก็ห้ามช้า เเต่เราเรียนสายอาชีพ เป็นวิทยาลัยเปิด หลักสูตรคล้ายๆเรียนมหาลัย ถ้ามีโปรเจคก็ต้องอยู่เย็น มืดค่ำ ทำงานจนกว่าจะเสร็จ เเล้วเราก็เป็นนักองค์การ งานส่วนนอกที่เกี่ยวกับโรงเรียนก็จะเพิ่มมาด้วย ไหนจะฝึกงาน เรียน งานปกติในวิชาเรียน กับงานรอบนอกอีก รุ่นพี่ที่เคยกลับดึกสุดก็ตี2

เราพยายามอธิบายให้เเม่ฟังว่า เราอาจจะต้องกลับดึกนะ เเม่ก็บอก สมัยกูเรียนที่นั่นวิทยาลัยปิดช้าสุดก็1ทุ่ม เดี๋ยวกูจะไปถามว่าฝึกงานอะไรนักหนา เราก็พยายามอธิบายว่า เดี๋ยวนี้มันไม่เหมือนสมัยเเม่เเล้วนะ มันผ่านมาเกือบสิบปีเเล้ว เเม่ก็บอก จะกี่ปีก็เหมือนกัน พูดตะโกนตะคอกเสียงดังมาก เราก็หงุดหงิดไม่รู้จะอธิบายยังไง เราอายุ 17 จะ 18 เเล้ว ก็ยังถูกทำตัวเหมือนนักโทษ พูดอะไรไปขนาดเเม่ยังไม่เชื่อ จะไปถามเอาความจริงจากคนนอกทุกครั้ง ทั้งๆ ที่เราก็พูดความจริง เราไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกตัวเองตอนนี้ยังไง มันเจ็บ มันน้อยใจ ไม่ใช่เเค่ครั้งเดียวที่เเม่ทำแบบนี้ หลายครั้งที่เเม่ไม่เชื่อใจ หลายครั้งที่พูดอะไรกันก็พูดดีๆ ไม่ได้ หลายครั้งที่อยากจะทำอะไรก็ไม่ได้ทำ อยากจะไปเที่ยวกับเพื่อนสักครั้ง พอขอก็ถูกไต่สวนเหมือนนักโทษ จะไปทำงานกลุ่มก็โดน เหมือนต้องอยู่ในกรอบตลอดเวลา อึดอัดไม่มีชีวิตเป็นของตัวเอง ทำงานที่วิลัยดึกก็โดนไม่ไว้ใจ

เเละหลายครั้งที่ทะเลาะกันจนโดนเเม่ตัวเองทำร้ายร่างกาย

ส่วนมากเราเลยไม่ลงไปข้างล่าง เอาเเต่อยู่ในห้องของตัวเองเหมือนคนเก็บกด ไม่อยากคุยกับใคร ไม่อยากเจอหน้าคนในครอบครัว เวลาจะกินข้าวก็รอคนในบ้านออกไปข้างนอกให้หมดเเล้วค่อยลงไปกิน เราชอบอยู่ที่วิทยาลัยมากกว่าบ้านอีก เพราะอยู่กับเพื่อนสบายใจกว่า

เหมือนเราคุยอะไรกับเเม่ไม่ได้เลย คุยอะไรก็ต้องโดนสอบสวน โดนถาม โดนลากไปเรื่องอื่น เเล้วก็จบที่ทะเลาะ เราพยายามยืนเงียบๆ พูดไปก็โดนตะคอกใส่กลับมา พูดอะไรไปก็ไม่ฟัง ถึงสิ่งที่พูดจะมีเหตุผลประกอบก็ตาม เเม่มักจะยึดความคิดตัวเองเป็นหลัก บอกว่าตัวเองผ่านอะไรมาก่อนเยอะเเยะ รู้ดีที่สุด

บางทีก็ไล่ให้เราไปตาย หาว่าเราเป็นบ้า ด่าคำหยาบสารพัด เราทำทุกอย่างให้เเม่เชื่อว่าถึงเราจะอยากไปเที่ยวนั่นนี่ จะมีเเฟน เรื่องเรียนก็มาก่อนเสมอ ล่าสุดเราทำเกรดได้ 3.70 ก็ยังไม่พอ ขยันเรียนยังไงก็เหมือนจะไม่พอ ทุกครั้งที่เราขยัน เราก็มักจะคิดว่าทำเพื่อตัวเอง เพราะต่อให้ได้เกรด4 สำหรับเเม่ก็คงจะยังไม่พออยู่ดี

เราต้องอยากตายวันละหลายๆ ครั้ง ติดต่อกันมาตั้งเเต่ไหนเเต่ไรเเล้วก็ไม่รู้  บางครั้งก็เกือบจะเอามีดมาเเทงตัวเองตายให้พ้นๆ ไปแล้ว ไม่อยากอยู่ ไม่อยากจะอยู่เเล้ว มันไม่มีความสุขเลย อย่างน้อย ถ้าตายไปคงไม่อึดอัดเท่าไหร่ คงจะลอยไปไหนมาไหนได้ตามใจชอบ ไม่อยากมีความรู้สึกอย่างนี้เเล้ว

บางทีเรายืนกัดฟันร้องไห้หน้าเเม่ตอนถูกด่าเเรงๆ เราอยากเข้าไปกอดเเม่เเน่นๆ อยากให้เเม่ลูบหัวเเล้วบอกว่าไม่เป็นไร สู้ๆ นะ เเต่เเม่ไม่เคยทำ เรารู้ว่าเราโตเเล้ว เเต่เราจำไม่ได้เลยว่าได้ความอบอุ่นเเบบนั้นครั้งล่าสุดเมื่อไหร่ อาจจะสิบปีผ่านไปถึงหรือยัง

บางทีเราต้องมานั่งร้องในห้องคนเดียว กอดตุ้กตา น้อยใจทุกอย่างในชีวิต อยากได้รับความอบอุ่นจากใครสักคน เพราะบางทีเเค่กอดตัวเองคงยังไม่พอ...