สวัสดีค่ะ หนูอายุ15ปี อีกสองเดือนจะ16แล้ว  ป่วยเป็นโรคจิตเวชมาตั้งแต่ป.5 หนูรู้สึกว่าหนูเริ่มทนไม่ไหวกับการเสียสิ่งที่ตัวเองรักไปทุกๆครั้งในขณะที่คนรอบข้างเพิกเฉยหนู

เรื่องมีอยู่ว่า หนูเลี้ยงแมวตัวนึงที่อยู่กับหนูตั้งแต่เตรียมอนุบาล มันเป็นแมวที่หนูรักมากๆตั้งแต่ตอนนั้น จนถึงตอนนี้ มันเริ่มไม่กินข้าว ป่วย ผอมแห้ง หนูมองเห็นแมวทีไรรู้สึกใจสบายหดหู่ทุกทีเลย ครอบครัวไม่สนับสนุนหนูให้พาไปหาสัตวแพทย์(พวกท่านให้สาเหตุมาว่าเปลืองค่าใช้จ่าย แล้วก็เอาแต่บอกหนูว่าเดี๋ยวมันก็หาย) ซึ่งมันเป็นแบบนี้ตลอด หนูเข้าใจนะว่ามันเสียค่าใช้จ่าย แต่ทำไมครอบครัวหนูไม่แคร์ในสิ่งที่หนูรักเลย เค้าทำเป็นเรื่องปกติตลอดเวลาแมวหนูป่วย เจ็บ ตาย หนูเคยตื้อพวกท่านนะแค่พวกท่านเอาแต่ด่าทอและบอกอีกว่าว่ามันเป็นแค่สัตว์ปล่อยไปตามธรรมชาติ

และมีครั้งนึง ครอบครัวเอาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ให้แมวกิน แถมบางทีทำร้ายแมวหนู(เช่น ตี หาอะไรขว้างใส่มัน เตะ(บางครั้ง)เวลาที่มันมากวนโดยเฉพาะเวลานั่งกินข้าวกับครอบครัว แมวมันชอบขึ้นโต๊ะ

หนูพยายามห้ามครอบครัวแล้ว แต่ก็ถูกตอบกลับมาว่า"มันเป็นสัตว์ ทำไมมันจะไม่รู้เรื่อง"   หนูก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ถามอะไรไปท่านก็ตอบไม่ค่อยตรงประเด็นเลย ทำอย่างกับเป็นเรื่องปกติ หนูเป็นคนรักและหวงจนแมวมากๆ หรูห้ามแล้ว หนูพยายามแล้วแต่หนูก็ไม่สามารถเปลี่ยนครอบครัวหนูได้

มีอยู่ครั้งนึง ในกลางดึก แมวหนูมันเผลอไปทำขวดแก้วที่เป็นแก้วเหล้าสีเขียวแตก ซึ่งแมวตัวนั้นเป็นแมวที่หนูรักมากๆ(ที่เล่าไปตอนต้น) แม่โกธรหนักมากเตรียมจะเอามือฟาดที่แมว หนูห้ามไม่ทันตอนนั้น หนูเลยอุ้มแมวตัวนั้นแล้วไปนั่งร้องไห้ที่ห้องเก็บของมืดๆพร้อมกับกอดแมวไว้ แม่หนูดูใจอ่อนนะตอนนั้น หนูร้องไห้ฟูมฟายหนักมาก หนูไม่อยากให้แมวเจ็บ ถ้าจะตีก็ตีที่หนูเลย

หนูไม่รู้จะทำยังไง.. ครอบครัวก็ไม่ชอบแมวแต่แมวก็ยังจะคลอดลูกออกมาเรื่อยๆ ไม่มีเงินไปทำหมันสักตัว ตอนนี้มีอยู่เกือบๆจะ8ตัวแล้ว หนูเศร้ามากเลย หนูทำอะไรไม่ได้.

ต้องมานั่งดูแมวตัวเองตายอย่างช้าๆทุกครั้งเลย