สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราจะ 30 ล่ะ...ก็มานั่งทบทวนชีวิต...พื้นฐานชีวิตก็ไม่ค่อยดี สุขภาพก็ไม่ดี รู้สึกชีวิตค่อนไปทางล้มเหลว
เราเคยทำอะไรหลายอย่างด้วยตนเองอย่างมั่นใจ แต่ก็มักเจออุปสรรคอยู่เสมอ ก็พยายามสู้ แล้วก็ผ่านมันมาได้ดีบ้าง แบบทุลักทุเลบ้าง
ที่ผ่านมา คิดว่าตัวเองเจองานที่ดีแล้ว ทำได้เกือบ 3 ปี แต่สุดท้ายถูกแรงกดดันจากคนในทีม สู้จนสู้ไม่ไหว ป่วยกายซะก่อน กลัวตัวเองจะจิตป่วยเพิ่ม เราเต็มที่กับงานแล้ว แต่คับที่อยู่ได้ คับใจอยู่ยาก เลยลาออกดีกว่า เพราะด้วยตัวเราที่ไม่ค่อยเกี่ยงงาน งานเราก็เรียนรู้มาหมดแล้ว น่าจะหางานได้ไม่ยาก
ปีที่แล้วชีวิตเป๋ไปพักนึง ระหกระเหิน หางาน-เปลี่ยนงาน 2-3 ที่กว่าจะปรับตัวได้
ส่วนตอนนี้ ย้ายมาบริษัทเล็กๆ ปัญหาคนไม่มีเลย แต่ก็ยังรู้สึกไม่ใช่จริตเรา คือ เนื้องานไม่เยอะ ไม่มีอะไรใหม่ๆให้เรียนรู้ งานเป็นแบบรูทีนซะมากกว่าเลยทำให้รู้สึกขาดความกระตือรือร้นในการทำงาน มันเหมือนรู้สึกหมดไฟ แต่ก็ยังไม่หมดซะทีเดียว ยังอยากทำนู่น ทำนี่ อยากให้อะไรที่ท้าทาย น่าตื่นเต้นทำ อยากพัฒนาตัวเอง แต่ก็กลัวเจออะไรแบบเดิมๆอีกค่ะ
เราคิดว่า เรายังมีความสามารถ ทำอะไรได้มากกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ แต่แค่ยังไม่มีโอกาสนั้น
ตอนนี้รู้สึกเบื่อตัวเองที่วันๆจะดูซึมๆเศร้าๆ คุยกับคนน้อยลง (โสด ไม่มีคนคุย) แต่ก็พยายามจะคุยบ้าง แต่ก็ได้ไม่นาน อาจเพราะยังไม่เจอคนที่คุยถูกจริต ถูกคอ หรือเขาคุยในเรื่องที่เราไม่ค่อยสนใจ และจากปสก.เรื่องคน ไว้ใจคนผิด เจอคนแทงข้างหลัง ทำให้กลัวที่จะคุยกับคนมากขึ้น....เวลาคุยเราก็จะคุยแบบเผินๆไม่กล้าคุยแบบแต่ก่อนที่จะเปิดเผยมากกว่านี้
เคยคิดว่า นี่เป็นอาการโรคซึมเศร้ารึเปล่า เคยลองไปพบจิตแพทย์ ก็ได้แต่ยามาทาน คือ มันไม่ได้รักษาที่ต้นเหตุของปัญหาอะคะ มันก็จะรักษาไม่หายขาดหรอก
เคยหาวิธีแก้ ชวนเพื่อนไปเที่ยวบ้าง แต่ก็ไม่ได้ไป เขามีแฟนกันแล้ว ก็ไม่อยากรบกวนเขาอีก (เศร้า ><)...จะไปเที่ยวคนเดียวก็กลัวๆ ได้แต่เดินห้างคน ดูหนังคนเดียว 555+
เรารู้สึกว่า มันเร็วไปเกินไปนะที่จะหมดไฟ อายุเพิ่งจะเท่านี้เอง ยังทำอะไรได้อีกเยอะ และยังไม่มีอะไรเป็นหลักเป็นฐานเลย...และอย่างน้อยน่าจะเจอคนที่รักและเข้าใจเราจริงๆสักคนก่อนตาย หรือไฟจะหมด 55555+
เราควรทำอย่างไรถึงจะจุดไฟ เรียกความสดใส เรียกตัวเองกลับมา...
#บ่นไปเรื่อย ไม่รู้จะแท๊กห้องไหนดี ต้องขอโทษด้วยค่ะ
ขอวิธีปลุกไฟในตัว ในวันที่รู้สึกหมดไฟ
เราเคยทำอะไรหลายอย่างด้วยตนเองอย่างมั่นใจ แต่ก็มักเจออุปสรรคอยู่เสมอ ก็พยายามสู้ แล้วก็ผ่านมันมาได้ดีบ้าง แบบทุลักทุเลบ้าง
ที่ผ่านมา คิดว่าตัวเองเจองานที่ดีแล้ว ทำได้เกือบ 3 ปี แต่สุดท้ายถูกแรงกดดันจากคนในทีม สู้จนสู้ไม่ไหว ป่วยกายซะก่อน กลัวตัวเองจะจิตป่วยเพิ่ม เราเต็มที่กับงานแล้ว แต่คับที่อยู่ได้ คับใจอยู่ยาก เลยลาออกดีกว่า เพราะด้วยตัวเราที่ไม่ค่อยเกี่ยงงาน งานเราก็เรียนรู้มาหมดแล้ว น่าจะหางานได้ไม่ยาก
ปีที่แล้วชีวิตเป๋ไปพักนึง ระหกระเหิน หางาน-เปลี่ยนงาน 2-3 ที่กว่าจะปรับตัวได้
ส่วนตอนนี้ ย้ายมาบริษัทเล็กๆ ปัญหาคนไม่มีเลย แต่ก็ยังรู้สึกไม่ใช่จริตเรา คือ เนื้องานไม่เยอะ ไม่มีอะไรใหม่ๆให้เรียนรู้ งานเป็นแบบรูทีนซะมากกว่าเลยทำให้รู้สึกขาดความกระตือรือร้นในการทำงาน มันเหมือนรู้สึกหมดไฟ แต่ก็ยังไม่หมดซะทีเดียว ยังอยากทำนู่น ทำนี่ อยากให้อะไรที่ท้าทาย น่าตื่นเต้นทำ อยากพัฒนาตัวเอง แต่ก็กลัวเจออะไรแบบเดิมๆอีกค่ะ
เราคิดว่า เรายังมีความสามารถ ทำอะไรได้มากกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ แต่แค่ยังไม่มีโอกาสนั้น
ตอนนี้รู้สึกเบื่อตัวเองที่วันๆจะดูซึมๆเศร้าๆ คุยกับคนน้อยลง (โสด ไม่มีคนคุย) แต่ก็พยายามจะคุยบ้าง แต่ก็ได้ไม่นาน อาจเพราะยังไม่เจอคนที่คุยถูกจริต ถูกคอ หรือเขาคุยในเรื่องที่เราไม่ค่อยสนใจ และจากปสก.เรื่องคน ไว้ใจคนผิด เจอคนแทงข้างหลัง ทำให้กลัวที่จะคุยกับคนมากขึ้น....เวลาคุยเราก็จะคุยแบบเผินๆไม่กล้าคุยแบบแต่ก่อนที่จะเปิดเผยมากกว่านี้
เคยคิดว่า นี่เป็นอาการโรคซึมเศร้ารึเปล่า เคยลองไปพบจิตแพทย์ ก็ได้แต่ยามาทาน คือ มันไม่ได้รักษาที่ต้นเหตุของปัญหาอะคะ มันก็จะรักษาไม่หายขาดหรอก
เคยหาวิธีแก้ ชวนเพื่อนไปเที่ยวบ้าง แต่ก็ไม่ได้ไป เขามีแฟนกันแล้ว ก็ไม่อยากรบกวนเขาอีก (เศร้า ><)...จะไปเที่ยวคนเดียวก็กลัวๆ ได้แต่เดินห้างคน ดูหนังคนเดียว 555+
เรารู้สึกว่า มันเร็วไปเกินไปนะที่จะหมดไฟ อายุเพิ่งจะเท่านี้เอง ยังทำอะไรได้อีกเยอะ และยังไม่มีอะไรเป็นหลักเป็นฐานเลย...และอย่างน้อยน่าจะเจอคนที่รักและเข้าใจเราจริงๆสักคนก่อนตาย หรือไฟจะหมด 55555+
เราควรทำอย่างไรถึงจะจุดไฟ เรียกความสดใส เรียกตัวเองกลับมา...
#บ่นไปเรื่อย ไม่รู้จะแท๊กห้องไหนดี ต้องขอโทษด้วยค่ะ