สวัสดีค่ะ เราเป็นนักเรียนม.ปลาย กำลังจะขึ้นชั้นม.5 ค่ะ
นิสัยของเราคือเราเป็นคนที่คิดมาก จิตใจอ่อนไหวและอ่อนโยนมาก ชอบศึกษาปรัชญา ประวัติศาสตร์ และ วิทยาศาสตร์มาตั้งแต่ ป.6 ตอนนี้เราเป็นหนึ่งในนักเรียนที่มีความสำคัญต่อโรงเรียนมากคนหนึ่งทั้งต่อเพื่อน ๆ ในสายชั้น ในห้อง และ น้อง ๆ คุณครูในโรงเรียน ผลการเรียนอยู่ในระดับดีมากมาตลอด (เกรด 3.7-3.9) เราไม่ชอบมองข้ามสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่อยู่ใกล้ตัวเราเลย ไม่ว่าจะเป็นคนหรือสิ่งของ อย่างวันนี้เราไปเที่ยวห้างคนเดียวค่ะ เห็นพนักงานเอ็มเคกำลังเล่นกับเด็กผู้ชายผิวเข้ม ดวงตาสดใส ไม่ใส่รองเท้า เนื้อตัวมอมแมม เราเห็นครอบครัวน้องเขานั่งอยู่ใกล้ ๆ กำลังยิ้มใหญ่เลยค่ะ เราจึงเดินเข้าไปเล่นด้วย เราไม่ได้พูดอะไรมากค่ะ ได้แต่ยิ้มกว้างให้เด็กคนนั้น น้องเขามองตอบค่ะ ราวกับสนใจในตัวเรา มองนานมากด้วย เราเลยมองไปยังครอบครัวของน้องเขาที่ยิ้มให้เรา เรารู้สึกมีความสุขมากค่ะ มีความสุขอย่างที่ตลอดทั้งสัปดาห์นั้นเราไม่ได้รู้สึกมานาน หัวใจเราเต้นรัว ทว่าอีกด้านหนึ่งในหัวหนูกลับคิดไม่หยุด ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ตั้งใจ ว่าน้องเขามาจากไหน เป็นลูกของพนักงานเอ็มเคเหรอ เดินทางกันมายังไง ทำไมถึงมาที่ห้าง หรือว่า นั่นนี่โน่น เราเผลอคิดไปอย่างรวดเร็วค่ะ อีกทั้งยังจำได้ด้วยว่าคิดอะไรออกไป เราเป็นแบบนี้บ่อยมากค่ะ รู้สึกว่าสมองคิดไปทั้ง ๆ ที่หัวใจยังทำงานไม่ได้เต็มที่ อย่างเช่นตอนเราทำงานห้องค่ะ เราซึ่งเป็นหัวหน้าห้อง กำลังรู้สึกมีความสุขที่จะได้นำเพื่อน ๆ ขึ้นแสดงโชว์ที่ตั้งใจซ้อมกัน แต่อีกด้านหนึ่งของหัวกลับคิดเต็มที่เลยว่า จะทำได้ดีจริง ๆ เหรอ เพื่อน ๆ พร้อมที่จะทำกันไหมนะ จะมีความสุขกันไหมนะ เราจะได้อะไรหลังจากการแสดงจบลงบ้าง เราจะสนิทกันมากขึ้นไหม ม.6 ต้องกลับมาคิดถึงแน่ ๆ เลย ระหว่างการแสดงจะเป็นยังไงนะ จะสนุกมั้ยนะ และ อื่น ๆ
มันเกิดขึ้นบ่อยมากและเยอะมาก จนเราที่เคยทำทุกอย่างออกมาอย่างมีความสุขกลับทำมันออกมาเพราะสมองสั่งให้ทำ เราเป็นคนคิดไม่เหมือนเพื่อนในวัยเดียวกันค่ะ ชอบคิดเหมือนผู้ใหญ่ สื่อสารกับคนอื่นทั้ง ๆ ที่หน้าตาก็เหมือนวัยรุ่นคนปกติ แต่กลับพูดชัดถ้อยชัดคำราวกับจะไปประกวดสุนทรพจน์ เราไม่หัวเราะเวลาครูเล่นมุกเหมือนเพื่อน ไม่ขำเวลาคนอื่นเขาเอาเพศที่ 3 หรือ คนพิการมาเล่นหนัง เราไม่ชอบดราม่า ไม่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน เป็นสาววายแต่ไม่ฝักใฝ่ใคร่รู้ในฟิควาย โดจินวาย หรือซีรี่ย์ต่าง ๆ แต่ถ้าออกมาเป็นภาพยนตร์จะสนใจมาก เป็นเรื่องราวชีวิตจริงอะไรแบบนี้ค่ะ แต่ถ้าเป็นการ์ตูนวายก็จะมีแนวที่ชอบอยู่ค่ะ อย่างเรื่อง maiden rose ,hana wa saku ka,sekai ichi hatsukoi,hybrid child,junjou romantica เราไม่ได้เข้าไปอยู่ในกลุ่มอนิเมะ หรือ เป็นสายวาดการ์ตูนเหมือนเมื่อก่อนที่เคยเป็น เราที่เคยฝันว่าอยากจะคอสเพลย์ก็ล้มเลิกไป เราที่เคยสนุกกับทุก ๆ วันที่ได้เติบโตเป็นเด็กน้อยธรรมดาคนหนึ่ง ทำไมกลายมาเป็นเด็กม.ปลายคิดมาก มีวินัยสูง คิดอะไรเป็นระเบียบแบบแผนโดยอัตโนมัต ไร้จินตนาการ เรารู้จักอนิเมะทุกเรื่องที่เพื่อน ๆ สายอนิเมะในโรงเรียนพูดกัน แต่เราไม่เคยดู เราอยากเข้าใจว่าเด็กวัยเดียวกันเขาคิดอะไรกัน เขาหวีดผู้ชาย เล่นทวิต เล่นไอจีกันยังไง ทำไมต้องเดินไปถือโทรศัพท์ไป ทำไมต้องพูดคำหยาบกันจนเป็นกิจลักษณะ ทำไมเวลาเพื่อนในกลุ่มเขามีแฟน เขามีคนคุย เราถึงเป็นคนเดียวที่ไม่รู้ทั้ง ๆ ที่เราก็อยู่ด้วยกันตลอด เราคุยกันตลอด ทำไมเราถึงเป็นข้อยกเว้นที่เวลาเพื่อนเขาปฏิบัติ ทำไมเราต้องถูกปฏิบัติอย่างสุภาพเป็นพิเศษ
เราอยากเข้าใจทุกคนให้มากกว่านี้ค่ะ อยากเข้าใจเพื่อน ๆ วัยเดียวกันให้มากกว่านี้ แต่หนูเป็นคนแบบนี้ หนูมีความสุขกับการที่ชอบพูดคุยกับต้นไม้ใบหญ้า เอากระเป๋าเป้ขึ้นสูง ใส่ถุงเท้าข้อยาว ไม่พูดคำหยาบ ชอบอ่านหนังสือ เวลามีกิจกรรมก็สนุกสนาน ร้องไห้ง่ายเพราะเห็นเด็กทารก หรือ เด็กตัวเล็ก ๆ ที่น่ารัก เราเป็นคนที่มีพรสวรรค์ทางด้านการวาดภาพมากค่ะ ชอบคิดจินตนาการ ชอบขีดเขียนมาตั้งแต่จับดินสอได้ แต่ตอนนี้กลับวาดรูปไม่ออก อารมณ์มันไม่มาเลยค่ะ หนูเครียดมาก อันที่จริงหนูจิตตกง่ายมาก ๆ ตั้งแต่ขึ้นม.ปลาย แต่เพราะติดตาม BNK48 จึงรู้สึกว่าดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก เราชอบพี่เฌอปรางมาก ๆ ค่ะ บ่อยครั้งที่เเราท้อเราจะมีพี่เขาคอยเป็นแรงบันดาลใจให้เสมอ หนูอยากพยายามให้มากขึ้นเพื่อจะออกจากตรงนี้ไปให้ได้ อยากเป็นอิสระจากความคิดตัวเอง ก่อนที่จะรู้สึกอะไรน้อยลงไปกว่านี้
แต่เราไม่รู้จะทำยังไงดี เหมือนทุก ๆ วันในหัวจะชอบวางแผนให้เราจนขยับไปไหนตามใจตัวเองไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่อยากไปตามเสียงหัวใจแต่กลับคิดว่าทำในสิ่งที่ถูกต้องแบบนี้จะดีกว่านะ หนูคิดถึงพ่อกับแม่มาก อยากเข้าไปนอนตักท่าน กอดท่าน แต่ก็ไม่อยากให้พ่อกับแม่ต้องมาคิดมากเพราะเรา เราอยากเล่าความรู้สึกนี้ให้ใครสักคนฟัง แต่กลัวว่าเขาจะจิตตกไปกับเราด้วย เพราะตอนม.1 เราเคยร้องไห้ บอกกับแม่ว่าที่หนูอยู่ทุกวันนี้หนูไม่มีความสุขเลย ทั้ง ๆ ที่เราอาการดีขึ้นมาระยะหนึ่งแล้วก็กลับมาเป็นแบบนี้อีก แถมเป็นหนักกว่าเดิมด้วย
เรามักบอกตัวเองเสมอว่าเลิกวางแผนได้แล้ว ชีวิตเราอาจไม่มีวันพรุ่งนี้ก็ได้ วันนี้ต้องมีความสุขไว้ก่อนนะ
แต่บ่อยครั้งที่มันจะคิดวนไปมาว่า ถ้าทุกคนคิดแบบนี้ โลกเราจะเป็นยังไงนะ ทุกคนไม่ทำตามกฎเกณฑ์อะไร ทำตามใจตัวเองเพราะกลัวว่าจะไม่มวันพรุ่งนี้
จะมีผลดี ผลเสีอะไรยังไง กระทบกับใครอะไรบ้างนะ
เราอยากตัดจบไปตั้งแต่บรรทัดแรก แต่สุดท้ายก็คิดไปมากกว่าบรรทัดที่ 3 ท้ายที่สุดแล้วก็กลับมานั่งอยู่เฉย ๆ แบบนี้แหละค่ะ ฮือ...
ตอนนี้นอกจากความเหงา หัวใจของเราก็นิ่งสนิทไปเลยค่ะ
ปากยิ้มได้ แต่จิตใจเรากับว่างเปล่าเหลือเกิน
เราควรทำยังไงดีคะ เราไม่อยากเป็นแบบนี้เลย
รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะสูญเสียความรู้สึกไป ทั้ง ๆ ที่ชีวิตเราก็ไม่ได้มีอะไรเลวร้ายมากมายเลย ทำไงดีคะ เราเป็นอะไรรึเปล่า?
นิสัยของเราคือเราเป็นคนที่คิดมาก จิตใจอ่อนไหวและอ่อนโยนมาก ชอบศึกษาปรัชญา ประวัติศาสตร์ และ วิทยาศาสตร์มาตั้งแต่ ป.6 ตอนนี้เราเป็นหนึ่งในนักเรียนที่มีความสำคัญต่อโรงเรียนมากคนหนึ่งทั้งต่อเพื่อน ๆ ในสายชั้น ในห้อง และ น้อง ๆ คุณครูในโรงเรียน ผลการเรียนอยู่ในระดับดีมากมาตลอด (เกรด 3.7-3.9) เราไม่ชอบมองข้ามสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่อยู่ใกล้ตัวเราเลย ไม่ว่าจะเป็นคนหรือสิ่งของ อย่างวันนี้เราไปเที่ยวห้างคนเดียวค่ะ เห็นพนักงานเอ็มเคกำลังเล่นกับเด็กผู้ชายผิวเข้ม ดวงตาสดใส ไม่ใส่รองเท้า เนื้อตัวมอมแมม เราเห็นครอบครัวน้องเขานั่งอยู่ใกล้ ๆ กำลังยิ้มใหญ่เลยค่ะ เราจึงเดินเข้าไปเล่นด้วย เราไม่ได้พูดอะไรมากค่ะ ได้แต่ยิ้มกว้างให้เด็กคนนั้น น้องเขามองตอบค่ะ ราวกับสนใจในตัวเรา มองนานมากด้วย เราเลยมองไปยังครอบครัวของน้องเขาที่ยิ้มให้เรา เรารู้สึกมีความสุขมากค่ะ มีความสุขอย่างที่ตลอดทั้งสัปดาห์นั้นเราไม่ได้รู้สึกมานาน หัวใจเราเต้นรัว ทว่าอีกด้านหนึ่งในหัวหนูกลับคิดไม่หยุด ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ตั้งใจ ว่าน้องเขามาจากไหน เป็นลูกของพนักงานเอ็มเคเหรอ เดินทางกันมายังไง ทำไมถึงมาที่ห้าง หรือว่า นั่นนี่โน่น เราเผลอคิดไปอย่างรวดเร็วค่ะ อีกทั้งยังจำได้ด้วยว่าคิดอะไรออกไป เราเป็นแบบนี้บ่อยมากค่ะ รู้สึกว่าสมองคิดไปทั้ง ๆ ที่หัวใจยังทำงานไม่ได้เต็มที่ อย่างเช่นตอนเราทำงานห้องค่ะ เราซึ่งเป็นหัวหน้าห้อง กำลังรู้สึกมีความสุขที่จะได้นำเพื่อน ๆ ขึ้นแสดงโชว์ที่ตั้งใจซ้อมกัน แต่อีกด้านหนึ่งของหัวกลับคิดเต็มที่เลยว่า จะทำได้ดีจริง ๆ เหรอ เพื่อน ๆ พร้อมที่จะทำกันไหมนะ จะมีความสุขกันไหมนะ เราจะได้อะไรหลังจากการแสดงจบลงบ้าง เราจะสนิทกันมากขึ้นไหม ม.6 ต้องกลับมาคิดถึงแน่ ๆ เลย ระหว่างการแสดงจะเป็นยังไงนะ จะสนุกมั้ยนะ และ อื่น ๆ
มันเกิดขึ้นบ่อยมากและเยอะมาก จนเราที่เคยทำทุกอย่างออกมาอย่างมีความสุขกลับทำมันออกมาเพราะสมองสั่งให้ทำ เราเป็นคนคิดไม่เหมือนเพื่อนในวัยเดียวกันค่ะ ชอบคิดเหมือนผู้ใหญ่ สื่อสารกับคนอื่นทั้ง ๆ ที่หน้าตาก็เหมือนวัยรุ่นคนปกติ แต่กลับพูดชัดถ้อยชัดคำราวกับจะไปประกวดสุนทรพจน์ เราไม่หัวเราะเวลาครูเล่นมุกเหมือนเพื่อน ไม่ขำเวลาคนอื่นเขาเอาเพศที่ 3 หรือ คนพิการมาเล่นหนัง เราไม่ชอบดราม่า ไม่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน เป็นสาววายแต่ไม่ฝักใฝ่ใคร่รู้ในฟิควาย โดจินวาย หรือซีรี่ย์ต่าง ๆ แต่ถ้าออกมาเป็นภาพยนตร์จะสนใจมาก เป็นเรื่องราวชีวิตจริงอะไรแบบนี้ค่ะ แต่ถ้าเป็นการ์ตูนวายก็จะมีแนวที่ชอบอยู่ค่ะ อย่างเรื่อง maiden rose ,hana wa saku ka,sekai ichi hatsukoi,hybrid child,junjou romantica เราไม่ได้เข้าไปอยู่ในกลุ่มอนิเมะ หรือ เป็นสายวาดการ์ตูนเหมือนเมื่อก่อนที่เคยเป็น เราที่เคยฝันว่าอยากจะคอสเพลย์ก็ล้มเลิกไป เราที่เคยสนุกกับทุก ๆ วันที่ได้เติบโตเป็นเด็กน้อยธรรมดาคนหนึ่ง ทำไมกลายมาเป็นเด็กม.ปลายคิดมาก มีวินัยสูง คิดอะไรเป็นระเบียบแบบแผนโดยอัตโนมัต ไร้จินตนาการ เรารู้จักอนิเมะทุกเรื่องที่เพื่อน ๆ สายอนิเมะในโรงเรียนพูดกัน แต่เราไม่เคยดู เราอยากเข้าใจว่าเด็กวัยเดียวกันเขาคิดอะไรกัน เขาหวีดผู้ชาย เล่นทวิต เล่นไอจีกันยังไง ทำไมต้องเดินไปถือโทรศัพท์ไป ทำไมต้องพูดคำหยาบกันจนเป็นกิจลักษณะ ทำไมเวลาเพื่อนในกลุ่มเขามีแฟน เขามีคนคุย เราถึงเป็นคนเดียวที่ไม่รู้ทั้ง ๆ ที่เราก็อยู่ด้วยกันตลอด เราคุยกันตลอด ทำไมเราถึงเป็นข้อยกเว้นที่เวลาเพื่อนเขาปฏิบัติ ทำไมเราต้องถูกปฏิบัติอย่างสุภาพเป็นพิเศษ
เราอยากเข้าใจทุกคนให้มากกว่านี้ค่ะ อยากเข้าใจเพื่อน ๆ วัยเดียวกันให้มากกว่านี้ แต่หนูเป็นคนแบบนี้ หนูมีความสุขกับการที่ชอบพูดคุยกับต้นไม้ใบหญ้า เอากระเป๋าเป้ขึ้นสูง ใส่ถุงเท้าข้อยาว ไม่พูดคำหยาบ ชอบอ่านหนังสือ เวลามีกิจกรรมก็สนุกสนาน ร้องไห้ง่ายเพราะเห็นเด็กทารก หรือ เด็กตัวเล็ก ๆ ที่น่ารัก เราเป็นคนที่มีพรสวรรค์ทางด้านการวาดภาพมากค่ะ ชอบคิดจินตนาการ ชอบขีดเขียนมาตั้งแต่จับดินสอได้ แต่ตอนนี้กลับวาดรูปไม่ออก อารมณ์มันไม่มาเลยค่ะ หนูเครียดมาก อันที่จริงหนูจิตตกง่ายมาก ๆ ตั้งแต่ขึ้นม.ปลาย แต่เพราะติดตาม BNK48 จึงรู้สึกว่าดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก เราชอบพี่เฌอปรางมาก ๆ ค่ะ บ่อยครั้งที่เเราท้อเราจะมีพี่เขาคอยเป็นแรงบันดาลใจให้เสมอ หนูอยากพยายามให้มากขึ้นเพื่อจะออกจากตรงนี้ไปให้ได้ อยากเป็นอิสระจากความคิดตัวเอง ก่อนที่จะรู้สึกอะไรน้อยลงไปกว่านี้
แต่เราไม่รู้จะทำยังไงดี เหมือนทุก ๆ วันในหัวจะชอบวางแผนให้เราจนขยับไปไหนตามใจตัวเองไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่อยากไปตามเสียงหัวใจแต่กลับคิดว่าทำในสิ่งที่ถูกต้องแบบนี้จะดีกว่านะ หนูคิดถึงพ่อกับแม่มาก อยากเข้าไปนอนตักท่าน กอดท่าน แต่ก็ไม่อยากให้พ่อกับแม่ต้องมาคิดมากเพราะเรา เราอยากเล่าความรู้สึกนี้ให้ใครสักคนฟัง แต่กลัวว่าเขาจะจิตตกไปกับเราด้วย เพราะตอนม.1 เราเคยร้องไห้ บอกกับแม่ว่าที่หนูอยู่ทุกวันนี้หนูไม่มีความสุขเลย ทั้ง ๆ ที่เราอาการดีขึ้นมาระยะหนึ่งแล้วก็กลับมาเป็นแบบนี้อีก แถมเป็นหนักกว่าเดิมด้วย
เรามักบอกตัวเองเสมอว่าเลิกวางแผนได้แล้ว ชีวิตเราอาจไม่มีวันพรุ่งนี้ก็ได้ วันนี้ต้องมีความสุขไว้ก่อนนะ
แต่บ่อยครั้งที่มันจะคิดวนไปมาว่า ถ้าทุกคนคิดแบบนี้ โลกเราจะเป็นยังไงนะ ทุกคนไม่ทำตามกฎเกณฑ์อะไร ทำตามใจตัวเองเพราะกลัวว่าจะไม่มวันพรุ่งนี้
จะมีผลดี ผลเสีอะไรยังไง กระทบกับใครอะไรบ้างนะ
เราอยากตัดจบไปตั้งแต่บรรทัดแรก แต่สุดท้ายก็คิดไปมากกว่าบรรทัดที่ 3 ท้ายที่สุดแล้วก็กลับมานั่งอยู่เฉย ๆ แบบนี้แหละค่ะ ฮือ...
ตอนนี้นอกจากความเหงา หัวใจของเราก็นิ่งสนิทไปเลยค่ะ
ปากยิ้มได้ แต่จิตใจเรากับว่างเปล่าเหลือเกิน
เราควรทำยังไงดีคะ เราไม่อยากเป็นแบบนี้เลย