เริ่มเลยละกันเนอะ คือ ผมรู้อยู่แก่ใจแล้วว่าเธอหมดรักผมแล้ว เจอเธอก็ยังไม่ยอมเลิกกับผม ผมไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร แต่ผมเชื่อว่าเธอคงมีเหตุผลของเธอ แต่เราก็ยังไปกินข้าวด้วยกันทุกวัน ไปเที่ยวห้างด้วยกันเป็นบ้างครั้งหลังเลิกงาน แต่สิ่งที่หายไปเลยคือความห่วงใย ความใส่ใจกันเหมือนเดิม ก็เข้าใจอยู่ว่าคบกันมาตั้ง7ปี จะเบื่อ คงไม่แปลก แล้วเธอก็ดันมีคนคุยใหม่อยู่ด้วยอันนี้ เลยทำให้ยิ่งเข้าใจง่ายเข้าไปอีก จากที่เคยโทรเคยทักหากัน ตอนนี้ไม่มีแล้ว มีแค่ เออ อืม อ่านแล้วไม่ตอบบ้าง ยอมรับเจ็บครับ ที่เธออยากคุยอยากอยู่กับเขามากกว่าอยู่กับเรา จากที่ตรงนั้นที่เราเคยมีทุกอย่าง ตอนนี้มันค่อยๆ หายไปทีละนิด ทุกวันนี้พยายามนิ่ง พยามไม่เซาซี้ ไม่ถามว่าทำไมถึงคุยกันน้อยลง ลึกๆเราเองรู้คำตอบดี แค่ตอนนี้กำลังทำใจอยู่ครับ ถ้าเวลานั้นมาถึง เราจะได้ไม่เสียใจมาก เจ็บมากครับ บ้างทีอยากร้องไหนะ แต่เราทำไม่ได้  ผมควรถอยออกมาเลยดีไหมตอนนี้ เพราะยังไง เร็วๆนี้วันนั้นคงมาถึงอีกไม่นาน ขอบคุณนะครับที่เข้ามาอ่าน ผมแค่อยากระบาย ผมอึดอัดมากๆที่ยังเจอน่ากันทุกวัน แล้วยังทำเหมือนว่ายังรักกัน